Abakada ng Pag-ibig: DESIREE Chapter 6

 

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

“NOONG kinumpronta ko siya sa Kamayan, handa na talaga sana akong makipag-showdown,” pagkukuwento ni Desiree kay Brad sa coffee break nila kinabukasan. “Bahala na.”

        “Mabuti na lang, nabaling ang sitwasyon sa pagkakaayos ninyo,” sabi ni Brad.

        “Naisip ko rin kasing obligasyon kong bigyan ng pagkakataon ang relasyon namin,” sagot ng dalaga. “At least, hindi ko masisisi ang sarili ko anuman ang mangyari. Masasabi ko honestly na ginawa ko ang lahat para sagipin ang aming pinagsamahan.”

        “Basta gawin mo kung ano ang inaakala mong makapagpapaligaya sa iyo,” sabi ni Brad.

        “Ang totoo niyan, hindi pa rin ako sigurado kung ito na nga ba iyon,” sagot ni Desiree. “Pero ang katwiran ko naman, mas madaling makipagkalas kaysa muling magbuo ng relasyon. Kaya hangga’t hindi ko nasisiguro nang one hundred percent na ayoko na talaga, I’ll hold on to this relationship.”

        “Paano kung kasal na kayo at saka mo mapatunayan sa sarili mong ayaw mo na pala?” tanong ni Brad.

        “Siyempre hindi naman ako magpapakasal sa kanya hangga’t hindi nga ako nakasisiguro sa sarili ko, ano?” sagot naman ng dalaga. “Ibang usapan na iyon.”

        “Mabuti naman,” sabi ni Brad na saka pa lamang nakahinga nang maluwag.

 

PINANINDIGAN ni Desiree ang kanyang desisyon. Magmula sa araw na iyon, lagi na silang magkasama ni Arman pagkatapos ng trabaho. Sinunsundo siya nito sa opisina.

        Kung bakit naman laging hindi nag-aabot sina Arman at Brad. Laging may dahilan si Brad para umalis bago pa man dumating si Arman. Ganoon na lang ang panghihinayang ni Desiree.

        Martes, nagyaya si Arman.

        “Kumain tayo sa labas at manood ng sine sa Megamall.”

        “Sige,” sagot ng dalaga. “Gusto ko yata ngayon ng pasta. Sa Angelino’s na tayo kumain. Okay lang sa iyo?”

        “Fine with me,” tango ni Arman.

        Pero pagkatapos ng hapunan ay hindi na nila mapagkasunduan ang panonooring pelikula.

        “May bagong movie si Van Damme,” sabi ni Arman. “Doon tayo.”

        “Ay, ayoko ng ganoon,” tanggi ni Desiree. “Masyadong violent. Ninenerbiyos ako sa ganoon. Ang gusto ko, comedy. Iyong kay Jim Carrey.”

        “Gusto mo iyon?” hindi makapaniwalang sabi ng binata. “Nakokornihan ako ro’n, e.”

        “E di iba na lang,” matabang na sagot ni Desiree. “Iyong hindi violent at hindi ka makokornihan.”

        Nauwi sila sa drama. Pero hindi rin nila pareho nagustuhan. Inantok lang sila.

        Iniisip ni Desiree, mas mabuti pa kung si Brad ang kasama niya sa panonood ng sine. Magkasundung-magkasundo sila. Siguradong parehong nag-e-enjoy.

        Miyerkules, iba naman ang naisip ni Arman.

        “Mag-ballroom dancing tayo.”

        “Ano?” natatawang sagot ni Desiree. “Marunong ka ba no’n?”

        “Of course,” may pagmamalaking sabi ni Arman. “Gabi-gabing may ballroom dancing sa barko.”

        “Mga retirees at senior citizens kasi ang karamihan sa mga pasahero ninyo,” tumatawa pa ring sabi ng dalaga. “Pangmatanda ang ballroom dancing na iyan, e. Para sa mga matronang nalulungkot at nakikipaghapi-hapi sa mga D.I.”

        “Hindi naman ganoon,” pahumindig na tanggi ni Arman. “Kahit mga kabataan ngayon, marunong mag-appreciate ng ballroom dancing. It’s an elegant art form, bukod pa sa mahusay na ehersisyo.”

        Nahimasmasan si Desiree. Hindi niya akalaing ganoon pala kaseryoso ang kanyang boyfriend sa ballroom dancing. Bigla niyang itinigil ang kanyang pagtatawa.

        “I’m sorry,” seryoso nang bawi niya. “Pero hindi ako marunong niyon.”

        “Tuturuan kita,” entusiyastikong sagot ni Arman. “You only have to start doing it and you’ll surely get hooked.”

        Hindi na nasabi ng dalaga na wala talaga siyang kahilig-hilig sa kahit na anong uri ng pagsasayaw. Pinagbigyan na rin niya ito.

        Nagtuloy sila sa Rendezvous, isang club sa Makati na kilala sa ballroom dancing.

        “Mag-light dinner lang tayo para magaan ang katawan natin sa pagsayaw mamaya,” sabi ni Arman.

        Sumunod naman si Desiree.

        Soup at salad lang ang kinain nila. Pagkatapos, kape – para raw mabilis silang matunawan at magkaroon pa ng enerhiyang magsayaw.

        Pagkaraan ng sandaling pahinga, niyaya na siya ng binata.

        “Shall we start?”

        Kinakabahang ibinigay ni Desiree ang kanyang kamay sa boyfriend.

        Nagsimula silang magturuan sa cha-cha dahil isa raw iyon sa pinamakadaling matutunan.

        Pero inabot na sila ng maghahatinggabi ay hindi pa rin makuha-kuha ni Desiree ang tamang steps ng sayaw na iyon.

        “Again,” sabi ni Arman sa mahigit na limampung ulit na yata.

        “Ayoko na,” sagot ng dalaga.

        “Break na naman?” tanong ni Arman. “Kabi-break lang natin a. Paano ka matututo niyan?”

        “Hindi ako humihingi ng pahinga,” paglilinaw ni Desiree. “I mean ayoko na talaga. Umuwi na tayo. Puwede ba? Hopeless na matuto ako nito dahil wala naman akong kainte-interes na matuto ng letseng sayaw na ito.”

        Sa tindi ng inis niya ay napalakas yata ang huling tinuran ng dalaga. Nagtinginan tuloy ang mga katabi nila.

        Namula si Arman.

        “Okay, let’s go,” sagot nito, sabay giya sa kanya paalis sa dance floor.

        Nagbayad lang ang binata. Pagkatapos ay tuluy-tuloy na silang lumabas ng club.

        “Sana sinabi mo agad na wala kang interes na matutong magsayaw,” halatang galit na sabi nito habang minamaneho ang kotse niya pauwi.

        Isa pa nga pala iyon sa mga bagay na isinuko ni Desiree – na kapag magkasama sila ay ito ang nagmamaneho ng kotse niya.

        “Hindi ko na sinabi para mapagbigyan kita sa gusto mo,” pagtatapat ng dalaga.

        “Dapat pa pala akong magpasalamat,” pauyam na sabi ni Arman. “Desiree, puwede ba, huwag mo na lang akong pagbibigyan kung ganyang tutol na tutol naman pala ang loob mo. I don’t appreciate it, okay? Nakakainsulto lang lalo, e.”

        “Okay,” matigas ding sagot niya. “Mabuti nga’t maliwanag na iyan. Hindi na ako magpapakamartir uli.”

        Wala na silang kibuan hanggang makarating sa apartelle.

        Kapag lumalabas kasi sila nang ganoon, kailangang una munang idaan si Arman sa apartelle para maiuwi ni Desiree ang kanyang kotse.

        Bago umibis si Arman ay ito na ang unang nakipagbati.

        “I’m sorry, Des,” sabi nitong bumabaling sa sa kanya. “I did it again. Uminit na naman ang ulo ko. I’m sorry. I realize now that you were just trying to accommodate me. Binabawi ko ang sinabi ko kanina. I appreciate what you tried to do. I really do. Pero ayoko rin namang pilitin ka sa mga bagay na ayaw mo. Kaya huwag kang mag-aatubiling magsabi sa akin. Hindi kita ipi-pressure na magustuhan ang lahat ng mga bagay na gusto ko.”

        “Fair enough,” nakangiti na ring tango ni Desiree. “I’ll remember that. At sorry rin sa outburst ko kanina.”

        “No problem,” sagot ni Arman. “Bati na tayo?”

        “Bati na tayo,” natatawang sang-ayon ng dalaga.

        “Di tuloy ang foursome natin nina Winston at Nenet bukas?” paniniguro ni Arman.

        “Sure,” sagot ng dalaga.

        Kina Winston nagmula ang imbitasyon para sa lakad na iyon. Bahala raw ang mag-asawa sa pagdadalhan sa kanila.

        Kahit hindi naging maganda ang kanilang gabi, masaya na rin si Desiree habang nagmamaneho nang mag-isa pauwi. Iniisip kasi niya na sa kabila ng kanilang mga pagkakaiba ni Arman ay nagagawa na rin nilang ayusin ang kanilang mga di-pagkakaintindihan bago tuluyang lumala ang mga ito.

        At umaasa siyang mas magiging maayos ang susunod nilang paglabas.

        Pero hindi pa rin ganoon ang nangyari.

        Sa karaoke bar kasi sila dinala nina Winston at Nenet. Hilig iyon ng mag-asawa palibhasa’y parehong magagaling kumanta.

        Nagulat si Arman.

        “Ano’ng gagawin natin dito?” tanong nito.

        “Di magkakantahan,” sagot ni Winston. “Don’t worry, soundproof naman itong private room na ito. Tayong apat lang ang magkakarinigan. Puwede tayong magwala.”

        Natawa si Desiree. Paano’y alam niyang talagang “nagwawala” sina Winston at Nenet kapag nasa ganoong lugar. Lumalabas ang lahat ng frustrations ng mga ito na maging “total performer.”

        Siya naman, kahit hindi mahilig kumanta ay nakakasabay nang kahit paano sa kapatid at hipag. May itinatago rin naman siyang boses.

        Na wala pala kay Arman. Kaya pala tigas na katatanggi nito sa pagpupumilit nila.

        Hanggang sa halos magbanta na si Winston.

        “Bayaw, huwag mo naman kaming hiyain. Para ka namang ibang tao niyan, e.”

        Nakatatlong bote na ito ng beer at halatang malapit nang mapikon sa katatanggi ni Arman.

        “Pagbigyan mo na kasi,” bulong ni Desiree sa boyfriend niya. “Duet na lang tayo kung gusto mo.”

        Napilitan ang binata.

        Ito na ang pinapili nila ng kakantahin. Karamihan naman sa mga naroon ay hindi nito alam.

        Sa wakas, may nakilala rin si Arman. Love Me Tender ni Elvis Presley.

        “Wow,” sabi ni Desiree. “I love that song.”

        Pero nang kumanta na si Arman ay nadismaya siya.

        Wala pala talaga sa tono ang binata. Malayung-malayo sa nota. Pumipiyok pa. At lalong naging kapansin-pansin iyon kasabay ng pagkanta ni Desiree nang nasa tono. Sinisimplehan na nga niya nang husto ang pagkanta.

        Nawala yatang bigla ang pagka-tipsy ni Winston. Hindi makakibo ang mag-asawa.

        Si Arman din mismo ay hindi nakatagal.

        “Ayoko na,” sabi nito bago pa nakapangalahati sa kanta. “Sinabi ko naman sa inyo na hindi ako marunong, e.”

        “Okay na iyon,” salo ni Winston. “Okay ka, bayaw. Game ka.”

        Pumalakpak naman nang pumalakpak si Nenet.

        “Yehey!” sabi nito. “That’s the spirit. Katuwaan lang naman ito, e.”

        “Oo nga,” sang-ayon ni Desiree.

        Pero halata nilang lahat na napahiya nang malalim si Arman. Kahit kunwa’y nakikisaya pa rin ito sa kanila ay dinamdam nito ang pangyayari.

        Hindi tuloy nagtagal at nagkayayaan na silang umuwi.

        Sa pagkakataong iyon, inuna munang ihatid si Desiree. Maaari naman kasing ihatid nina Winston si Arman sakay ng kotse ng mag-asawa.

        Pero patungo kina Desiree ay si Arman muna ang nagmaneho ng kotse ng dalaga.

        “Paano, bukas na magsisimula ang three-day training seminar namin sa Tagaytay,” paalala ni Desiree bago sila naghiwalay. “Sa Monday na uli tayo magkikita.”

        “Okay,” sagot ni Arman. “Take care.”

        “Ikaw rin,” sabi niya.

        Maganda naman ang kanilang paghihiwalay kahit nadarama pa rin ni Desiree ang kimkim na tensiyon ng binata.

        Ang dalaga nama’y lihim ding nagpapasalamat na magkakaroon siya ng tatlong araw na pahinga sa pakikisama sa kanyang boyfriend. Napapagod na rin kasi siya sa kanilang pag-a-adjust sa isa’t isa.

 

KASAMA ni Desiree si Brad sa tatlong araw at dalawang gabi na live-in seminar sa Tagaytay. Gagawin iyon sa isang pribadong bahay na sadyang pinauupahan sa ganoong mga pagtitipon.

        “Sigurad ka bang sasama ka sa schedule na ito?” tanong ni Brad nang magkita sila nang Biyernes ng umaga sa opisina. “Puwede pa nating pakiusapan si Joey na makipagpalit sa iyo. Alam mo naman iyon, laging naghahanap ng overtime.”

        “Nakita mo nang dala ko ang luggage ko, e,” sagot ni Desiree. “Handang-handa na akong sumama.”

        “E paano si Arman?” tanong ni Brad. “Sayang din iyong tatlong araw na mawawala sa bakasyon niya rito. Na hindi kayo magkakasama.”

        “Puwede ba, siya nga mismo ang dahilan kung bakit kailangan ko munang lumayo, ano?” pahayag ng dalaga. “I need a break.”

        Hindi na muna kumibo si Brad.

        Nararamdaman na ng binata na malalim ang tinutukoy ng kaibigan. At nangangailangan iyon ng mas masinsinang pag-uusap. Sisiguruhin na lamang niyang magkakaroon sila ng pagkakataong makapag-usap nang seryoso sa Tagaytay.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

 

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)