Abakada ng Pag-ibig: Shaira Chapter 6

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 6

 

NAKATANGGAP ng text message si Zeny mula kay Shaira.

“Met and had breakfast with one of our new neighbors. Am doing fine. Don’t worry. Love to all.”

        “See?” tuwang-tuwang sabi ni William. “Natututo na siya. Nakipagkilala na siya sa neighbors at nakumbidahan na agad ng isang pamilya for breakfast. Kailangan lang talaga niyang magkaroon ng distansiya sa atin para maging independent. Kaya hayaan na muna natin siya roon. Huwag mo nang tatawagan at baka magsimula na namang ma-homesick iyon.”

        Sinagot na lang ni Zeny ang text message.

“Glad to hear you’re all right. Happy about your bonding with our neighbors. Call us if u need anything. Love from all of us.”

 

LALONG sumaya si Shaira matapos matanggap ang text message na padala ng ina. Feeling niya, may napatunayan na siya sa kanila.

Hindi naman niya sinadyang magbigay ng maling impresyon sa mga magulang. Hindi rin niya inakalang iba pala ang naging interpretasyon ng mga ito sa mensahe niya. Ni hindi nga niya napansin na ang salitang “neighbors” sa message ni Zeny ay plural at hindi singular.

        Nakatutok kasi ang atensyon ng dalaga sa specific neighbor na iyon kahit nakabalik na siya sa sariling bahay.

May ipinabaon pa si Jigger sa kanya na isang thermos ng brewed coffee, isang bote ng fresh carabao’s milk at isang garapon ng brown sugar. Para raw siguradong magko-coffee break siya at hindi magpapalipas ng gutom.

        “At kailangang ipangako mo na manananghalian ka,” sabi pa nito. “Okay na rin ‘yong sandwich basta samahan mo ng gulay. May tomatoes, bell peppers at lettuce ka naman pala. Dalhin mo na itong natitirang longganiza. Masarap ding palaman sa sandwich ito pag may mayonnaise at salad vegetables.”

        “Yes, your honor,” natatawang sagot niya rito.

        Napagkasunduan kasi nilang sa almusal at hapunan na lang siya makikisabay kay Jigger sa pagkain. Nalaman niyang madalas ay sa site na ito nanananghali. Iginiit niyang masyado nang inconvenient para sa binata kung uuwi pa ito para maghanda ng lunch para sa kanilang dalawa.

        Kakatwa ngang sa sandaling pagkakakilala pa lang nila sa isa’t isa’y parang matagal na silang magkaibigan.

        Nang nasa sariling bahay na’y pinag-iisipan pa rin ni Shaira kung bakit ganoon kagaan ang pakiramdam niya kay Jigger. At kung bakit hindi man lang nabawasan ang pagtingin niya rito kahit noong nalaman niyang hindi ito isang college graduate.

        Naisip niya, siguro dahil sa kabila ng pagiging college dropout nito ay malakas ang tiwala ng binata sa sarili. May ine-exude itong air of confidence na hindi naman kayabangan.

Wala itong pangingiming makipagkaibigan sa kanya. Daring ito kung tutuusin — kabagu-bago pa lang nilang magkakilala’y kinumbida na siya kanina for breakfast at ngayo’y for daily breakfast and dinner pa — pero palibhasa sincere ang mga spontaneous offers nito, hindi naging awkward ang sitwasyon sa pagitan nila.

Isa pa, wala namang kinalaman si Jigger sa kanyang professional life. Hindi ito kabilang sa academic circles kaya hindi niya ito kailangang hanapan ng academic credentials.

        Kampante na si Shaira na makakapagtrabaho siya nang maayos dito sa Silang. Hindi na siya matatakot sa kanyang pag-iisa. May bodyguard na siya, may cook pa, natatawang sabi niya sa sarili.

Pero ang ikinatutuwa talaga niya’y sa kauna-unahang pagkakataon ay nagkaroon siya ng maituturing niyang sariling kaibigan. Ngayon lang siya nagkaroon ng kaibigan na hindi family friend o kasama sa university. Si Jigger ay maituturing niyang personal friend.

        Ibang usapan pa iyong nadarama niyang atraksyon sa simpatikong binata.

        Hindi na muna niya pag-iisipan iyon. Basta’t enjoy siya sa company ni Jigger at halatang enjoy din ito sa company niya. Sapat na iyon para maging inspirado siya sa kanyang pagtatrabaho.

 

INSPIRADO rin si Jigger sa construction site. Hindi niya mapigil ang pamamalagi ng maliwanag na ngiti sa kanyang mga labi.

        Hindi kasi niya akalaing magiging ganoon kadali ang pagiging close nila ni Shaira sa isa’t isa. Kagabi lang ay medyo mailap pa ang dalaga.

        Kanina, nagbakasakali lang talaga siya sa pangungumbida rito sa almusal. Pinaghirapan niya ang paghahanda kahit wala siyang kasiguruhan sa magiging sagot nito. Mabuti na lang at pumayag si Shaira. Nasulit ang pagod niya.

        Hanggang doon lang naman ang paghahandang ginawa niya. Hanggang sa pagkain lang. Bahala na kung ano ang pag-uusapan nila.

        Nakakapagtaka ngang kahit wala siyang karanasan sa pag-entertain ng babae ay naging masaya ang kanilang kuwentuhan. Kung anu-ano lang naman ang pinag-usapan nila. Basta dumaloy lang nang natural na para bang dati na silang magkaibigan.

        Hindi rin niya pinaghandaan ‘yong offer niya na ipagluto si Shaira ng almusal, tanghalian at hapunan. Pero nang marinig niyang hindi ito sanay magluto, basta lumabas na lang mula sa kanyang bibig ang ganoong alok. At talaga namang willing siyang gawin iyon. Makaharap lang ito at makasalo sa bawat mealtime ay sapat nang kabayaran sa efforts niya.

        Ang ikinagulat niya’y napapayag niya ang dalaga. Oo nga’t two out of three lang, hindi kasali ang pananghalian. Pero okay na okay na iyon. Masayang-masaya na siya.

        Pinaplano na nga niya kung anu-ano ang mga iluluto niya. Masarap kasing ipagluto si Shaira. Hindi lang bola ang pagpuri nito sa pagkain. Kitang-kita naman niyang magana ito kung kumain ng mga niluto niya. Hindi ito tulad ng ibang babae na halos ayaw kumain dahil nagdidiyeta.

        Kunsabagay, puwedeng-puwedeng kumain nang kumain si Shaira dahil hindi naman ito mukhang tabain. Slim na slim ito.

        Kaninang nakita niya ang kabuuang pigura ng dalaga’y napatunayan niyang hindi siya nagkamali kagabi. Maganda nga ito from head to foot. Willowy ang pangangatawan. Pati mga curves nito’y disimulado lang. Mahahaba ang legs nitong may slim pero mabibilog na mga hita. Bagay na bagay dito ang suot na capri leggings.

Pati mukha nito’y mas maganda sa malapitan. Makinis ang kutis na walang bahid ng makeup. Napakaganda ng mga matang malamlam at mapungay. Mamulamula ang mga labing wala namang lipstick.

Si Shaira ang tipo ng babaeng gugustuhin niyang unang-unang makita pagmulat ng mga mata niya sa umaga at huling makita bago siya matulog sa gabi. Kahit bagong gising ito’t hindi pa nakakapaghilamos ay siguradong walang kabawas-bawas ang kagandahan ng dalaga. At kahit pagkatapos ng isang mahabang araw ay siguradong fresh na fresh pa rin ito.

Ngayo’y makukuntento na muna siyang makasama ito sa almusal at sa hapunan sa araw-araw. Pero determinado si Jigger na hindi doon matatapos ang kanilang ugnayan.

       

ALAS-SINGKO’Y medya pa lang ng hapon ay nakauwi na ang binata. Tumigil ito sa labas ng bintana ni Shaira, may bitbit na grocery bags.

        Agad namang tumayo ang dalaga para pagbuksan sana ito ng pinto.

        “Huwag na, huwag ka nang tumayo,” pang-aawat ni Jigger. “Maghe-hello lang naman ako bago magsimulang magluto, e.”

        “Magpahinga ka naman muna,” sabi ng dalaga.

        “Kasama na sa pagre-relax ko ito,” sagot ni Jigger. “Simple lang naman ang ihahanda ko. Isasalang ko lang sa oven itong chicken. Pagkatapos, gagawa ako ng fresh vegetable salad at saka sopas.”

        “Simple pa ba ang tawag mo roon?” sabi ni Shaira.

        “Madali lang iyon,” giit ni Jigger. “Tatawagin na lang kita pag okay na.”

        Masayang binalikan ni Shaira ang kanyang ginagawa. Pakiramdam niya, alagang-alaga siya ni Jigger. Sa kauna-unahang pagkakataon, may tao liban sa kanyang pamilya na nagbigay sa kanya ng ganoong feeling of security.

        Kahit pangalawang pamilya na ang turing niya sa kanyang academic advisers, hindi ganito ang pakiramdam ni Shaira sa piling nila. Professional ang relasyon niya sa kanyang mga mentors. At home siya sa piling ng mga ito in the professional sense tulad ng kung paano siya “at home” sa UP Math Department. Ang ibig sabihin lang niyon, kabisado na niya ang expectations sa kanya ng mga tao at alam niya kung paano siya magtatrabaho kasama ng mga ito.

        Ibang-iba naman ang pakiramdam niya sa piling ni Jigger. Para siyang nasa piling ng kanyang mga magulang at kapatid. Pinangangalagaan nito ang kanyang personal comfort.

At mula kay Jigger, walang pressure. Spoiled pa nga siya. Wala siyang kailangang gawin in return.

        Bonus pa na liban sa obvious ang paghanga sa kanya ng binata ay nakadarama rin siya ng kakaibang excitement makita at makasama lang ito.

        Tinapos na rin ni Shaira ang kanyang ginagawa sa computer. Pinatay na niya ang iMac. Pumanhik siya sa loft at kumuha ng bihisan. Pagkatapos, nagkulong siya sa banyo.

        Gusto niyang presko siya paglipat niya sa kabilang bahay. Pinili nga niya nang mabuti ang kanyang isusuot. Kulay khaki na walking shorts at light pink t-shirt. Dahil maluwang ang kanyang top, nagpasya siyang i-tuck in ito sa kanyang shorts. At least, makikita ang balingkinitan niyang waistline.

        Ngayon lang naging mahalaga kay Shaira na maipakita ang kanyang personal attributes. Dati, kung hindi man wala siyang pakialam ay lalo pa nga niyang dinidisimula ang kanyang attractiveness. Ayaw kasi niyang iyon ang napapansin ng kanyang mga estudyante sa halip na ang kanyang itinuturong lesson.

        Pero may malaking limitasyon pa rin ang dalaga. Gustuhin man niya’y sadyang wala siyang maisusuot na mga maituturing na attractive na outfits. Walang ganoon sa kanyang wardrobe. Kaya pagtiyatiyagaan na lang niya ang kung ano ang mayroon siya.

        Kunsabagay, hindi rin naman talaga siya sanay na magpaganda. Baka hindi rin niya kayang dalhin. Nakuntento na lang si Shaira sa pagiging bagong paligo’t pagkabangu-bango.

        Handa na siya nang kumatok si Jigger.

        “Dinner is served, Miss Montelibano,” nakangiting pahayag nito nang pagbuksan niya ng pinto.

        Bagong-paligo at bagong-bihis din ang binata. Preskung-preskong tingnan sa suot na dark blue shorts at striped red and yellow t-shirt. Hindi halatang katatapos lang na maghanda ng hapunan. Lalo tuloy bumilib dito si Shaira.

        Hindi rin naman naging useless ang paghahanda ng dalaga. Kitang-kita niyang umilaw ang mga mata ni Jigger nang hagurin siya nito nang tingin. Obvious na naa-appreciate nito ang kanyang get-up.

        Sabay silang lumipat sa kabilang bahay.

        Habang pinagsasaluhan ang fresh vegetable salad, mainit pang sopas at bagong hangong roast chicken, may niliwanag si Jigger kay Shaira.

        “Katatapos mo pa lang siguro sa iyong doctorate ano?” sabi nito. “Bale first year of teaching mo ba ito?”

        “Actually, mahigit six years na akong nagtuturo sa UP,” sagot niya.

        Nagtaka si Jigger.

        “Bakit, ilang taon ka na ba?” bulalas tuloy nito. “I mean, I’m sorry, pero sa tingin ko kasi mga twenty-one ka lang.”

        “Hindi naman,” iling ni Shaira. “Twenty-three na ako.”

        “Two years younger ka pa rin sa akin,” sabi ni Jigger. “Paanong six years ka nang nagtuturo? Alangan namang seventeen ka pa lang, nagtuturo ka na.”

        Napabuntonghininga ang dalaga. Ito na nga ba ang kinatatakutan niya. Madalas kasi, kapag nalalaman ng mga tao ang tungkol sa kakaibang pagkatao niya, naiilang na ang mga ito sa kanya.

        Pero hindi naman siya sanay na magsinungaling. Isa pa’y gusto rin niyang malaman kung ano ang magiging reaksyon ni Jigger sa katotohanan.

        “Ganito kasi iyon, e,” pagsisimula niya.

         At ikinuwento nga niya rito ang lahat. Sinimulan niya sa pagkakadiskubre ng mga magulang niya sa kanyang giftedness noong baby pa siya.

        Pero wala namang ipinakitang pagkaasiwa si Jigger pagkatapos ng kanyang salaysay. Mas mukha pa nga itong concerned sa kanya sa kung anong dahilan.

        “Ibig mong sabihin, hindi ka nakaranas ng regular school except noong nasa States ka?” sabi ng binata. “Hindi mo naranasan na magkaroon ng mga classmates na kaedad mo? Wala kang mga kaibigan o kabarkada?”

        “Kahit naman noong nasa MIT ako, youngest pa rin ako sa graduate school,” sagot niya. “Fifteen going on sixteen lang ako noon. At saka special program din ‘yong pinasok ko. Bibihira doon ang nakakatapos ng doctorate sa loob lang ng isang taon. Kahit saan naman yata, talagang weirdo ako. Feeling ko tuloy, I never fit in. Kaya rin hindi ako naging friendly.”

        Sa kauna-unahang pagkakataon din, naamin ito ni Shaira sa ibang tao. Ni sa sarili niyang pamilya ay hindi niya inilalabas ang ganitong mga hinaing. Nag-aalala kasi siyang baka mag-worry nang husto ang kanyang mga magulang.

        “Nasa sa iyo rin naman iyon, e,” tugon ni Jigger. “Kung ako ang tatanungin mo, wala kang dapat problemahin. Puwede kang mag-fit-in kahit saan. Genius ka nga pero normal na tao ka pa rin katulad naming lahat. Sabi mo nga, ikaw lang itong umaayaw noon pa na makisalamuha sa ibang ka-age group mo.”

        “Iyon naman kasing mga extra-curricular classes na pinagdadalhan noon sa akin nina Mommy, hindi ko type,” amin pa uli ng dalaga. “Noong mga panahong iyon, habang lumalaki ako, ang gusto ko lang talagang gawin ay magbasa nang magbasa at mag-aral nang mag-aral. Hangga’t may nakikita akong libro o subject matter na hindi ko pa nakakabisa, hindi ako mapakali. Para bang mauubusan ako ng oras. Gustung-gusto kong malaman ang lahat-lahat mula sa larangan ng literature hanggang philosophy at lalung-lalo na sa math and sciences.”

        “Kaya wala ka nang panahon sa mga tao,” dugtong ni Jigger.

        “Lalo na sa mga hindi nakakaintindi sa akin,” sagot niya. “Pero noon iyon. Nitong nagkakaedad na ako, unti-unti na rin yata akong nag-mellow. Hindi na ako ganoon ka-hyper sa pag-aaral. Isa pa, na-focus na kasi ako sa iisang subject matter — sa Mathematics. Hindi ko na inaambisyong maging eksperto sa lahat ng fields.”

        “Hindi ka ba nanghihinayang sa mga hindi mo naranasan sa childhood mo?” tanong ni Jigger. “Katulad ng paglalaro na kasama ng ibang bata.”

        “Nakakalaro ko rin naman noon ang mga kapatid ko,” sagot ni Shaira. “Hindi nga lang madalas. May kanya-kanya rin kasi kaming mga hilig. Parang mas masaya kami noon na magkakasama nga pero may kanya-kanya namang ginagawa.”

        “Napakaseryoso naman ng naging lifestyle mo,” iling ni Jigger.

        “Actually, these past few days ko nga lang na-experience ang makipaglaro sa mga bata,” natatawang pagkukuwento ng dalaga. “Dumating kasi sa amin ang mga pamangkin kong balikbayan — five years old, four at three. Ang iingay at ang kukulit. Pero ang sarap palang makipaglaro sa kanila.”

        “Marami pang masarap gawin sa buhay,” sagot ni Jigger. “Hindi ka dapat magpatali sa puro pag-aaral at pagtatrabaho na lang. Kailangang maglaan ka rin ng oras para sa ibang bagay. Ngayong nakikita mo nang may imbalance sa buhay mo, puwede mo nang gawa’n ng paraan para maituwid iyan.”

        “Like how?” nakataas ang kilay na tanong niya.

        “Sisimulan natin after dinner,” sagot ni Jigger.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)