Mga Nobela ni Maia Jose: Abril 2023

Hinahangaan si Paula sa kanyang galing sa paglikha ng mga male nude sculpture. Sanay siyang sumipat ng lalaking maganda ang pangangatawan. Balewala na sa kanya ang mga modelong walang saplot.

Pero nang kinomisyon siya ng milyonaryong binatang si Richard para igawa ito ng nude sculpture, kinabahan ang dalaga. Sa kauna-unahang pagkakataon, parang hindi siya makatingin sa kanyang modelo. At nanginginig na yata ang kanyang ekspertong mga kamay.

CHAPTER 1

PAGGISING na paggising ni Richard, bago pa man bumangon mula sa kanyang king-sized bed, dinampot na ng binata ang cordless phone mula sa kanyang side table. Pinindot niya ang numero ng telepono ni Rica sa condo unit nito.

Isang pindot lang naman ang kinailangan niyang gawin. Nakaprograma na sa memory ng lahat ng mga telepono niya ang lahat din ng phone numbers ng kaisa-isang kapatid.

Nakaanim na ring ang kabilang linya bago nakasimangot na pinutol ni Richard ang connection. Napakatagal na paghihintay iyon para sa binata. Sinadya niyang maghintay nang ganoon katagal, bigyan ang kapatid ng pagkakataon na sumagot sa phone, kahit sa totoo lang ay hindi sanay si Richard Romero na maghintay at magpasensiya.

Kay-aga-aga tuloy ay pagkadilim-dilim na ng mukha ng binata. Pinindot niya ang isa pang numerong nakaprograma namang katugma ng cellphone number ni Rica.

Sa pangalawang ring ay sinagot na ito ng dalaga.

“Hello? Good morning!” masiglang bungad nito.

Napabuntonghininga si Richard. Sa kabila ng pagkainis, malaki pa rin ang iniluwag ng kanyang dibdib pagkarinig sa boses ng kapatid.

“Happy birthday, sis!” sabi niya. “Saan ka ba nagtatago’t pagkahirap-hirap mong makontak? Kamakalawa pa kita tinatawagan sa bahay mo at dito sa cellphone, pareho namang hindi mo sinasagot.”

Halakhak ang naging tugon ng dalaga.

“Thanks for the early greeting, Rich,” sabi nito pagkatapos. “But it’s so typical of you. May kasabay pang sermon ang birthday greeting mo.”

“Hindi pa naman ako nagsesermon, a,” katwiran ni Richard. “Nagtatanong lang. Masama bang alamin ang whereabouts ng only sister ko? Malay ko kung kailangan ko na palang mag-file ng missing person report sa authorities.”

“Tatlong araw lang naman akong nawala sa bahay,” sabi ni Rica. “Nandito kami ni Libby sa Tagaytay. We’re attending a seminar workshop on soulmates. Very intense ang sessions namin at panay ang meditate namin between sessions, kaya pinatay ko ang cellphone ko.”

Lalo pang nagdilim ang mukha ng binata. Marinig lang ang pangalan ng girlfriend ng kapatid ay nasisira na ang araw niya. Hindi pa rin niya matanggap na ang pagkaganda-ganda niyang only sister ay isang lesbian.

“Kaya pala,” matabang niyang sagot. “So you’re spending your birthday with her. I should have known. Iimbitahan pa naman sana kita for dinner.”

Katulad ng dati, hindi nagpadala si Rica sa masamang mood niya.

“Why don’t you join us for dinner instead?” masiglang sabi pa nito. “Ngayong umaga matatapos itong seminar-workshop namin. In fact, socials na nga lang ang naka-schedule ngayon kaya naka-on na uli itong phone ko. We’ll be back in Manila after lunch. At may naka-schedule akong birthday blow-out sa Arte’t Kape mamayang gabi, starting about seven. Doon na tayo magkita.”

“Alam mo namang hindi ako kumportable sa circle of friends mo,” paalala ni Richard.

“It’s my birthday, Rich,” paglalambing ng dalaga. “Pagbigyan mo na ako. Love mo pa rin naman ako, hindi ba? Pati ba ‘yon, nawala na?”

“You know that can never happen,” halos pagalit na sagot ni Richard. “Kahit ano pa ang mangyari, you’re my baby sister. I can’t help loving you kahit pa gusto na kitang ibitin nang patiwarik.”

Napahalakhak uli si Rica. Pero halakhak na may kahalong piyok ng emosyon.

“Ganoon naman pala, e,” sabi nito. “So I’ll be expecting you tonight, ha? Kahit iyon na lang ang birthday gift mo sa akin. Kahit huwag na lang ‘yung inaawitan kong antique Rolex na nabili mo sa Hongkong last month.”

“Okey ka ring magparinig, ano?” napapailing na tugon ni Richard.

Tumawa uli si Rica.

“Naku, teka,” sabi nito pagkaraka, “nagtatawag na sila. Kasabay ng breakfast ang closing ceremonies, e. So, see you tonight na lang, ha?”

“Kung hindi mo nga lang birthday...” sagot ng binata. “O sige na.”

Nailapag na uli niya ang telepono sa side table ay nakatitig pa rin dito ang binata.

Parang naririnig pa niya ang malutong na halakhak ng kapatid. Babaing-babae ito kung pakikinggan lamang. At kahit naman sa hitsura, napaka-feminine ni Rica kahit mula pagkabata. Ni minsan ay hindi man lang ito nabansagang tomboy.

Hindi pa rin niya maunawaan ang paliwanag ng kapatid na ang pagiging lesbian ay hindi awtomatikong nangangahulugan ng pagiging kilos-lalaki o ayos lalaki. Hanggang ngayon ay babaing-babae pa rin nga ito sa lahat ng panlabas na aspeto ng pagkatao – liban na lamang sa katotohanang ang iniibig nito’y isa ring babae.

At tulad ni Rica ay hindi katulad si Libby ng stereotype na alam ni Richard. Hindi ito gupit-lalaki, hindi nagdadamit-lalaki at lalong hindi hitsurang lalaki. Napakaganda rin ni Libby, napaka-sexy at napaka-feminine kumilos, magsalita at manamit.

Noon, tinanong pa nga ni Richard si Rica, “Sino ba sa inyo ang nag-iilusyon na maging lalaki?”

“Wala,” iling ni Rica. “Iyan ang hirap sa inyo, e. Akala n’yo, lahat kami gustong maging lalaki. Maaaring mayroong mga lesbians na ganoon. Pero mayroon din namang hindi. Tulad namin. Babae kami. We’re proud of our femininity. We celebrate our womanhood. Kaya nga attracted din kami sa kapwa-babae. We see women as beautiful people. Kami nga lang ni Libby, attracted exclusively sa isa’t isa. We’re two people in love. It just so happens that we’re both women.”

Lalong naguluhan si Richard.

Hindi talaga niya maunawaan. Hindi niya matanggap.

Para sa kanya, ang babae ay para sa lalaki. Hindi niya maintindihan kung paanong mas magugustuhan pa ng isang babae ang kapwa-babae kaysa lalaki.

Tulad niya – hindi nga ba nagkakandarapa sa kanya ang napakaraming naggagandahang mga babae na hindi rin naman matatawaran ang mga credentials? Bakit hindi maghanap sina Rica at Libby ng tulad niya? Hindi naman siya nag-iisa. Marami pang tulad niya. Mga tunay na lalaki.

Kung sabagay, kahanga-hanga naman talaga si Richard Romero. Sa edad na 26 ay siya na ang president at CEO ng Romero Estates, ang matagumpay na kompanya ng kanilang pamilya. Real estate ang kanilang linya.

At hindi lang isang matinik na businessman ang binata. Napakaguwapo rin niya. Napakaganda ng kanyang pangangatawang hinubog ng disiplinadong pag-eehersisyo at regular na sports activities.

Ang kanyang personalidad ay sa isang taong sanay na humawak ng kapangyarihan. Decision-maker.

Sanay na sanay din siyang tumanggap ng papuri’t paghanga, lalo na mula sa mga babae.

Iyon nga lang yata ang kaisa-isang kapintasan ni Richard Romero. Ang tingin niya sa kanyang sarili ay God’s gift to women. Isa siyang certified male chauvinist. Isang typical macho man.

Sa kanyang karanasan, wala pang babaing naging immune sa kanyang pang-akit. Kaya rin naman sa kanyang palagay, kapag biniyayaan niya ng kahit karinggit na atensiyon ang isang babae, aba’y dapat iyong ipagpasalamat nito.

Paano nga ba matatanggap ng isang tulad niya ang magkaroon ng kapatid na lesbian? Paano niya matatanggap na mismong kapatid niya ay in love sa kapwa babae kaysa sa lalaki?

Ipinagpapalagay na lang ni Richard na ang pagkakaganoon ni Rica ay bunga ng kanilang family situation.

Tatatlong taong gulang pa lamang si Rica at apat na taong gulang naman siya nang mamatay sa isang car accident ang kanilang ina. Kaya iniisip niya na wala lang kasing nakagisnang female role model ang kanyang kapatid liban sa mga naging yaya nila.

Sa palagay ni Richard, masyado lang ina-idolize ni Rica ang kanilang Papa at maging siya, kung kaya naghahangad itong maging lalaki. Iyon ang ipinipilit niya kahit itinatanggi ni Rica.

“Bakit ba kasi gusto mong maging lalaki? Hindi ka lalaki, babae ka,” lagi niyang ipinamumukha rito.

“Alam kong babae ako,” lagi namang sagot ni Rica. “At ayoko talagang maging lalaki. Gusto kong maging babae. Babaing lesbian. Ang hirap sa iyo, hindi ka nakikinig sa mga sinasabi ko.”

Paulit-ulit na lang ang kanilang mga argumento.

Sa tingin din ni Richard, lalong umayaw si Rica sa pagiging tradisyunal na babae nang mag-asawa uli ang kanilang papa.

Sixteen si Rica at seventeen naman siya nang magkaroon sila ng stepmother. Hindi naman masamang babae ang kanilang Tita Connie. Sa stereotypical din na paningin ni Richard sa kababaihan ay typical lang ito na babae. Maarte. Maluho. Masyadong demanding sa asawa. Siyempre, para sa kanila ni Rica ay nakakairita ang mga siste nito.

Naisip ni Richard, baka nang makita ni Rica ang kanilang Tita Connie ay naging allergic na ito sa pagiging typical na babae.

Kunsabagay, siya man ay hindi nakatagal sa pakikisama sa kanilang stepmother. Nang maka-graduate sa high school ay humiling siyang sa States na mag-college.

Nang sumunod na taon, lumipad si Rica patungong Paris para doon naman mag-kolehiyo.

Iyon ang isa pang pinagbibintangan ni Richard na maaaring nakaimpluwensiya sa kapatid niya. Masyadong maraming bohemyo sa Paris. Lahat na yata ng klase ng alternative lifestyles, nandoon.

Nang pareho silang magbalik sa Pilipinas, nagkanya-kanya na ng bahay sina Richard at Rica. Kanya-kanyang condominium units.

Si Richard, agad nang isinabak ng kanilang Papa sa negosyo. Nagmamadali na itong makapagretiro nang maaga para masamahan ang asawa sa pagliliwaliw sa iba’t ibang bahagi ng mundo.

Pero si Rica, ayaw talagang patali sa kanilang kompanya. Mas ginusto pa nitong magturo sa pamantasan, magsulat sa mga magazines at maging amateur artist na sumusubok ng iba’t ibang art forms.

“I’d rather be a free spirit,” sabi nito sa kanilang mag-ama. “Ayokong patali sa corporate world.”

Pinagbigyan nila ang hiling ni Rica.

Hanggang magtapat ang dalaga na hindi lamang hanggang doon ang pagiging non-traditional ng buhay nito.

Na-shock silang mag-ama. Pero ang kakatwa’y mas madali pang natanggap ng kanilang Papa ang katotohanan. Si Richard na mas bata ang mas nahirapan. Hanggang ngayon ay hirap pa rin siya.

Lalo pa nga magmula nang magpasya ang kanilang Papa at Tita Connie na manirahan na nang permanente sa Provence, South of France. Dahil dadalawa na lamang silang magkapatid na nasa Pilipinas, hindi na niya puwedeng iwasan ang katotohanan ng buhay ni Rica.

Katulad na lang ng pagdalo niya mamayang gabi sa birthday party nito.

Alam na niya kung ano ang daratnan niyang crowd sa Arte’t Kape. Hindi lang si Libby ang matatagpuan niya roon kundi isang buong LGBTQ community – lesbian, gay, bisexual, transgender, at queer.

Nayayanig ang buong mundo ni Richard sa tuwing napapasok siya sa kakaibang mundong iyon ni Rica. Pero dahil mahal na mahal pa rin niya ang kaisa-isang kapatid, pipilitin niyang mag-survive sa ganoong atmosphere nang kahit ilang oras man lamang.

Pailing-iling na bumangon na si Richard.

PUNO na ng tao ang Arte’t Kape nang dumating si Paula. May mga nagkukumpulan at nagkakatawanan na nga maging sa side walk sa tapat ng kilalang cafe cum art gallery.

“Aba, the special guest is finally here,” salubong sa kanya ni Moncie sa may pinto. “Bakit ngayon ka lang? Nauna pa ako sa iyo nang ten minutes.”

Nakalahad ang dalawang kamay ng best friend niyang gay. Pero hindi nagtitikwasan ang mga daliri nito. Hindi ito ganoon kung kumilos at magsalita.

Mahigpit na yakap at beso-beso sa pisngi ang isinalubong naman dito ni Paula bago siya sumagot.

“Talagang hindi ko inagahan ang pagdating dahil hindi naman ako ang dapat maging bida ngayong gabi, ano?” paalala niya. “Kagabi pa ‘yung opening ng exhibit ko. Hindi na ‘yon ang focus nitong affair na ito. This is Rica’s birthday party.”

“Sus, alam mo namang sinadya ni Rica na isabay dito sa exhibit mo ang party niya,” pakli ni Moncie. “Para nga naman bongga. Nandiyan at naka-backdrop ang mga sculpture mo. O, di ba?”

“Kaya nga ako pa ang dapat magpasalamat sa friend natin,” katwiran ni Paula. “Biro mong free publicity ito para sa akin? Ang dami niyang bisitang makakakita sa sculpture pieces ko.”

“As if naman nilangaw ang show ni Miss Paula Montelibano ever,” irap ni Moncie. “Lalo na kapag ganitong solo exhibit. Tingnan mo nga, mahigit kalahati na sa naka-display na pieces ang may tag na ‘sold’. Kaya tumigil ka riyan sa pagpapaka-humble. Sabi nga sa commercial, magpakatotoo ka, sister.”

Natawa si Paula.

“Teka muna,” sabi na lang niya. “Nasaan na ba ang birthday girl? Iaabot ko itong gift ko.”

“Nandiyan sa loob,” sagot ni Moncie. “Halika...”

Sabay silang pumasok sa cafe. Pero nahirapan silang mahanap agad ang may birthday. Kabi-kabila ang namamataan nilang mga kaibigan na hindi puwedeng hindi batiin man lamang. Mas madalas, nasasabit sila sa kahit sandaling chikahan.

Nagmistulang LGBTQ bar ang cafe nang gabing iyon. Karamihan kasi sa mga bisita ay ganoon. May iilan lang na straight.

Isa si Paula sa iilang bisitang straight.

Babae si Paula. Pero hindi rin ordinaryo at hindi tradisyunal na babae.

Maganda siya. Iyong tipo ng ganda na halatang matalino’t lista. Malakas ang kumpiyansa sa sarili. Malakas ang dating.

Sexy rin siya. Iyong tipo ng sexy na hindi payat. Makurba ang kanyang katawan. Mga kurbang nilikha ng regular na ehersisyo. Nagpapatunay ng disiplina’t lakas ng katawan.

At kung manamit si Paula, may sariling estilo. Walang pinangingimian. Kung ano ang gusto niyang isuot sa partikular na panahon, isusuot niya. Wala siyang pakialam sa moda o sa sasabihin ng iba.

Katulad na lamang ngayong gabi. Ang suot niya ay isang tie-dyed sarong na yari sa manipis at malambot na cotton, inikot lang sa kanyang katawan at ibinuhol ang magkabilang dulo sa ibabaw ng isa niyang balikat. Abot iyon sa kanyang alak-alakan pero hapit sa magandang hubog ng kanyang katawan.

Pinarisan lang niya iyon ng mala-tsinelas na flat thongs na kayninipis ng puting strap.

Bagay na bagay sa kanya ang ganoong kasuotan. Walang bahid ng make-up – kahit man lang lipstick – ang kanyang mukha. Ang kulot niyang buhok na hanggang batok ang haba ay natural na natural ang bagsak. Para bang kababangon lang niya mula sa higaan.

Kahit sa ganoong pagtitipon na halos lahat ng bisita ay outrageous ang porma, stand-out pa rin si Paula.

Katulad din ni Paula ang best friend niyang si Moncie. Hindi rin maikakahon ang kanyang pinakamatalik na kaibigan. At dahil na rin kay Moncie, dumami pa ang mga kabarkada niya sa gay community.

Isa na roon ang may birthday na si Rica Romero.

Kunsabagay, hindi gaanong nakapagtatakang kabilang si Paula sa ganoong mga sirkulo dahil isa siyang artist. Isang kilalang sculptor.

At kakaiba rin ang kanyang mga obra. Si Paula Montelibano ay nakilala bilang magaling na manlililok ng mga male nude sculptures. Mga estatuwa ng hubad na katawan ng lalaki.

Patunay sa galing ng dalaga ang kawalan ng malisya sa kanyang mga sculptured pieces. Kahit konserbatibo pang tao ang makakita sa mga ito’y hindi maeeskandalo. Makasining ang kanyang estilo. Lehitimo.

Kaya rin naman mataas ang respeto kay Paula maging ng mga kapwa niya artist at mga kritiko. Nagagawa niyang pag-isahin ang pagiging popular at de-kalidad.

Madalas siyang kasama sa mga group exhibits dito sa art gallery ng Arte’t Kape. Pero kagabi ay binuksan itong isa na naman niyang solo-exhibit. At tulad ng sinabi ni Moncie, sa opening night pa lamang ay kayrami nang nabili sa kanyang mga obra.

“Rica!” tawag ni Paula nang sa wakas ay mamataan ang kanyang pakay.

Nang makita siya ng tinawag ay agad itong lumapit. Kasama na rin ang girlfriend na si Libby.

“There you are,” sabi ni Rica kay Paula. “Akala ko’y hindi ka na darating.”

“Ang dami nang naghahanap sa iyo, kanina pa,” dugtong ni Libby.

“Puwede ba namang hindi ako dumating?” sagot niya. “Ito nga, may dala ako para sa birthday girl. Happy birthday, Rica!”

Niyakap muna niya’t hinagkan si Rica sa pisngi bago iniabot dito ang kanyang regalo.

“Naku, ha, ang bigat nito,” tumatawang sabi ni Rica habang tinatanggap ang naka-giftwrap na kahon.

“Gawa ko ‘yan,” pagmamalaki ni Paula. “A work of art made especially for you.”

“Talaga?” namimilog ang mga matang sabi ni Rica. “Then this is very valuable. Puwede ko na bang buksan?”
Para itong batang umungot kaya tumatawang tumango si Paula.

“Siyempre naman,” sagot niya. “Go ahead.”

“Dapat daw sa regalo, pinupunit ang pagbubukas,” gatong naman ni Moncie. “Para mas exciting.”

Ipinatong muna ni Rica ang kahon sa kalapit na mesa bago sinunod ang suhestiyong iyon.

Sa puntong iyon, marami nang mga bisitang nakakulumpon sa paligid nila. Curious ang mga ito na malaman kung ano nga ba ang misteryosong regalo ni Paula.

Nang mabuksan ang kahon, ang inilabas ni Rica ay isang sculptured piece na nililok sa makintab at makinis na kahoy. Dalawang kamay-babae na may hawak na dalawang bola.

“Hmm, this looks symbolic and naughty,” nakangiting sabi ni Rica. “I love it.”

“Alam mo ba kung ano ang title ng piece na ‘yan?” nakangiti ring pahayag ni Paula. “I call it ‘Woman with Balls’. O, ano, bagay ba?”

Sabay-sabay na naghagalpakan ng tawa ang lahat ng nakarinig sa kanya.

“Woman with Balls!” humahalakhak na ulit ni Moncie. “Bagay na bagay nga. If ever there was a woman who had balls – in the symbolic sense, ha – si Rica na ‘yon.”

“Oo nga,” tumatawang tango ni Libby.

“Oh, I just love it!” tumatawang pahayag ulit ni Rica.

Iyon ang eksenang dinatnan ng naeeskandalong si Richard.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)

Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 2

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 2

HINDI napigil ni Richard ang malinaw na pagbadha ng pagkadisgusto sa kanyang kabuuang anyo, mula mukha hanggang asta. Para siyang nakakita ng isang nakakadiring eksena.

Husto pa namang nakita rin siya ni Rica at ng mga katabi nito.

Huli na nang tangkain niyang iayos ang ekspresyon ng mukha. Gumuhit na rin ang hinanakit sa mukha ng kanyang kapatid.

Nang magtama ang kanilang paningin, naramdaman ni Richard na lumatay sa kanyang puso ang kirot na nadarama ni Rica.

Sising-sisi siya habang nilalapitan ang kapatid.

Sinalubong din naman siya nito. Nakangiti na. Naitago na ang sama ng loob.

“Richard!” malakas pang tawag ni Rica. “You came!”

“Of course,” simpleng sagot niya. “Happy birthday, sweetheart!”

“Sweetheart.” Iyon ang tawag niya kay Rica mula pa noong nasa high school sila’t madalas mapagkamalang mag-boyfriend sa halip na magkapatid. Sinadya niyang gamitin uli ang endearment na iyon sa mga sandaling ito.

Nang mag-abot sila’y niyakap niya nang pagkahigpit-higpit ang kapatid.

Disimuladong iniwan na muna sila ng mga nakapaligid na panauhin. Kasama sa mga pasimpleng lumayo si Libby – dala ang kontrobersiyal na regalo.

Lihim na nagpapasalamat si Richard sa pang-unawa ng mga ito.

“I love you, sis,” madamdaming bulong niya sa kapatid. “You know that, don’t you? Despite everything.”

Tumango si Rica.

“I know,” bulong din nito. “Don’t worry. I appreciate your every effort naman, e. I know how difficult this is for you. Thank you so much for being here.”

Nang bitiwan niya si Rica ay iniabot niya rito ang isang pulang velvet box na hindi na niya ibinalot.

“Ito na ‘yung inuungutan mong relo,” sabi niya. “Alam ko namang kahit sinabi mong tama na sa iyo ang presence ko, siyempre hindi mo tatanggihan ito.”

Natawa na si Rica habang tinatanggap ang regalo.

“Talaga,” sagot nito. “Hindi mo ba napapansing wala akong suot na relo ngayong gabi? Alam ko namang hindi mo ako matitiis, e.”

Natawa na rin si Richard. Mas pa sa pasasalamat. Nasiguro niya sa tinuran ni Rica na totoo nga palang alam na alam nitong anuman ang mangyari ay hinding-hindi mapipingasan ang kanilang pagmamahalan bilang magkapatid.

Binuksan na agad ni Rica ang kahon. Inilabas nito ang antigong relo at isinuot.

“Beautiful!” sabi nito habang pinagmamasdan ang braso.

“I must admit, kahit panlalaki ang style niyan, mas bagay nga sa iyo kaysa sa akin,” sabi ni Richard.

“Thank you,” ulit ni Rica. “Thank you for making my birthday special.”

“Talaga namang laging special para sa akin ang birthday mo,” sagot ni Richard.

Ngumiti si Rica.

“So will you please stay?” hiling nito. “Huwag mo naman sabihing may tutuluyan ka pang ibang lakad. Siguro naman, hindi ka lang dumaan dito para iabot sa akin ang regalong ito.”

Natigilan si Richard. Ang totoo kasi’y pinag-iisipan na nga niyang gawin iyon. Pero bigla siyang nagbago ng isip. Lulubus-lubusin na niya ang pagpapaligaya sa kaarawan ni Rica.

Nginitian niya rin ang kapatid.

“Of course I’m staying,” depenidong sagot niya.

“Halika, I’ll introduce you to my friends,” masayang sabi ng dalaga.

“SO, ‘yon pala ang brother ni Rica,” sabi ni Paula kay Moncie.

Nasa kabilang bahagi na uli sila ng cafe. Sa may gallery.

“Yup, that’s him in person,” tango ng nito. “Mr. Macho Man himself, ayon nga sa description ni Rica. Kunsabagay, he’s gorgeous. Hindi nga nakapagtatakang maging conceited siya at chauvinistic. Pag ganyan ang kara’t porma ng lalaki, talagang akala na nila, sila ang pinakasuperyor na mga nilalang sa balat ng lupa.”

Tumaas ang kilay ni Paula.

“That’s not an excuse,” sagot niya. “Hindi porke guwapo siya, may karapatan na siyang maging ganoon. And to think, sarili niyang kapatid, hindi niya matanggap ang pagkatao. Napaka-backward naman ng mentality niya. Naturingan pa namang intelektuwal.”

“But according to Rica, very loving brother pa rin naman daw si Richard,” sabi ni Moncie. “Well, sa nakikita ko ngayong gabi, I tend to believe her. Ibang usapan na ‘yung hindi pa rin matanggap ni Mr. Macho ang tungkol kina Rica at Libby.”

“What a shame!” iling ni Paula. “He should be happy for her. Aba, napaka-ideal yata ng relationship nina Rica at Libby. Imagine, they’ve been together for almost five years now. And they’re still going strong. Kahit sa mga magkarelasyong lalaki at babae, marami ang hindi tumatagal nang ganoon these days.”

“Ako nga, I’m still hoping to meet my own soulmate na tulad ng dalawang iyon,” pakikiayon ni Moncie. “They’re so compatible.”

“Aba, ako rin,” tango ni Paula. “Pangarap ko ring makatagpo ang soulmate ko. Pero mukhang mahihirapan ako. Mas mahirap yatang makahanap ng matinong straight na lalaki these days. Mas marami ang tulad niyang kapatid ni Rica. Puro may mga cave men mentality.”

“Uh-oh,” biglang sabi ni Moncie. “Huwag kang lilingon pero I think we need to change the topic. Papalapit dito si Rica with brother dear.”

Naalarma si Paula.

Ayaw niyang makaharap ang kapatid ni Rica. Hindi siya kumportable sa ganoong klase ng mga lalaki. Ayaw na ayaw niya sa mga male chauvinists.

Lalong ayaw niyang makaharap ang isang napakaguwapong male chauvinist na sobra ang pang-akit. Kahit nakapantalon ito na maong at t-shirt na may kuwelyo, sa isang tingin pa lang ay nakita na niyang perpekto ang proporsiyon ng katawan nito. Sa eksperto niyang pagsipat, nakasisiguro siyang kapag inalisan ng saplot ang binata ay perpekto rin ang matatambad sa pangangatawan nito.

Sanay na sanay si Paula na magtantiya ng pangangatawan ng lalaki. Kapag nakakita siya ng itinuturing niyang perfect specimen, hindi siya nae-excite bilang babae kundi bilang isang sculptor. Ang tingin niya agad sa lalaki ay isang potential model para sa kanyang obra. Sa maikling salita, walang kamali-malisya.

Paano pa nga ba siya magkakamalisya? Para siyang doktor na hindi na mabilang ang mga nakaharap na hubad na katawan. At tulad din ng doktor, propesyunal lang ang kanyang pagtingin sa mga ito.

Kapag ang modelo naman ang hindi umaaktong propesyunal, doon lumalabas ang pagiging feminist ni Paula. Tinataasan niya agad ng kilay ang lalaki. Pinamumukhaan. Sinesermunan. At wala pang modelong lalaking hindi tumiklop sa harap ng kanyang lecture.

Kaya nga niya napiling gumawa ng mga male nude sculpture. Reaksiyon niya iyon sa mas popular na sistema kung saan ang mga artist na lalaki ang gumagawa ng artwork na ang subject ay female nudes.

Gusto niyang baguhin ang sitwasyon. Iyong babae naman ang artist at male nude naman ang subject at modelo. Nangako siya sa kanyang sarili na sa ganoong sitwasyon ay paninindigan niya ang pagiging propesyunal. Hinding-hindi niya ituturing ang kanyang mga modelo bilang mga sex objects lamang.

At hindi lang mga modelo ang sakop ng kanyang pangako sa sarili. Bahagi na ng paninindigan ni Paula na hindi dapat ituring ang sinuman bilang sex object. Dahil ayaw na ayaw niyang ginagawa iyon sa kanyang mga kabaro.

Kaya naman nagi-guilty siya sa naramdaman niya kanina sa unang pagkakita pa lang kay Richard Romero. Bakit ba ganoon na lang katindi ang pagkaakit niya sa lalaking iyon? Of all people, si Richard Romero pa. Ang lalaking kumakatawan sa lahat na yata ng inaayawan niyang ugali ng kalalakihan.

“Lumayo na lang tayo, Moncie,” sabi niya sa kaibigan. “Hindi ko type na makaharap ang taong iyon.”

“Too late dear,” sagot nito. “Nakangiti na sa akin si Rica. Mukhang tayo talaga ang pakay niya.”

“Oh, no,” sambit ni Paula.

TINATATAGAN ni Richard ang kanyang loob. Wala nang atrasan ito. Nag-commit na siya na magtatagal sa party ni Rica. Kailangang panindigan niya ang maayos na pakikisama sa lahat ng mga kaibigan nito, ano man ang kanyang pagkadisgusto.

Nakakaabrisiyete sa kanya ang dalaga, hatak-hatak siya patungo sa kabilang parte ng cafe.

“Let’s go find Libby,” sabi nito. “Batiin mo naman siya, ha? Be nice.”

“Oo na,” sagot niya. “Don’t worry. Ngingiti pa ako. And I won’t bite.”

Pero kahit inikot na ng kanilang paningin ang kabuuan ng cafe, hindi nila makita ang girlfriend ni Rica.

“Baka nasa comfort room,” pagkikibit-balikat ng dalaga. “O baka lumabas muna sandali. In the meantime, meet my other friends muna. Si Paula – siya ‘yung nagbigay sa akin no’ng sculptured piece kanina. In fact, may solo exhibit siya ngayon dito sa gallery. You should meet her. She’s a great artist. Hayun pala sila ni Moncie. Come on.”

Naalala ni Richard ang hawak-hawak ni Rica na sculpture kanina – ‘yung narinig niyang tinawag na “Woman with Balls.” Ano ba namang klaseng title ‘yon?

Hindi siya interesadong makilala ang sinumang maylikha ng ganoong sculpture. Sigurado siyang lesbian rin, tulad nina Rica at Libby. Baka nga man-hater pa.

Pero may magagawa ba siya kung gusto siyang ipakilala ni Rica sa sinumang babaing iyon? Kailangan niyang magpakitang-tao, kahit mahirap gawin. Maging civil and polite man lamang.

Dalawang tao lang and inginuso ni Rica na pakay nila. Isang lalaki at isang babae. A... teka... hindi pala. Isang gay at isang babae. Sa unang tingin pa lang ay alam niyang gay ang lalaking iyon kahit na hindi obvious sa hitsura. Pero iyong kasama... lesbian nga ba?

Nakatalikod ‘yung babae. At mula sa likuran ay babaing-babae.

Eksperto si Richard na sumipat ng porma ng babae. At ang nakatalikod na babae ay napaka-sexy kahit pa sukatin sa mataas niyang standards.

Kitang-kita niya ang perpektong korte ng katawan nito sa suot na sarong. Ang balat nitong nakalantad sa gawing balikat ay makinis. Ang buhok nito ay kulot at maikli, hindi niya alam kung bakit napaka-sexy nang dating sa kanya.

Maging ang outfit ng babae ay type niya. Hindi basta-basta isinusuot ng karaniwang babae ang ganoon. Hindi kayang dalhin maliban sa poolside o sa beach. Na nagawa ng babaing isuot iyon sa ganitong okasyon ay tanda na may malakas itong kumpiyansa sa sarili at personal sense of style.

Hmm, his type of woman. Pero kung magugustuhan niya ito kapag humarap na – that remains to be seen.

“Moncie...” tawag ni Rica.

Ngumiti at kumaway ang gay na kasama ng babae.

Binilisan ni Rica ang paghakbang, hatak-hatak pa rin si Richard.

Nang malapit na malapit na sila sa dalawa, umikot nang paharap ang babaing kasama ni Moncie.

Napamulagat si Richard.

Pagkaganda-gandang babae. Bakit ba hindi niya ito napansin kaninang pagdating niya? Nasentro lang kasi agad ang kanyang atensiyon kay Rica.

Pero ngayon, nakatutok na ang kanyang buong atensiyon sa babaing naka-sarong.

Kung naakit siya nito habang nakatalikod, lalo naman siyang nabato-balani sa hitsura nito nang humarap.

Ang pangako ng magandang hubog ng katawan nito sa likod ay nahigitan pa ng mga kurba ng katawan nito sa harap. Mga kurbang lalo pang naging kaakit-akit sa suot na sarong.

Nang magbalik ang kanyang tingin sa mukha ng babae, ang nakasalubong niya ay matapang at mapanghamong mga mata. Hindi nito nagustuhan ang ginawa niyang hayagang pag-inspeksiyon sa buo nitong katawan.

Nag-init ang pakiramdam ni Richard.

Hindi siya sanay sa babaing hindi natutuwa sa kanyang atensiyon. Bihira itong mangyari sa kanya. Kaya naman nakaka-excite. Tutal, sigurado siyang sa kalaunan ay maaakit din niya ang babaing ito, tulad ng iba pa. Mas may challenge nga lang. Mas masarap ang laban.

“Paula, Moncie, brother ko – si Richard,” sabi ni Rica. “Rich, this is Ramoncito Monserrat. And this is the very talented Paula Montelibano, sculptor of these beautiful male nude pieces.”

Bahagya lang na rumehistro kay Richard ang ginawa niyang pakikipagkamay at pakikipagbatian kay Moncie.

Bumalik na agad ang kanyang buong atensiyon kay Paula.

Hindi niya alam kung maiintriga siya o madidismaya. Ito pala ang sculptor na gumawa ng kakaibang regalo para kay Rica. Ito rin ang lumikha ng lahat ng mga estatwang nakapaligid ngayon sa kanila. Mga estatwa na panay nga male nudes.

Halos nakasisiguro na siyang lesbian ang babaing ito. Kaya marahil obsessed sa male figure. Baka idinadaan na lamang sa paglilok ang pansariling frustration. Binubuhay na lamang marahil sa mga obra ang hindi nito magawang self-transformation.

Pero hinayang na hinayang talaga si Richard. Kung hindi niya matanggap ang pagiging lesbian nina Rica at Libby, lalo namang hindi niya matanggap kung lesbian itong si Paula.

Parang naiinsulto ang kanyang pagkalalaki. Para bang nakakita siya ng pagkasarap-sarap na prutas na nakahain sa kanyang harapan, para lang malaman na hindi pala niya puwedeng tikman dahil hindi sa kanya nakalaan.

Sa kauna-unahang pagkakataon, nakadama siya ng atraksiyon sa isang babae sa kabila ng kanyang palagay na isa itong lesbian. Gusto niya itong hamunin. Gusto niyang patunayan na kaya niyang gisingin ang tunay nitong pagkababae.

Sinalubong niya ng malagkit na titig ang galit na tingin ni Paula. Nginitian pa niya ito.

“Hello, Paula,” sabi niya sa mala-DJ niyang boses.

Halatang napilitan lang ito na maglahad ng kamay dahil hinihiling ng kabutihang asal.

Mahigpit na ginagap ni Richard ang malambot nitong palad.

Hindi niya akalaing siya ang makukuryente.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)

Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 3

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 3

GUMAPANG ang malakuryenteng init mula sa palad ni Paula. Lumukob sa kanyang buong katawan.

Tinangka niyang bawiin agad ang kanyang kamay. Pero napakahigpit ng pagkakahawak sa kanya ni Richard. Nakangiting tinagalan pa nito ang pagkakabihag sa kanyang palad. Parang pinapatunayan kung sino sa kanila ang mas makapangyarihan.

Hindi na lumaban si Paula. Wala rin namang mangyayari. Sa totoo lang ay nanghihina nga yata ang kanyang mga tuhod. Nanlalambot.

Kaya nga lalo siyang napipikon sa lalaking ito. Sa kabila ng kanyang negatibong reaksiyon sa hayagan nitong paghagod sa kanya ng tingin mula ulo hanggang paa, kabaligtaran naman ang naging tugon ng kanyang katawan.

Para siyang sinisilaban. Alam niyang ang turing sa kanya ni Richard Romero ay isang sex object lamang pero sa halip na manlamig siya rito ay lalo pang nabuhay ang bawat himaymay ng kanyang laman. Lalong bumilis ang pagsulak ng kanyang dugo sa buong katawan.

Ngayon lang nangyari kay Paula na nagrebelde ang kanyang katawan sa kanyang isip.

Pero nagawa pa rin niyang palambutin ang kanyang kamay. Itigil ang pagbawi niya rito. Iyon na lang ang puwede niyang gawin. Kung makikipagmatigasan siya’y siya rin ang talo. Mahahalatang nagpa-panic na siya.

Nang magpaubaya si Paula ay saka lang siya binitiwan ni Richard. Nakangiti pa rin ito na parang nakakaloko.

“So you’re the famous sculptor,” sabi ng binata.

Tinapunan nito ng tingin ang kanyang pinakamalapit na obra.

“You’re quite an expert on the male body,” dagdag pa nito.

Hindi nakaila kay Paula na parang nananadya pa ito sa pagpili ng mga salita.

A, hindi na talaga niya puwedeng palampasin ang kalokohan ng lalaking ito. Kung hindi ito makuha sa matatalim na tingin, iibahin niya ang kanyang atake.

Siguro naman, patas lang kung ang isang male chauvinist na tulad nitong si Richard Romero ay bigyan ng isang leksiyon. Kung ibalik niya rito ang eksaktong uri ng pagtingin na iginagawad nito sa kanya.

Ngumiti si Paula. Pagkatapos, dahan-dahan at buong laya niyang hinagod ng tingin ang binata mula ulo hanggang paa, at pabalik pa.

“Hmm, quite true,” sagot niya. “Sa isang tingin lang, I can accurately evaluate a man’s body. Kung papasa ba siya... na maging modelo, I mean.”

Pagkatapos, sadyang iniwan na niya ng tingin ang binata – na para bang gusto niyang ipaabot na hindi siya gaanong impressed dito. Nginitian niya sina Rica at Moncie.

Bahagyang napamulagat naman sa kanya ang kanyang mga kaibigan.

Kilalang-kilala kasi siya ng mga ito. Alam na hindi niya ugali ang ginawa niyang iyon.

May pag-aalala rin sa mukha ng dalawa. Nahigingan marahil ng mga ito ang pagkapikon niya. Alam na alam din kasi ng mga ito ang reaksiyon niya sa mga lalaking kasing-ugali ni Richard Romero.

Tumikhim si Moncie.

“Excuse me,” sabi nito. “I see some friends coming in. Sasalubungin lang namin ni Paula.”

“Kami naman, we should find Libby,” salo ni Rica. “Ahm... Rich?”

Halatang gusto ng mga itong ilayo sa isa’t isa sina Richard at Paula.

Pero hindi man lang napingasan ang ngiti ng binata.

“Kung puwede sana, dito na lang muna kami ni Paula,” sagot nito. “Hihingi ako ng guided tour with the artist herself. I’d like to look at each of her pieces more closely.”

“Interesado ka rin pala sa male body,” nakataas ang kilay na sabi ni Paula. “Baka mas gusto mong si Moncie ang mag-tour sa iyo. Baka mas magkatulad kayo ng point of view.”

Para na rin niyang sinabing “Oh, gay ka rin pala.”

Lalong napamulagat sa kanya sina Rica at Moncie.

Tumawa lang si Richard.

“Mas gusto kong ikaw ang magpaliwanag sa akin ng bawat obra mo,” sagot nito. “I want to know why you do what you do. That is, kung hindi ka maiilang. I understand that some artists would rather hide behind their work. Hinahayaan na lang na ipahayag sa mga obra nila ang hindi nila magawang sabihin out loud in the open.”

Nagpanting ang tainga ni Paula.

“I never hide behind my work,” pahayag niya. “Open book sa lahat ang motivations ko sa aking trabaho. It’s a declaration of what I stand for. Hindi ko itinatago ang mga paniniwala ko.”

“Then may I be privileged to hear about them?” tanong ni Richard.

“Of course,” pakibit-balikat na sagot ng dalaga.

Binalingan niya ang mukhang naaalarma na talagang sina Rica at Moncie.

“Ako na’ng bahala kay Richard,” nakangiting sabi niya sa dalawa.

Ipinaaabot ng mga mata niyang kayang-kaya na niya ang sitwasyon.

Walang nagawa ang mga ito kundi ituloy ang pagpapaalam at paglayo.

“So where do we start?” patanong na baling uli niya sa binata.

“With this one,” suwabeng-suwabeng sagot nito.

Ang itinuro ay ang pinakamalapit na life-sized wood sculpture ng isang lalaking hubad na nakatingala’t nakapikit, parang naliligo sa ulan o nakapailalim sa bathroom shower. May butil-butil pa ito ng tubig na kasamang nakaukit sa mukha, buhok at buong katawan.

“I call this piece ‘Drenched,” paliwanag ni Paula. “Obviously, basang-basa siya. Maaaring sa pagpaligo sa banyo o sa ulan. Either way, dahil nakahubad siya, we can conclude na sinadya niyang magpakabasa. Ngayon, depende na lang sa interpretasyon ng titingin kung siya ba’y nag-e-enjoy lang o sumasailalim sa isang cleansing ritual – na puwede ring ordinaryong paglilinis lang ng katawan o mas malalimang spiritual cleansing. I like to leave a lot to the minds and hearts of the viewers.”

Nakatayo silang dalawa sa harap ng obra.

Mataman itong pinagmasdan ni Richard, mula ulo hanggang paa.

“Do you use live models?” tanong nito.

“I do,” tango niya. “I go for realism.”

“Kaya pala,” tango ni Richard. “Kung ano lang ang nandiyan, iyon din ang inilalabas mo. This guy doesn’t look too impressive physically.”

Uminit na naman ang ulo ni Paula. Nawalan na tuloy siya ng pakundangan sa pagbibitiw ng salita.

“Are we talking about the size?” diretsahan nang sagot niya. “Akala ko pa naman, men of today have gotten over that hang-up on size. Iyon pa rin pala ang unang makakakuha ng atensiyon mo. May mga insecurities pa rin pala ang men of the nineties. Which brings us directly to what I want to say in my art. Kung ano ang totoo sa modelo, iyon ang ipinapakita ko. Hindi ko nireretoke ayon sa commercial standards ng kung ano ba ang impressive. Naniniwala ako na ang bawat nilalang ay perpekto’t maganda in an individual way. Walang kinalaman ang measurements ng katawan. Or of a specific body part.”

“You think I’m insecure?” natatawang sabi ni Richard. “Teka, teka... no way. I have no reason to be insecure.”

Nagkibit-balikat si Paula.

“I don’t care if you happen to be well-endowed,” sagot niya. “Insecurity pa ring matatawag kung sobra naman ang obsession mo roon. Na para bang it’s the thing that matters most. Well, ganoon lang daw ang nangyayari kung may kakulangan sa ibang bahagi ng pagkatao. But like all women always say, size doesn’t matter. It’s the performance that counts.”

“Wala rin akong problema roon, or anywhere else for that matter,” napipikon na ring giit ni Richard. “Unlike some people who may be using art as a way of expressing their real selves. Like I always say to Rica, anuman ang gawin n’yo, hindi pa rin kayo magiging lalaki.”

Natigilan si Paula.

Unang tumimo sa isip niya ang di-makatarungang sinabi ng binata tungkol kay Rica.

“Never na ginusto ni Rica na maging lalaki,” sagot niya kapagdaka. “You just don’t understand her.”

“Yeah... yeah,” pagkikibit-balikat ni Richard. “Parehong-pareho kayo ng sinasabi. But these statues speak the truth. This is what you want to be. Which is such a waste. You’re a very desirable woman and you were meant to be with a man.”

Muling natigilan si Paula.

“You think I’m a lesbian?” sabi niya nang mahimasmasan.

“Are you denying it?” hamon ni Richard.

Napahalakhak si Paula.

“Wow,” iling niya pagkatapos. “Ibang klase ka nga talaga. You’re so dense. You just don’t get it, do you? You don’t understand anything. You think you’re a real man but you don’t even recognize a real woman when you see one.”

Sa pagkadisgusto, tinalikuran niya ito at balak iwan.

Pero hinagip ni Richard ang kanyang kamay at hinatak siya nitong pabalik.

“But I do,” sagot nito. “Kahit kaninang inakala kong katulad ka nina Rica at Libby, I still felt that deep within you lies a real woman just waiting to wake up. Kaya nga hindi kita pinakawalan.

Muling tumaas ang kilay ni Paula.

“Typical male chauvinist reaction,” sabi niya habang paigkas na binabawi ang kanyang kamay. “Akala mo, kahit lesbian kaya mong gawing straight by virtue of your super virility. Wait till I tell Rica and Libby. This will give them a good laugh. Mabuti na lang at hindi mo iyan sinusubukang gawin kay Libby. At least you have some decency left – hindi ka nag-a-attempt na i-seduce ang girlfriend ng sarili mong kapatid.”

“I was never attracted to her in the first place,” sagot ni Richard. “And besides, I would never do that. I love my sister, kahit monster ang tingin mo sa akin. As much as possible, ayokong nasasaktan siya.”

“Really?” sabi ni Paula. “Kung sincere ka, madali mo lang namang maiiwasan saktan ang kapatid mo. Just accept her and understand her as a person. Don’t treat her like a freak. Isa siya sa pinakamatinong taong nakilala ko. I hope you’ll learn to appreciate that.”

“I do,” seryosong tango ni Richard. “May mga bagay lang talaga na mahirap maunawaan. It takes time. But I’m trying my best.”

Nagkibit-balikat si Paula.

“Well, that’s between you and your sister,” sabi niya. “Good luck. For her sake, sana maliwanagan ka rin ultimately. Pero wala na akong pakialam doon. So if you’ll excuse me, I don’t see any point in continuing this discussion.”

Tatalikod sana siya uli pero muli na naman siyang pinigil ni Richard. Sa siko naman siya hinawakan nito.

“Ngayon ka pa ba aalis kung kailan naging mas interesting ang usapan?” sabi nito. “I believe you. Hindi ka lesbian. Babae ka. Actually, I’m so glad to hear that. It means we have much more to talk about.”

“No, it doesn’t,” iling ni Paula habang iniaalis uli sa pagkakahawak ng binata ang kanyang braso. “Hindi porke lalaki ka’t babae ako, magkakasundo na tayo. We don’t have anything in common. In fact, magkasalungat ang ating mga points of view. I may be straight, pero nakikiisa ako kina Rica, Libby at Moncie. Samantalang ikaw, kahit sinasabi mong mahal mo ang kapatid mo, hindi mo pa rin matanggap at maunawaan ang pagkatao niya.”

“May kasabihang opposite poles attract,” katuwiran ni Richard. “Mas masarap ngang mag-usap kung ganitong magkaiba tayo ng mga pananaw. Marami tayong maipapaliwanag sa isa’t isa. Malay mo, baka ikaw ang maging daan para ganap ko nang maintindihan sina Rica.”

“That’s not fair,” iling ni Paula. “Kinukonsensiya mo pa ako ngayon.”

“Look,” sabi ni Richard, “just help me out here, please. Alam mo nang awkward ako sa lugar na ito. Sa crowd na ito. But I’m here for my sister. I’m trying to please her. So I promised to stay. Kung makakasama kita, at least baka magbunga ng maganda ang diskusyon natin. Like I said, baka mapaliwanagan mo ako ng tungkol sa maraming bagay. I’m willing to listen kahit na hindi ko maipapangako kung hanggang saan ang kaya kong maintindihan.”

Napabuntonghininga si Paula.

“You’re good,” sabi niyang napapailing. “Businessman ka nga. A shrewd negotiator.”

“I’m just laying my cards on the table,” sagot ni Richard.

“Pero hindi mo ipinapakitang lahat,” sumbat ni Paula. “Maaaring sincere ka nga na handa kang makinig sa mga argumento ko on LGBTQ issues, pero hindi lang iyon ang pakay mo sa akin. Admit it, you still see me as a prospective conquest.”

Ngumiti si Richard.

“Dalaga ka, binata ako,” walang pangingiming sagot nito. “That’s just the way things are. Natural lang iyon, hindi ba?”

Muling napailing si Paula.

“Para sa iyo, natural lang,” sabi niya. Paano kung baligtad ang sitwasyon? How would you feel kung ikaw naman ang tratuhin bilang isang sex object ng babae? What if I were the hunter and you were my prey?”

“That would be exciting,” nakangiti pa ring sagot ni Richard. “I’m game.”

Naningkit sa matinding pagkainis ang mga mata ng dalaga. Kinuyom ang kanyang dalawang kamao.

“You’re hopeless,” nanggagalaiting pahayag niya.

“Come on, Paula,” sabi ni Richard. “You’re perfectly capable of taking care of yourself, hindi ba? Bakit ka matatakot sa akin? Sabi mo nga, kabisado mo na ang mga katulad ko. That should be enough protection. Ano naman ang danger kung mag-usap tayo? Unless, of course, if you think I may be irresistible. Natatakot ka ba na baka hindi mo ako ma-resist?”

Kumindat pa ito pagkasabi niyon.

Tinamaan si Paula.

Totoo naman kasing habang ginagalit siya ng binata ay lalo pa itong nakakaapekto sa kanyang kakaibang pakiramdam. Napakalakas ng hatak ng sensuwalidad nito sa kanyang pandama.

Pero hindi niya kailanman aaminin iyon kay Richard. Hindi darating ang pagkakataong kailangan niya iyong aminin dahil gagawin niya ang lahat para makontrol ang kanyang sarili.

At para hindi makahalata ang binata, kailangan niyang harapin ang hamon nito.

Ngumiti siya para mapagtakpan ang kanyang tunay na nararamdaman. Isang ngiting kunwa’y nang-uuyam.

“Masyadong mataas ang tingin mo sa iyong sarili,” sagot niya rito. “So I guess I just have to prove you wrong. You’re not irresistible. In fact, the longer I talk to you, the easier it is to resist you.”

“Ganoon ba?” sabi ni Richard. “Okay, we’ll see. Why don’t we just finish the gallery tour and then find a corner table for two? The night is young. You still have so many hours to prove me wrong.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)

Mga Nobela ni Maia Jose

Click Below to Find Titles to Read

List of Free Maia Jose Novels to Read

Biyernes, Abril 28, 2023

Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 1

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 2

Abakada ng Pag-ibig: Paula Chapter 3

Mga Tatak