Abakada ng Pag-ibig: Shaira Chapter 5

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 5

 

PAGGISING ni Shaira, ang una niyang nakita ay ang multi-colored na mga kumot na nakadikit sa dalawang bintana ng loft sa pamamagitan ng masking tape. Napangiwi ang mukha niya. Ang pangit kasing tingnan. Ni hindi man lang neat ang pagkaka-tape niya. Eyesore talaga.

        Isa pa, dumilim tuloy ang loft. Kung hindi nga lang dahil sa kanyang alarm clock ay baka hindi pa niya napansing umaga na.

        Wala siyang magagawa, iyon lang ang pinakamadaling solusyon sa problema niya kagabi.

        Kung si Via ang nasa kalagayan niya, siguradong may ibang paraang magagawa ang kapatid niya para sa housekeeping problem na iyon. At siguradong artistic ang solusyon nito. Aesthetically pleasing. Kahit hindi pinlano, puwedeng pang-House Beautiful.

        Pero hindi naman siya si Via.

        Saka naalala ni Shaira ang tungkol sa almusal. Sa bahay kasi nila, si Via rin ang tagapagluto at napakasarap nitong magluto. Tuwing umaga, sinasalubong sila ng amoy ng freshly-brewed coffee at anumang bagong recipe nito. Pero ngayon nga pala’y wala siyang maaasahang ganoon. Instant coffee lang ang naghihintay sa ibaba. At kailangan pa niyang mag-init ng tubig para doon. Siguro, sa microwave na lang para mabilis. At magsa-sandwich na lang siya. Puwede na ang palaman na peanut butter.

        Lulugu-lugong bumangon ang dalaga. Binitbit na niya ang kanyang panibagong bihisan pababa. Diretso siya sa banyo.

        Paglabas niya, medyo feeling human na siya nang kaunti. Nakapaligo na. Bagong bihis. Presentable.

        Nagugutom na nga lang.

        Nagbukas na muna siya ng mga bintana. At agad niyang nalanghap ang isang napakapamilyar na aroma. Freshly brewed coffee!

        Napikit pa si Shaira habang humuhugot ng malalim na hininga. Nananaginip ba siya?

        Pero agad siyang napadilat nang marinig ang isang pamilyar na ring boses.

        “Good morning!” nakangiting sabi ni Jigger mula sa katapat niyang bintana. “Puwede ba kitang ma-invite na mag-breakfast dito sa bahay ko? Parang welcome ko na sa iyo.”

        Itinaas pa nito ang hawak na coffee mug.

        “H-Ha?” nabibigla’t nagdadalawang-isip na sagot ni Shaira.

        “Kanina, balak ko sanang dalhin diyan ang food para hindi ka na kailangang lumipat dito,” pagpapatuloy ng binata. “Pero naalala kong ginagamit mo nga pala bilang working table ang dining table mo. At saka makakagulo pa ako riyan sa bahay mo. Naisip ko, mas mabuti pa yata kung dito na lang tayo kumain. Sagot ko na pati cleaning up pagkatapos.”

        Bahagyang nangiti si Shaira.

        “Nakakahiya naman,” sagot niya. “At saka, I can’t return the gesture. Hindi ako marunong magluto, e. Peanut butter sandwich nga lang sana ang balak kong almusalin.”

        “Huwag mo nang problemahin iyon,” sabi ni Jigger. “Lipat na rito habang mainit pa itong mga niluto ko.”

        Nagpapilit na rin si Shaira. Mahirap tanggihan ang mahalimuyak na freshly brewed coffee, ang pangako ng bagong-lutong almusal at, siyempre pa, ang ngiti ni Jigger.

        Nakatayo ang binata sa front door pagdating niya sa kabila. At hindi naiwasan ni Shaira ang mapansin ang ganda ng pangangatawan nito sa suot na puting round-necked t-shirt at checkered na boxer shorts na umaabot lang hanggang mid-thigh.  Nakayapak pa ito.

        Hindi dating interesado si Shaira sa pangangatawan ng lalaki pero ngayo’y detalyadong rumerehistro sa kamalayan niya ang malalapad na balikat ni Jigger, ang mga braso nitong well-muscled, and dibdib nitong bumabanat sa tela ng t-shirt at ang mga binti nitong mahahaba’t mukhang solid na solid. Kapansin-pansin din sa kanya ang balat nitong sunog sa araw pero makinis at malinis tingnan.

        “Halika, tuloy ka,” sabi ng binata.

        Pagtingin ni Shaira sa mukha nito ay napatunayan niyang mas simpatiko pa pala ito up close. Parang kumikislap ang mga mata nitong nakatitig sa kanya. Na-conscious tuloy siya.

        Hindi rin normal para kay Shaira Montelibano ang maging conscious sa ayos niya. Ang tanging pamantayan niya sa araw-araw ay maging neat and clean. Hindi ang magmukhang attractive.

Ang mga outfits niya ay nakahati lang sa dalawang classifications – pambahay at pang-campus. Ang mga pambahay niya ay kumportableng t-shirt at leggings o walking shorts o jeans na puwede na ring pang-casual wear sa paminsan-minsan niyang pagsama sa pamilya sa pagpunta sa supermarket o sa mall. Kapag naman papunta sa UP, kailangang magmukha siyang propesorang kagalang-galang kaya’t lagi siyang naka-suit — magkaternong boxy jacket-styled tops at paldang below-the-knee o kaya’y slacks. Parang uniporme na niya iyon, kasama ng kanyang nakapusod na buhok at sensible flat shoes.

        Ngayon, sa kauna-unahang pagkakataon, naisip ni Shaira na itanong sa sarili kung attractive ang ayos niya. Katulad kagabi’y maluwang na t-shirt at capri leggings din ang napili niyang isuot ngayong umaga, ibang kulay nga lang. Hindi kaya masyado siyang losyang?

        Pero wala na siyang magagawa. Narito na siya. Mas ginandahan na lang niya ang pagkakangiti.

        “N-Naku, ang kintab naman ng floor mo,” sabi niya pagpasok pa lang sa bahay. “Kaya ka pala nakayapak. Iiwan ko na lang kaya sa labas ang slippers ko.”

        “Huwag na,” iling ni Jigger. “Kaya lang naman ako nakayapak dahil nakasanayan ko na ang ganito sa loob ng bahay. Gustung-gusto kong nararamdaman ang texture ng kahoy.”

        “Bakit nga pala iba itong flooring mo kung magkapareho naman ang modelo ng bahay natin?” pagtataka ni Shaira. “Iyong sa amin, marble. Ito naman parang antigong kahoy.”

        “Iyong general style lang naman ng bahay ang nire-require nila na maging magkatulad, e,” sagot ng binata. “Puwedeng baguhin ang mga detalye. Since ako mismo ang gumawa ng finishing nitong bahay ko, pinili ko nang gawing kahoy ang flooring kaysa marble. Mas masarap apakan ang kahoy kahit mas maselan sa alaga. Sinuwerte nga lang ako. Nabili ko itong narra slabs nang second-hand sa isang dine-demolish na lumang bahay sa Cavite. Antigo na nga talaga ito. Wala nang ganito kalalapad na wooden floor slabs ngayon.”

        “Iba na talaga ang contractor, ano?” sabi ni Shaira. “Are you an architect or an engineer? O baka both?”

        “None of the above,” iling ni Jigger. “Hanggang third year lang ako sa Archi. Tumigil na ako’t nagtrabaho nang full time.”

        Natigilan si Shaira. Napakunot-noo.

        Parang hindi siya makapaniwala na ang kaharap niya ay hindi isang college graduate.

        “Wala naman akong regrets,” pagkikibit-balikat ng binata. “Noong nag-full-time ako sa construction, mas marami akong natutunan sa pasikut-sikot ng business na iyon. Dahil doon, pinagkatiwalaan ako na gawing sub-contractor. Eventually, nakapagsarili na ako.”

        “Pero hindi ba kailangan ng architect at engineer sa bawat construction project?” tanong ni Shaira.

        Tumango si Jigger.

        “Nagbabayad ako para sa serbisyo ng isang licensed architect at isang licensed engineer sa bawat project ko,” sagot nito. “Ang maipagmamalaki ko lang, nakasisiguro akong naiintindihan ko rin ‘yong trabaho nila. Pinag-aralan ko rin naman kasi iyon sa aktuwal na mga proyekto, e. Kung tutuusin, ako ang gumagawa ng preliminary plans na pinagbabasehan ng mga ginagawa nila. Pagkatapos, dino-double check ko ang trabaho nila. Kapag hindi ako kumbinsido, humihingi ako ng second opinion sa ibang engineer o architect. ‘Yong mas experienced na sa construction work. Kung minsan kasi, lalo na kapag hindi pa sanay ang engineer o architect sa aktuwal na construction, may pagkakaiba sa pananaw nila at sa pananaw naming mga hands-on workers.”

        Tumango si Shaira kahit banyaga sa kanya ang konseptong ipinapaliwanag ni Jigger. Hindi niya alam kung paanong matututunan ng isang tao ang Engineering o Architecture sa labas ng classroom. Lalo na sa mismong construction site.

        “Halika na munang mag-almusal bago lumamig ang coffee at ang food,” singit ni Jigger. “Doon na tayo magkuwentuhan sa dining table.”

        Nakahain na nga ang mesa.

        Hinatak pa ng binata ang silyang uupuan niya. Pagkatapos, sinalinan siya ng kape sa mug.

        “Ang bango ng brewed coffee,” sabi ni Shaira. “Ito ang hindi ko ma-resist.”

        “Batangas coffee iyan,” sagot ni Jigger. “May sikreto ako sa pag-brew para maximized ang flavor pero hindi mapait. Mellow. Heto, timplahan mo ng brown sugar at fresh carabao’s milk. Iyan ang bagay na bagay na magkaka-partner.”

        “Talaga, ha?” sabi niya. “Sige nga.”

        Sinunod niya ito.

        “Hmmm, ang sarap,” sabi niya matapos matikman ang natimplang kape. “Daig pa ang Starbucks. Puwede ka nang magtayo ng coffee shop.”

        Natawa lang si Jigger.

        “Tikman mo rin muna itong luto ko,” sabi nito.

        Ang nakahanda sa mesa’y sinangag, longganiza at omelette.

        “Longganizang Batangas din iyan,” pagmamalaki ni Jigger habang iniaabot sa kanya ang pagkain. “Pero special iyan dahil walang taba. Garantisadong lean meat. Wala ring preservatives. Ginagawa iyan habang fresh na fresh ang karne at pagkatimplang-pagkatimpla ay diretso na sa freezer. From the freezer naman ay diretso na sa pagluluto. Hindi rin iyan pinirito. Pinatuyuan ko lang sa kaunting tubig — just enough para maluto hanggang sa kaloob-looban. Afterwards, hinayaan kong matusta nang kaunti sa non-stick pan. No added oils.”

        “Naks, healthy food, ha?” sabi ni Shaira.

        “At ang pambalanse riyan ay itong vegetable omelette,” pagpapatuloy ni Jigger. “Fresh asparagus and tomatoes ang halo nito. Binili ko kanina diyan sa may labasan lang ng subdivision. Bagong harvest kaya manamis-namis pa.”

        “Ganoon ba?” sabi ng dalaga.

        “At huwag kang mag-alala dito sa sinangag,” dagdag pa ni Jigger. “Hindi rin mamantika ito. Kaunting-kaunting oil lang ang ginamit ko sa pagpapapula ng bawang. Hindi naman kailangan ng maraming oil kung non-stick ang pinaglulutuang wok, e. At saka panay gulay din ang halo nito — garlic, onion, bell peppers and fresh button mushrooms.”

        “Para namang pang-country club na breakfast ito,” sabi ni Shaira.

        “O, tikman mo na,” untag ni Jigger.

        Sumubo siya. Sinangag muna at omelette.

        “Mmm, this is good,” sabi niya pagkatapos.

        Sinubukan naman niya ang sinangag na may kasabay na longganiza.

        “Magtayo ka na nga ng restaurant,” sabi niya pagkatapos. “Magpapa-home delivery na lang ako para sa lahat ng aking meals.”

        Tumawa na nang tuluyan si Jigger.

        “Iyan lang ang hinihintay ko,” pahayag nito. “Masaya na ako. Masarap kasing pakinggan na may pumupuri ng niluto ko, e. Malungkot ‘yong pagkatapos kong paghandaan nang mabuti ang lahat, mag-isa lang din akong kumakain."

        “Paano ka ba natuto na magluto nang ganito?” tanong ni Shaira.

        “Natuto akong magluto dahil kailangan,” sagot ni Jigger. “Namatay ang mother ko pagkapanganak sa akin kaya dadalawa lang kami ng tatay ko noong nabubuhay pa siya. Pero noon, basics lang ang alam ko. Magsaing. Magprito. Maglaga. Maggisa. Nitong medyo umasenso na ang buhay ko at nagkaroon ako ng kaunting free time, nakahiligan ko na ang mag-experiment sa kusina. Iyon nga lang, wala akong ka-share sa resulta. Kaya pasensiya ka na kung sabik na sabik akong makarinig ng compliments.”

        “Deserving ka naman, e,” sabi ng dalaga. “Magkatulad kayo ng sister kong si Via. Mahilig din siyang mag-experiment sa pagluluto. At saka maayos sa pamamahay. Ako, wala akong alam sa mga bagay na iyan. Ang balak ko nga, habang ginagawa ko itong project ko, panay sandwiches na lang muna ang ikabubuhay ko. Puwede na iyon at saka fresh fruits. Paminsan-minsan, vegetable salads. Iyon lang ang alam kong ihanda, e.”

        “E di sa akin ka na lang lagi sumabay sa pagkain,” sabi ni Jigger. “Ganito.”

        “Ha?” bulalas ni Shaira. “Naku, huwag. Sobra na iyon.”

        “Hindi,” iling ni Jigger. “Pag nagluluto naman talaga ako, laging sobra-sobra. Mahirap magtantiya nang just enough for one serving, hindi ba? So, saluhan mo na lang ako three times a day. Hindi na ako mag-iisa sa pagkain. Ikaw naman, hindi ka na gaanong maaabala sa project mo. Maglalaan ka na lang ng breaks for meals.”

        Natawa si Shaira.

        “Kagabi, nag-volunteer kang maging bodyguard ko. Ngayon naman, cook,” sabi niya. “All-around ka pala, ano?”

        “What are next-door neighbors for?” sagot ni Jigger. 

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)