Abakada ng Pag-ibig: ELAINE Chapter 9

 FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 9 

UMUWI sila sa kuwarto niya.

        Nang maipinid ang pinto ng silid ay muling inangkin ni Arman ang kanyang mga labi. At muli, naglaho na ang kapaligiran para kay Elaine.

        Ang alam na lang niya ay ang pakiramdam ng bibig ni Arman na waring nakahinang sa bibig niya. Kasabay niyon ang mga sensasyon na hatid ng mga kamay nitong abala sa paggala sa kanyang buong katawan.

        Naulit ang naganap sa kanyang apartment. Nasumpungan ni Elaine ang sarili na nakahiga nang wala nang anumang saplot samantalang si Arman naghubad lang ng sapatos.

        “Arman...” tutol niya habang nagtatangkang hubdan ng pang-itaas ang katalik.

        Pero hinuli nito ang kanyang mga kamay at binihag nang nakataas sa magkabila ng kanyang mukha. At patuloy siya nitong inulan ng mga halik sa mukha, sa tainga, sa leeg.

        “Hayaan mong sambahin ko ang iyong katawan,” bulong nito pagdaan ng mga labi sa kanyang mga tainga. “Just let me please you, Elaine. Natatandaan ko pa ang lahat ng mga naging reaksiyon mo sa ginawa ko noon. Ang lahat ng gusto mo.”

        Napadaing siya. Kahit sa mga salita lang ni Arman ay tumutugon na ang kanyang katawan. Nag-iinit. Nadadarang.

        Inulit nga nito ang minsan nang ipinalasap sa kanya noon. Pareho rin pero iba naman. Hindi niya maipaliwanag. Pamilyar na sa kanya ang mga nagaganap, pero may mga natutuklasan siyang mga bagong sensasyon. Mga kakaibang antas ng damdamin.

        Wala siyang ipinagkait kay Arman. Wala siyang itinagong reaksiyon. Walang pinigil na ungol o daing.

        Si Arman na nga mismo ang nagtakip ng palad sa kanyang bibig nang mapalakas ang kanyang mga daing.

        Pero bago ito naging lubos na abala sa pinakasensitibong bahagi ng kanyang katawan ay nakangiting inipit nito ang sulok ng isang unan sa pagitan ng kanyang mga ngipin.

        “Para huwag kang marinig sa labas,” parang nanunudyong sabi nito.

        At sinimulan nitong gawing halos imposible para sa kanya ang tumahimik.

        Mas maigting kaysa dati ang narating niyang rurok ng pandama. At hindi lang minsan o makalawa o ikatlong ulit. Alun-along mga sensasyon ang lumukob sa kanyang katinuan.

        Hanggang sa manlupaypay siya at nagmamakaawang humingi ng pahinga.

        Saka lang siya muling niyakap ni Arman. Hinagkan nang mariin, maalab, sa kanyang mga labi.

        Nang magwalay ang kanilang mga labi ay isiniksik ni Elaine ang kanyang mukha sa leeg ni Arman. Hinagkan niya ito nang hinagkan.

        Ginagawa niya iyon para mapigil ang sariling bigkasin nang paulit-ulit ang isinisigaw ng kanyang puso. “I love you, Arman. I love you so much. Mahal na mahal kita.”

        Sasarilinin na lamang niya ang mga salitang iyon. Ayaw niyang magpa-guilty. Hindi dapat.

        Wala na naman kasi talaga siya ngayong inaasahang anumang tugon mula kay Arman liban sa tunay nitong nadarama. Sapat na muna sa kanya na gusto siya nito. Kailangan siya nito. Sinasamba nito ang kanyang katawan. Inaasam ang kanilang ganap na pag-iisa.

        Sa mga sandaling ito’y iyon lang ang mahalaga – ang kanilang ganap na pag-iisa. Bahala na bukas. Bahala nang mawala ang pinapangarap niyang kinabukasan. Suko na siya.

        Naging mas mainit ang mga halik ni Elaine. Nagsimula na ring gumapang sa leeg ni Arman. At ang kanyang mga kamay ay nagsimulang magkalas ng mga butones ng pang-itaas nito.

        Pero bigla siyang pinigil ng kamay ni Arman.

        “Elaine, stop,” marahang saway nito.

        Nagtaka siya.

        “B-bakit?” tanong niya. “It’s all right with me, Arman. Payag na ako. Ayoko na ring labanan ito.”

        Pero maingat na ibinaba ni Arman sa kama ang kanyang kamay. Pagkatapos, hinila nito ang kumot mula sa paanan ng kama. Dahan-dahang itinakip iyon sa kanyang kahubdan.

        Nanatiling nasa labas ng kumot ang binata.

        “Sobra-sobra na sa nararapat ang inangkin ko sa iyo, Elaine,” malungkot na sabi ni Arman. “Wala na akong karapatang angkinin ka nang higit pa roon. Naging makasarili ako. Hindi ko natiis na magnakaw ng kahit isa pang napakagandang alaala. Pero hindi ko nanakawin sa iyo ang pagkakataong makapag-alay ng iyong unang kaganapan sa lalaking makakapagbigay sa iyo ng pag-ibig, ng kasal at ng habambuhay na pananagutan. Hindi ko man pinaniniwalaan iyon, hindi ko rin dapat na wasakin ang iyong mga pangarap.”

        Naunawaan ni Elaine ang magaganap.

        “Iiwan mo uli ako?” manghang bulalas niya. “Arman, gumaganti ka ba sa pagtataboy ko sa iyo noon? Gusto mo bang magmakaawa ako’t makiusap sa iyo ngayon? Are you that cruel?”

        Naupo na ang binata. Palayo sa kanya.

        “Mas kamumuhian mo kung basta ko na lang kukunin ang gusto ko, tulad ng binalak kong gawin noon,” sagot nito. “Madaling sabihing gusto mo rin naman. But the point is, I can’t make you happy, Elaine. Not in the long run. Hindi ko maibibigay ang mga pinapangarap mo.”

        “I don’t care,” umiiyak nang iling niya. “Alam ko na iyon ngayon. Wala na akong pakialam. We’re both adults, Arman, at pareho tayo ng gusto sa mga sandaling ito. I can take care of myself afterwards. Huwag mo nang problemahin kung paano ang puso ko pagkatapos nito. Just give me this one special, magical night. Kahit ito man lang. Hindi ba ito nga rin ang gusto mo?”

        Tiningnan siya ng binata nang may hinagpis.

        “Alam mo kung gaano ko inaasam na mangyari iyan,” sagot nito. “Pero kung maghihiwalay din lang tayo, I want to leave you whole.”

        Natawa si Elaine sa kabila ng kanyang mga luha. Mapait na pagtawa.

        “Whole?” pakutyang ulit niya. “You call this whole? Warak-warak na ang puso ko, Arman. Kung ang tinutukoy mo ay ang aking virginity, wala nang kabuluhan iyon. A mere technicality. Dahil inangkin mo na pati kaluluwa ko.”

        Napapikit ang binata. Kitang-kita niyang nasaktan ito sa kanyang mga panunumbat.

        “Hindi kita dapat na idinamay sa mga naging kaguluhan sa pagkatao ko,” buong pagsisising sabi nito.

        “Isinangkot ko ang sarili ko, Arman,” paalala ni Elaine. “Pinili kong magkasama tayo ngayong gabi. Ang hinihiling ko lang ay tapusin mo ang iyong sinimulan.”

        “I shouldn’t even have touched you,” galit na bigkas ng binata.

        Pero ang galit nito’y sa sarili nakatuon.

        “Ngayon ka pa magsisisi,” kutya ni Elaine. “Ngayon ka pa aatras.”

        “Ayoko nang dagdagan pa ang pagkakasala ko sa iyo,” sagot ni Arman.

        “Duwag!” hamon ng dalaga.

        Pero tumango lang din si Arman.

        “You’re right,” sagot nito. “Natatakot ako sa laki ng kasalanan ko sa iyo. I’m so sorry, Elaine. Patawarin mo ako.”

        At tumayo na ito’t walang lingun-lingong lumabas ng silid.

        Umiyak na lang nang umiyak si Elaine.

        Kakaunti na nga lang ang hiniling niya sa kapalaran – ang maranasang makatalik ang tanging lalaking kanyang iniibig. Kahit minsan lang. Kahit habampanahon na siyang mag-isa pagkatapos niyon ay titiisin niya. Pero kahit iyon ay hindi ipinagkaloob sa kanya.

        Bigung-bigo siya.

 

 

“ELAINE! Elaine!”

        Alas-sais y medya ng umaga. Sunud-sunod ang mga katok at pagtawag ni Gretchen. Nagmamadali.

        Dahan-dahan naman ang kilos ni Elaine patungo sa pinto. Nananakit ang kanyang buong katawan, hanggang sa mga kasukasuan. Para siyang tatrangkasuhin.

        Paano’y napatagal ang pagkakababad niya kagabi sa bathtub, pag-alis ni Arman. Lumamig na ang tubig niya’y hindi niya napapansin.

        Inakala niyang maaalis sa paligo ang anumang natitirang bahid ng pagkatao ni Arman sa kanyang katawan, puso at isipan. Pero sinipon lang siya. At nanakit ang kanyang katawan. Idagdag pa roon ang pamumugto ng kanyang mga mata.

        Ang sama-sama talaga ng pakiramdam ni Elaine.

        Natigilan si Gretchen nang pagbuksan niya ito ng pinto.

        “A-alam mo na?” tanong nito.

        “Ang alin?” walang kabuhay-buhay na sagot nito.

        Pumasok muna ang kanyang kaibigan at isinara ang pinto.

        “Na umalis na si Arman,” pagpapatuloy nito.

        “Umalis?” ulit niya.

        Wala pa ring gaanong emosyon.

        “Hindi mo alam?” sabi ni Gretchen. “Akala ko, iyon ang ipinagmumugto ng mga mata mo. Nag-resign siya. Verbal lang muna, kay Capt. Torres. Kaninang madaling araw ba naman. Isusunod na lang daw ang official letter of resignation sa head office. At siya ang unang-unang bumaba ng barko pagdaong natin kanina. Ang sabi pa ni Gerry, uuwi na siya sa Pilipinas. For good.”

        “Mabuti,” matamlay na sagot ni Elaine. “Ayoko na nga siyang makita kahit kailan.”

        “Nagkausap ba kayo kagabi?” tanong ni Gretchen. “Dahil ba kay Lance? Desidido ka na ba kay Lance?”

        “Pinutol ko na ang anumang kaugnayan ko kay Lance, Gretch,” sagot niya.

        At sa walang kaemo-emosyong tinig ay ikinuwento niya  sa kaibigan ang lahat ng mga naganap kagabi. Na para bang ang mga isinalaysay niya’y walang kinalaman sa kanyang sarili.

        “Elaine, I think you’re in shock,” sabi ni Gretchen pagkatapos.

        Nagkibit-balikat si Elaine.

        “At least it’s all over now,” sagot niya. “Siguro naman, tapos na talaga. Matatahimik na ako.”

        “In the end, wala rin pala sila pareho sa buhay mo,” pabuntonghiningang sabi ni Gretchen. “What a waste!”

 

HININTAY muna ni Elaine na wala na talagang pasahero sa barko man o sa pier bago siya bumaba ng Carribean Queen. Siniguro niyang hindi na niya makakatagpo ang pamilya Catarungan.

        Sinabayan siya ni Gretchen.

        Wala si Gerry. Mas maaga itong umuwi. Aalalayan daw si Arman.

        Ipinagdasal ni Elaine na hindi sila magkatagpo ni Arman sa lobby o sa elevator ng kanilang apartment building. Hindi na niya kaya.

        Sa pagkakataong iyon ay pinagbigyan siya ng kapalaran.

        “Gusto mo bang samahan muna kita rito?” tanong ni Gretchen nang ihatid siya sa pinto ng kanyang unit.

        “Huwag na, Gretch,” sagot niya. “Thanks for your support. Pero kailangan ko ring mapag-isa.”

        Nagagawa na niyang ngumiti nang kaunti sa kaibigan.

        “Okay,” tango ni Gretchen. “Nandiyan lang naman ako sa kabila. Just call me any time.”

 

IPINAGPASALAMAT ni Elaine na hindi na sila nagkita ni Arman. Hanggang sa nabalitaan na lang niya kay Gretchen na nakauwi na ito sa Pilipinas. Binitiwan na nang tuluyan ang inuupahang apartment. Ipinabebenta na lamang kay Gerry ang lahat ng gamit na hindi na nakayanang iuwi.

        Ang bilis. Wala pang isang linggo. Hindi pa uli lumalarga ang Carribean Queen.

        Nang malaman  niya iyon, may nabuo ring pasya si Elaine.

        “Magre-resign ka rin?” gulat na sabi ni Gretchen, na una niyang binalitaan. “Pero bakit pa? Wala na si Arman sa barko, a. Hindi na raw babalik iyon.”

        “Masyadong maraming masasakit na alaala sa barko, Gretch,” sagot niya. “Kahit nga  sa apartment na ito.”

        “So, lilipat ka ng trabaho at tirahan,” sabi ng kaibigan. “Napaka-drastic naman niyan.”

        “Hindi lang iyon,” sagot ni Elaine. “Uuwi na ako sa amin sa General Santos.”

        “Ha?” singhap ni Gretchen. “Bakit? Porke ba umuwi si Arman?”

        “Gaya-gaya lang ako, ganoon?” sagot niya. “Hindi naman. I just feel that I need to be with my family. Nami-miss ko na sila. Noon pa ako kinukumbinse nina Mommy na magtayo na lang doon ng fitness studio. Susubukan ko iyon.”

        “Baka doon pa kayo sa Pilipinas magkita ni Arman,” parang pananakot ni Gretchen.

        “Hindi mangyayari iyon,” sagot niya. “Hindi naman siguro siya magagawi sa amin. Nasa dulo na kami ng Mindanao. Wala naman siyang kamag-anakan sa banda roon. Ang alam ko, taga-Cebu siya. Most probably, Cebu at Metro Manila lang ang iikutan niya.”

        “Kunsabagay, mas malaki ang posibilidad na sa Pilipinas mo matagpuan ang iyong Mr. Right,” sabi na rin ni Gretchen. “Mas marami pa yata roong mga tulad ni Lance.”

        Umiling si Elaine.

        “Ayoko nang makasakit ng damdamin, Gretch,” sabi niya. “Kahit gaano ka-ideal ang lalaki, hindi pa rin naman iyon garantiya na mai-in love ako, hindi ba?”

        “Oo nga pala,” nakangiwi ang mukhang sagot ng kaibigan.

        “Don’t worry about me. Hindi na ako naghahanap ng romance sa buhay ko,” pahayag ni Elaine. “In fact, iyan mismo ngayon ang gusto kong pakaiwas-iwasan. Tama ka. Problema lang ang pag-ibig. Pero ayoko rin ng mga casual fling. Hindi ko kailangan ng lalaki para maging makabuluhan ang buhay ko.”

        “Hindi ka na rin naniniwala sa pag-ibig?” nakataas ang kilay na sabi ni Gretchen.

        “Of course I still believe in true love,” mabilis niyang pakli. “Nangyayari pa rin iyon, tulad ng sa parents ko at sa mga kapatid ko. Nangyari rin sa akin, one way nga lang. At tragic ang ending. Siguro, matagal-tagal ko ring iindahin ito bago ako maka-recover. Unti-unti kong pagtatagpi-tagpiin uli ang puso ko. Pero hindi na rin ako maghahanap ng bagong pag-ibig. Once was enough. At hindi rin naman ako magmumukmok na lang sa isang tabi. Marami pa akong puwedeng gawin sa buhay ko.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)