Abakada ng Pag-ibig: DESIREE Chapter 5

 

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

LUNES ng umaga. Masama uli ang pakiramdam ni Brad pero pinilit niyang gumising nang maaga. Uminom uli siya ng paracetamol. At sa halip na kape ay herbal tea ang isinabay niya rito, na agad niyang sinundan ng mainit na oatmeal bago siya naligo nang mainit na tubig.

        Naginhawahan naman siya. Nagkaroon ng sapat na lakas para pumasok.

        Iyon lang naman ang pinaghahandaan niya. Ang pagpasok sa opisina. Ang muli nilang pagkikita ni Desiree.

        Hindi na baleng alam niyang panay kuwento tungkol kay Arman ang isasalubong sa kanya ng dalaga. Basta’t kailangan niya itong makita, makasama, makausap.

        Sinuwerte naman si Brad. Paghimpil ng kotse niya sa basement parking area ng gusali ay halos kasunod lang na pumasok naman ang kotse ni Desiree.

        At pag-ibis ng dalaga ay agad siya nitong kinawayan.

 

SI Brad. Tuwang-tuwa si Desiree nang makita ang kaibigan.

        Tamang-tama, kailangang-kailangan niya ngayon ng kausap. Ng mapagsusumbungan.

        Nahihiya siyang magsumbong sa mga kabarkada niyang babae, lalo pa’t maliligaya ang mga ito sa kani-kanilang napangasawa. Para namang magmumukha siyang masyado nang kawawa. Siya na nga itong naiwan na dalaga pa rin hanggang ngayon kahit siya ang unang nagka-boyfriend sa kanilang apat. Pagkatapos, ganito pa ang kalalabasan ng relasyon nila ni Arman.

        Mas makakapagtapat siya kay Brad. Wala itong lovelife na maipagmamalaki sa kanya. Wala siyang ikakahiya kahit pa dito rin siya noon nagbida nang nagbida tungkol kay Arman.

        Maaasahan talaga niya si Brad. Heto nga’t pagkakita pa lang sa kanya ay alisto na agad ito sa paglapit.

        “Good morning!” nakangiti nitong pagbati. “Kumusta na?”

        “Hay naku, it’s really good to see you,” napapabuntonghiningang sagot ni Desiree. “Kailangan ko ng kausap, Brad. Ang gulu-gulo ng isip ko.”

        Biglang gumuhit ang pag-aalala sa mukha ng binata.

        “May problema?” tanong nito.

        “Malaki,” tango niya.

        “Ano, gusto mo bang lumabas na muna tayo para makapag-usap nang mabuti?” tanong ni Brad. “Wala naman tayong nakasalang na urgent na trabaho ngayon. Magpaalam ka na magpapa-check-up sa doktor. Sasabihin ko namang pupunta ako sa dentista. Huwag lang tayong magsasabay sa pagpanhik at pag-alis. We can meet at the campus. Maghintayan na lang tayo sa dati.”

        UP campus ang tinutukoy ni Brad. At ang dati na nilang tinatambayan doon ay ang Sunken Garden kung saan nila maipaparada ang kanilang mga sasakyan sa ilalim ng mayayabong na puno.

        Ilang beses na rin nilang ginawa ang ganoong pagpuslit sa opisina. Ang unang tatlong beses ay nang ma-depress si Desiree sa pagpapakasal nina Alexandra, Bianca at Catlyn. Sa bawat pagkakataon ay si Brad ang umalalay sa kanya.

        “Sige,” tango ni Desiree. “This is another one of those days na hindi ko yata kayang maging productive sa opisina. Useless lang kung papasok ako. Actually, pumunta lang talaga ako rito para makita ka’t makausap.”

        Napangiti si Brad.

        Napakahalaga para sa binata ang tinuran niya. Iyong kailanganin niya ito kahit bilang moral support lamang ay napakalaking bagay na para dito.

        “Mauna ka nang pumanhik,” sabi nito. “Magpapalipas muna ako ng ilang sandali sa men’s room para hindi tayo magsabay.”

 

“BAKIT ganoon, Brad?” tanong ni Desiree. “It’s unfair. Ang tagal-tagal kong naghintay at umasa. Pagkatapos, ganito?”

        Nakaupo na sila sa damuhan sa lilim ng mga puno sa Sunken Garden ng UP.

        “Akala ko ba, na-analyze mo na ang sitwasyon?” sagot ng binata. “At sa tingin ko, tama naman ang analysis mo. Nagbago ka. You grew up. Na-develop mo ang iyong mga potentials. Hindi masama iyon. In fact, it’s good for you. Pero, siyempre, nagulat si Arman dahil hindi naman niya nasaksihan ang iyong unti-unting pagbabago. Ang inaasahan niyang madaratnan ay iyong Desiree pa rin na iniwan niya noon. Understandable din naman ang kanyang naging reaksiyon.”

        “Pero paano na ngayon?” tanong ng dalaga.

        “Sabi mo nga, gusto mo siyang bigyan ng pagkakataon at panahon para makapag-adjust sa iyo,” paalala ni Brad. “Well, hindi pa sapat iyong panahon na ibinigay mo sa kanya. You can’t expect him to make adjustments in twenty-four hours. Baka hilo pa iyong tao sa jet lag. At saka dagdag siyempre na pressure sa kanya iyong kaharap niya ang pamilya mo.”

        “Pressure ba iyon?” ingos ni Desiree. “Sila nga nina Daddy,  Kuya Winston at William ang magkasundung-magkasundo.”

        “Of course,” sagot ni Brad. “Siyempre, magpapa-good shot siya sa pamilya mo. At mas madali sa kanya ang makipag-interact sa mga lalaki sa pamilya. He took advantage of that. Mabuti nga at hindi naging awkward iyong gabing iyon.”

        “Kunsabagay,” pabuntonghiningang sabi ni Desiree.

        Pero si Brad, masama ang loob. Siya pa ngayon ang nagtatanggol kay Arman sa harap ng babaing minamahal.

        Nagtatanong din si Brad sa sarili, “Bakit ganito?” Umaalma rin damdamin niya. “It’s unfair!”

        Hindi nga ba’t ito na ang pagkakataong pinakahihintay niya? Ang magkasira sina Desiree at Arman? Pero ngayon ay siya pa itong nagtatangkang magkumpuni sa sitwasyon.

        Ngayon napapatunayan ng binata na mas mahalaga pa rin talaga sa kanya ang kaligayahan ni Desiree kaysa sa pansarili niyang interes. Kung kay Arman lang tunay na liligaya ang dalaga, sisikapin niyang tumulong para magkaayos ang dalawa.

        “Huwag mo kasi siyang bibiglain,” dagdag na payo pa ni Brad sa dalaga. “Huwag muna iyong mga masyadong nakakagulat sa kanya ang mga isusuot mo. Mayroon ka rin namang mga outfit na medyo toned-down nang kaunti. Iyon na muna ang ipakita mo sa kanya hanggang masanay siya. At saka huwag ka masyadong high blood. Pa-sweet ka muna. Cool ka lang kapag pinaninindigan mo ang iyong mga paniniwala’t karapatan. Maipapaliwanag mo naman iyon sa kanya nang hindi kayo kailangang mag-away”.

        “Nakakairita kasi, e,” sagot ni Desiree. “Lalo tuloy akong nabubuyong mang-inis din sa kanya.”

        “E paano kayo magkakasundo kung sasalubungin mo siya sa nang ganyan?” sabi ng binata.

        “You’re right,” pabuntonghininga uli na amin ni Desiree. “But in the meantime, gusto ko munang mag-relax. At least, kapag kasama kita, I can be myself. Hindi ko kailangang tumulay sa alambre.”

        Natawa si Brad.

        “Ang sabihin mo, kapag ako ang kasama mo, kahit magpasirku-sirko ka pa sa pagtulay sa alambre ay hindi na ako masi-shock,” sagot nito. “Malamang ay sabayan pa kita.”

        Nakitawa na rin si Desiree.

        Nang mainit na ang araw sa tanghaling tapat ay nagyaya ang dalaga na mananghalian sa Katipunan. Pagkatapos ay nagyaya itong manood ng sine sa Galleria.

Dati na nilang gawi iyong nanonood ng sine na magkasama. Magkasundo kasi sila sa mga gustong panoorin – mga light comedy. Pareho silang mababaw lang ang kaligayahan pagdating sa ganoong entertainment.

        Iniwan muna nila ang kotse ni Desiree sa UP. Nakisakay na lang ito kay Brad. Babalikan na lang nila ang kotse nito bago umuwi.

        “Hindi ba kayo magkikita ngayon?” tanong ni Brad.

        “Ang alam niya nasa opisina ako,” sagot ng dalaga. “Pero pupunta raw siya sa bahay mamayang gabi. Hayaan mo, makakauwi naman ako nang alas singko. Hindi mabubuko itong paglalakwatsa natin. At least, malamig na ang ulo ko pagharap ko sa kanya. Bakasakaling masunod ko ang mga payo mo.”

Tulad nang dati, nag-enjoy nga sila sa pinanood nila. Ang saya-saya nila.

        Nang kunin nila ang kotse ng dalaga sa UP, tinanong ito ni Brad nang seryoso na uli.

        “Will you be okay?”

        “Medyo,” sagot nito. “At least, napatibay mo ang desisyon ko. Kailangan ko na lang talagang pangatawanan iyon. Pero mas kaya ko na siguro ngayon. Nandiyan ka naman uli bukas para sumalo sa akin, hindi ba?”

        “Of course,” sagot ni Brad. “Lagi naman.”

        “Thanks for being such a very good friend, Brad,” taimtim na pahayag ni Desiree. “I couldn’t face this without you. Sana, makabawi rin ako sa iyo. Basta huwag mong kakalimutan na narito rin ako para sa iyo anytime you need me. I’ll always support you no matter what.”

        Humugot ng malalim na buntonghininga ang binata.

        “Alam ko rin naman iyon, e,” sagot niya. “Sa abot ng makakaya mo, lagi mo akong tutulungan.”      Pero sa sarili ay may idinugtong ang binata. “Ang masaklap lang ay hindi na abot ng kakayahan mong turuan ang iyong damdamin na ako ang ibigin sa halip na si Arman.”

 

ALAS-SAIS y medya na ng gabi nakarating ng bahay si Desiree. At inabutan niya roon si Arman, kakuwento ng Daddy niya.

        “O, Desiree, ipinagpaalam ka ni Arman sa akin,” sabi ni Walter. “Maghahapunan daw kayo sa labas.”

        “Ngayon?” gulat na sabi ng dalaga.

        Wala naman kasi silang napag-usapan ni Arman tungkol sa paglabas.

        “Mag-freshen up ka muna,” sabi ni Delia. “Nakakahiya naman kay Arman kung amoy pawis ka. Pero bilisan mo lang at kanina ka pa niya hinihintay.”

        Napabuntonghininga na naman siya. Nakapagpasya na si Arman at ang kanyang mga magulang. At inaasahan ng mga ito na basta susunod na lamang siya.

        Gusto niyang magreklamo pero naalala niya ang sinabi ni Brad.

        Sige, magpapasensiya na lang muna siya.

        Ni hindi sila nakapag-usap ni Arman habang nasa bahay. Pinapanhik na kasi agad siya ng Mommy niya. Pagpanaog naman niya’y pinalakad na sila ng Daddy niya.

        Ipinagamit pa ni Walter kay Arman ang Hi-Ace van nito.

        “Sa Kamayan tayo,” sabi ng binata nang paalis na sila.

        Muli, nainis si Desiree. Ni hindi man lang kasi siya kinunsulta. Malay nito kung hindi niya gustong kumain ng Filipino food sa mga oras na iyon. Basta nagdikta na lamang ito.

        Pero sa halip na kumontra ay nanahimik pa rin siya.

        Pati nga ang suot niya ay iniayon niya sa payo ni Brad. Nang palitan niya ang suot na pang-opisinang palda’t blusa na may blazer ay simpleng palda’t blusa rin ang pinili niya. Hanggang ibabaw ng tuhod niya ang paldang khaki. May maiikling manggas naman ang blusa niyang golden brown na hanggang balakang at hindi nakapaloob sa palda. Sumusunod iyon sa hubog ng kanyang katawan pero hindi gaanong fitted. May pagkakonserbatibo pa rin ang dating.

        Pati ang sapatos niyang pang-opisina ay hindi na niya pinalitan – kulay kapeng pumps na may isa’t kalahating pulgada lang na taas ng takong.

        Hindi naman problema kay Desiree ang magsuot nang ganoon. Marami rin naman siyang mga damit na ganoon lang kasimple at hindi  gaanong sexy. Pero ang katwiran niya’y gusto niyang mayroon siyang kalayaang magsuot ng kahit na anong gusto niyang isuot. Iyong kung gusto niyang maging sexy ay puwede. Kung gusto niyang maging konserbatibo ay puwede rin. Hindi iyong lagi siyang may kailangang sundin na mga patakaran na itinakda lamang ng iisang tao.

        At iyon mismo ang nadarama niya ngayon. Kahit sarili rin naman niyang mga damit ang suot niya ay nakakaasiwa palibhasa’y napilitan lang siyang iyon ang piliing isuot sa gabing ito.

        Dahil halos lahat na lang ay kailangan niyang pigilin, natahimik na lamang si Desiree. Kaysa naman may masabi uli siyang magsisimula sa kanilang iringan.

        “Maganda ang takbo ng business nina Winston, a,” si Arman na ang nagsimula. “Iyon din ang gusto kong pasukin kung sakali. Walang pagkalugi sa food business basta closely supervised. Kailangan nga lang, nakatutok ang mismong may-ari. Gaya ng ginagawa nina Winston at Nenet. Pareho silang full-time sa business nila.”

        Nakahalata si Desiree. Parang sinabi na rin ni Arman na gusto nitong tumutok din siya sa itatayo nitong  negosyo kung sakali. Kailangan na niyang sumagot.

        “Hotel and Restaurant Administration din naman kasi ang natapos ni Nenet, tulad ninyo ni Kuya,” pangangatwiran niya. “Siyempre, linya niya iyong negosyong ganoon. Ako, wala akong interes sa food business. Ni wala nga akong interes sa kusina, e. Malayo yata iyon sa kurso kong Psychology.”

        “Natututunan naman ang kahit na anong negosyo kung talagang gugustuhin,” sagot ni Arman. “At saka ang maganda riyan sa kurso mo ay maaari mong gamitin sa maraming larangan. People management din iyan, hindi ba? Mahalaga iyan sa kahit na anong negosyo. Sa food business, kailangang-kailangan niyan. Maraming taong involved, e.”

        Hindi na rin  nagpatalo si Desiree.

        “Like you said, kung talagang gugustuhin,” sabi niya. “Pero kung walang interes, mahirap pilitin. Ako, I’d rather pursue my present career. Malayo na ang narating ko sa loob lang ng ilang taon. Sayang naman ang naipundar kong time and effort para makamtan iyon. Malayo pa ang mararating ko. Eventually, puwede rin naman akong magsarili pero sa ganito ring linya. Puwede akong magtayo ng sarili kong human resources development company.”

        Nagsalubong ang mga kilay ni Arman. Tumahimik ito at hindi na muling nagsalita hanggang makarating sila sa West Avenue at makahimpil sa harap ng Kamayan.

        Alam ni Desiree na hindi nito nagustuhan ang kanyang mga tinuran. Pero lalo namang hindi niya nagustuhan ang pagtatangka nitong kontrolin pati ang kanyang direksiyon sa hinaharap nang wala man lang konsultasyon.

        At talaga namang hindi niya ma-imagine ang kanyang sarili na namamahala sa isang food business. Hindi niya kaya iyong ginagawa ng hipag niyang si Nenet na madaling-araw pa lang ay namamakyaw na ng bilihin sa palengke. Maghapong nakakulong sa kusina. At inaabot ng lampas hatingggabi sa pagsasara ng kainan.

        Alam niyang dati nang balak ni Arman na magtayo ng sariling negosyo kapag naglagi ito sa Pilipinas, pero bakit naman kailangang pati siya ay matali sa negosyong iyon? Kung sila ang magkakatuluyan, hindi ba’t mas maganda kung may kanya-kanya silang pinagkakakitaan? Sa ganoon, malasin man ang isa sa kanila ay may isa pang magtataguyod sa pamilya.

        Noon, oo, inisip niyang makukuntento siyang manatili na lang sa bahay kapag ikinasal sila. Pero habang umuunlad siya sa kanyang career ay nagbago rin ang kanyang pananaw.

        Kailangan niyang ipaliwanag iyon kay Arman. Pero hindi niya magagawa ito hangga’t hindi pa naman nila napag-uusapan ang tungkol sa patutunguhan nilang dalawa. Wala pa ngang kasiguruhan kung matutuloy ba ang kasal nila.

        Pareho nang sira ang gabi nila pag-upo nila sa restawran.

        “Buffet, Ma’am? Sir?” tanong ng kanilang waiter.

        “No, thanks,” mabilis na sagot ni Desiree. “Fresh lumpia lang ang sa akin at calamansi juice.”

        Inunahan na niya si Arman kahit alam niyang ayon sa tamang etiquette ay lalaki dapat ang nagsasabi ng kanilang order sa waiter. Kapag ganoong mainit ang ulo niya, sadyang kinakalimutan na niya ang eti-etiquette.

        At hindi na baleng mag-amoy-bawang siya sa fresh lumpia. Wala naman siyang kabalak-balak na magpa-good night kiss sa kasama niya.

        Hindi na rin nag-buffet si Arman. Halatang aburido rin ito nang umorder ng kanin, inihaw na baboy at iced tea.

        Nang iwan sila ng waiter, hindi na nakapagpigil ang dalaga.

        “Arman, alam mo, palagay ko’y kailangan nating mag-usap nang masinsinan,” sabi niya. “Alam kong naninibago ka sa akin. Pero ano ang magagawa ko? I grew up. I changed – for the better, I think. Ewan ko lang kung ganoon din ang tingin mo sa mga pagbabagong naganap sa akin. Hindi ko rin alam kung matatanggap mo pa ako ngayon. So far, panay iringan ang nangyayari sa atin. Paano na ito?”

        Umiling ang binata.

        “I’m sorry, Des,” sabi nito. “Siguro nga, nahihirapan akong mag-adjust sa mga pagbabagong naganap sa iyo. Parang lahat na kasi, nagbago. Ang gayak mo. Ang personality mo. Pati na ang mga plano mo. Hindi ko alam kung may lugar pa ako sa lahat ng mga pagbabagong iyon.”

        Napabuntonghininga si Desiree.

        Paano niya sasagutin iyon? Paano niya sasabihing kahit nga hindi naman gaanong nagbago si Arman ay nagbago naman ang pagtingin niya sa mga dati na nitong pag-uugali at gawi? Totoo nga kayang wala na itong lugar sa buhay niya?

        “Bago ko pag-aralang mag-adjust sa mga pagbabago mo, Des, kailangang malaman ko muna kung gusto mo pa ba talagang gawin ko iyon,” pagpapatuloy ni Arman. “May patutunguhan pa ba tayo na magkasama?”

        Nasukol ang dalaga.

        Pero hindi rin siya nahirapang magpasya. Napakahaba na ng panahong pinaghintay niya. Hindi ganoon kadaling bitiwan ang nabuong mga pangarap. Kailangan niyang bigyan ng pagkakataon ang kanilang nakaraan. Mangungunyapit na lamang siya sa pag-asa.

        “Siyempre naman gusto kong magkasundo tayo,” sagot ni Desiree. “That’s exactly the point of all these, hindi ba?”

        “Kung ganoon, pagpasensiyahan mo na lang sana ako habang pinagsusumikapan kong makilala kang muli,” hiling ni Arman. “Gagawin ko ang lahat para makapag-adjust tayo nang maayos sa isa’t isa.”

        Tumango ang dalaga.

        “You’re right,” sabi niya. “Hindi lang ikaw ang mag-a-adjust sa akin. Mag-a-adjust din ako uli sa iyo. At kailangang magtulungan tayo.”

        Naglahad ng kamay si Arman.

        “Finally, may napagkasunduan din tayo,” nakangiting sabi nito. “Let’s shake on that.”

        Natatawang ibinigay ni Desiree ang kamay niya.

        Pero habang nagkakamay sila ay tinatanong niya ang kanyang sarili, bakit sa ganitong paraan nila sineselyuhan ang kanilang kasunduan? Parang katawa-tawa namang nagkakamay ang magkasintahan. Bakit hindi man lang siya hagkan ni Arman kahit sa pisngi?

        Oo nga pala. Hindi si Arman ang tipo ng lalaki na hahalik sa pisngi ng girlfriend sa isang pampublikong lugar. Mas estilo siguro ni Brad iyon – kung nagkataong may karelasyon si Brad.

        Napakurap ang dalaga. Paanong napunta kay Brad ang kanyang isip?

        Isa na namang tanda ng kabalintunaan ng relasyon nila ni Arman. Habang kaharap niya ito – hawak pa man din nito ang kamay niya – ay naliligaw ang kanyang isip sa ibang lalaki. Mabuti na lang at si Brad ang lalaking iyon. Safe. Harmless.

        Kahit paano, medyo gumaan din naman ang pakikitungo nila ni  Arman sa isa’t isa pagkatapos nilang magkasundo. Habang naghahapunan ay nakapagkuwentuhan na sila. Kumustahan. Balitaan sa mga pangyayari sa buhay ng isa’t isa sa nagdaang dalawa’t kalahating taon.

        May napansin si Desiree. Kung pababayaan lang niya ang kanyang sarili ay laging kasali si Brad sa mga kuwento niya. Halos lahat yata ng mga pangyayari sa buhay niya ay kinasasangkutan ng binata.

        Pero naging maingat siya. Kahit pa makailang ulit na niyang naipaliwanag kay Arman ang tungkol sa platonic friendship na namamagitan sa kanila ni Brad ay ayaw niyang bigyan ito ng puwang para magduda’t magselos. Mahirap na. Baka umabot pa iyon sa pagkasira ng pagkakaibigan nila ni Brad.

        Sinensor ng dalaga ang kanyang mga kuwento. Hindi niya gaanong binanggit si Brad. Alam naman niyang wala siyang ginagawang masama.

        Pero nang ihatid siya ni Arman sa bahay at makaalis na ang binata, si Brad pa rin ang lihim na pinagpasalamatan ni Desiree. Dahil sa mga payo nito ay nakaisang hakbang na silang magkasintahan patungo sa muling pagkakasundo.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

 

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)