Abakada ng Pag-ibig: Monique Chapter 6

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 6

HINDI malaman ni Monique kung dahil sa ininom niyang paracetamol o dahil sa nerbiyos kaya nawala ang sakit ng kanyang ulo.

        “S-sa studio ba tayo?” tanong niya kay Kino pagkatapos nilang mailigpit ang kanilang almusal.

        “Dito na lang,” sagot ng binata. “Nandito naman ang sketch pad ko. Sketches pa lang naman ang gagawin ko.”

        “Saan ako pupuwesto?” tanong niya.

        “Sa kama na lang para may kutson,” sagot ni Kino. “Para kumportable ka.”

        Tumayo siya sa tabi ng kama. Pero hindi pa rin niya magawang alisin ang suot na bathrobe.

        “Huwag nating biglain,” sabi ng binata. “Gusto ko ring ma-capture ang panimulang reaksiyon mo. Alam kong hindi madali para sa iyo. Maupo ka na lang muna nang paluhod sa gitna ng kama. Ibaba mo ang bathrobe hanggang balikat lang. Hawak mo ng dalawang kamay sa tapat ng dibdib.”

        Sumunod si Monique.

        “Ganito?” tanong niya.

        Tumango si Kino.

        “Saan ako titingin? Ano dapat ang expression ko?” tanong pa ng dalaga.

        “Ano ba ang kumportable sa iyo?” ganting tanong ng pintor. “Tingnan ko nga?”

        Tumingin si Monique sa gawing bintana. Medyo lihis sa kinauupuan ni Kino.

        Mas magiging kumportable siya na hindi nakatingin nang diretso sa binata.

        “I like that,” sabi ni Kino. “Can you hold that pose? Hindi ba nakakangawit?”

        “Hindi naman,” sagot niya.

        “Okay,” tango nito.

        At nagsimula na itong gumuhit.

        Mabilis naman palang magtrabaho si Kino. Ilang minuto lang ay tapos na ito. At ito pa ang lumapit sa kanya para ipakita ang katatapos na sketch.

        Hangang-hanga si Monique.

        “Kamukhang-kamukha ko,” sabi niya.

        Kuhang-kuha nga ng binata hindi lang ang mismong hitsura niya kundi maging ang emosyong nakasalamin sa kanyang mukha. Ang bahagyang pagkanerbiyos at pag-aatubili.

        “Are you ready to go further?” tanong ni Kino. “Pupuwede ba nating ibaba ang bathrobe nang hanggang sa hip level? Nakatakip pa rin naman sa kandungan mo.”

        Napalunok si Monique.

        “Okay,” sagot niya pagkaraka.

        Para siguro hindi siya gaanong maasiwa, pumuwesto si Kino sa may likuran niya. Tinulungan siyang ibaba at iayos ang roba.

        Napasinghap si Monique nang matambad sa hangin ang kanyang dibdib. Agad naghumindig ang magkabila nitong mga dunggot.

        Ngayon pa lang siya nahantad nang ganito sa paningin ng isang lalaki. Ni doktor na lalaki ay wala pang nakakita sa kanya nang ganito. Panay babaing doktor naman kasi ang pinupuntahan niya.

        Hindi malaman ni Monique kung ang nadarama niya’y hiya o excitement. Bakit ba parang nasisiyahan pa siya na matambad sa paningin ni Kino? Ang kaalamang pagpapasasaan ng humahanga nitong mga mata ng kanyang kahubdan.

        Tumuloy agad si Kino sa dati itong kinauupuan. Mula roon ay saka na lang siya tiningnan nang diretso.

        Nagbaling uli ng paningin si Monique. Hindi niya kayang salubungin ang titig ng binata. Baka mabasa nito ang tunay na mensaheng nasa kanyang mga mata.

        “Alam kong imposibleng hindi ma-conscious,” sabi ni Kino. “Pero kung nako-conscious ka man, be conscious that you’re beautiful. Dapat mong ipagmalaki ang kagandahang iyan. It’s something you should be proud of.”

        Bahagyang tumango si Monique.

        Talaga namang ipinagmamalaki niya sa mga sandaling ito ang kanyang kagandahan. Ipinagmamalaki niya na ang isang Kino Sandoval ay napahanga niya.

        Mas matagal kaysa una bago natapos ni Kino ang pangalawang sketch. Dinala uli nito ang  resulta sa dalaga.

        Hindi agad nakakibo si Monique nang matunghayan ang kanyang larawan.

        Ganito ba talaga siya sa paningin ni Kino? Hindi niya akalaing ganito siya kaganda.

        “Niretoke mo naman yata, e,” sabi niya nang mahimasmasan.

        “Bakit pa kita kukuning modelo kung babaguhin ko rin lang ang nakikita ko?” sagot ng pintor. “Di puwede na sana kahit na sinong modelo. Ikaw ito, Monique. This is how beautiful you are.”

        Hindi na niya hinintay na humiling pang muli ang binata. Ibinalik niya ng sketch pad at kusang initsa sa sahig ang nakatabing pa ring bathrobe.

        Naramdaman niyang sumulak ang dugo sa kanyang buong pagkatao nang matambad nang ganap ang kanyang kahubdan. Alam niyang namumula ang kanyang pisngi.

        “Paano ang susunod na pose?” kunwa’y kampante pa ring tanong niya kay Kino.

        Hindi umalis ang tingin ng binata sa kanyang mukha.

        “Okey lang ba sa iyo na humiga?” tanong nito.

        Agad siyang nahiga.

        “Paanong higa?” tanong niya nang lumapat ang kanyang likod sa kama.

        Dahan-dahang naglakbay ang paningin ng binata sa kanyang buong katawan. Pababa. Pataas uli.

        Nag-init ang pakiramdam ni Monique.

        “Put your arms above your head,” sabi ni Kino. “Iyong relaxed lang. Hindi pilit.”

        Sumunod siya.

        Tiningnan nito ang naging epekto ng galaw na iyon sa kanyang dibdib.

        “Yes,” tumatangong sambit ng pintor.

        Muling bumaba ang paningin nito.

        “Okey lang, keep your legs together,” sabi ni Kino. “Pero itong left leg mo, bend it at the knee. Medyo itabing mo sa kanan. Iyong parang may gusto kang itago na hindi naman talaga ganap na naitatago.”

        May kumislot sa pandama ni Monique habang sumusunod siya.

        Heto’t nakalahad na nga ang lahat-lahat niya sa binata. At sunud-sunuran siya sa mga ipinagagawa ito. Ni hindi naman siya sinasaling ni Kino pero bakit ba para na rin siya nitong hinahaplos sa tuwing susuyurin siya ng tingin.

        Alam niyang dapat ay professional ang kanyang attitude bilang modelo. Pero hindi niya mapigil ang kanyang nadarama.

        Pupusta siyang apektado rin naman ang binata sa kanilang sitwasyon. Nagpipilit lang din itong maging propesyunal.

        “Okay that’s it,” sabi ni Kino. “Hold that pose.”

        Habang iginuguhit siyang muli ng binata ay hindi na nawala ang init na gumagapang sa katauhan ni Monique. Katunayan ay lalo pa itong tumindi. Para bang ang bawat daan ng mga mata ni Kino sa kanyang katawan ay dantay ng mga kamay nito.

        At parang kaytagal ng kanyang pinaghintay. Hindi nga lang niya alam kung ang hinihintay niya ay ang pagtatapos nga ba ng sketch na ito ang susunod pang magaganap sa pagitan nila.

        Sa wakas ay natapos din si Kino.

        “Hindi ako satisfied,” parang paghingi pa nito ng paumanhin habang iniaabot sa kanya ang sketch pad. “Somehow, bitin ang sketch kung ganitong full figure mo ang gusto kong i-capture. Maliit itong sketch pad. Ang dapat talaga, malaking canvas.”

        Bumangon si Monique at naupo. Kinuha niya ang sketch pad at tiningnan.

        Wala uli siyang masabi. Parang nanuyo ang loob ng kanyang bibig. Ganito pala siya kanina sa paningin ni Kino.

        “Kulang, ano?” sabi ng binata sa kanyang katahimikan. “Next time, canvas na talaga ang gagamitin ko.”

        “Maganda naman, a,” salungat ni Monique. “Nabigla lang ako sa pagkakita sa sarili ko na... na ganito.”

        “Hindi ka ba tumitingin sa salamin?” pagtataka ng binata.

        “Not in the nude,” sagot niya.

        “Why not?” sabi ni Kino. “You should appreciate yourself more. Tingnan mo nga, kahit sa sketch lang na kulang sa detalye, ang ganda-ganda mo na. Hindi pa nga nakikita riyan ang actual texture ng skin mo. The smoothness. The colors.”

        Nag-iba ang tinig ni Kino. Naging mas mababa.

        Nagtama ang kanilang paningin.

        “I’m sure you can feel how much I want you,” diretsahang pahayag ng binata. “And I know the feeling is mutual. Pero may kailangan akong ipahayag sa iyo. I can’t promise you commitment. Not even a relationship. Hindi ako capable na mag-maintain ng isang relasyon. I’m too much of a free spirit. I live for the moment. Hindi ako tumitingin sa bukas. All I can promise you is each moment that we’re together, in private. Sa mga sandaling iyon, I’m all yours. Gagawin ko ang lahat, ibibigay ang lahat, para mapaligaya tayong dalawa.”

        “Alam ko na ang ganyang lifestyle mo no’ng sumama ako sa iyo rito,” sagot ni Monique. “I never expected anything more from you except to teach me everything you know. At hindi lang sa pag-inom...”

        “This will be your first time,” hula ni Kino. “Sigurado ka bang ganito ang gusto mo? Most women dream of having true love and commitment from the first man.”

        “Pinili kita with open eyes,” sagot ni  Monique. “Umiiwas din naman ako sa commitment. Ayoko nga ng maraming bawal, hindi ba? Ayokong may sasagka sa mga gusto ko pang gawin sa buhay ko. In that sense, nagkakaintindihan tayo.”

        “Then there’s nothing more to discuss,” sabi ni Kino.

        Ikinulong nito sa dalawang palad ang kanyang mukha.

        “So lovely,” bulong nito bago yumuko para angkinin ang kanyang mga labi.

        Naging maingat at masuyo ang binata sa simula. Alam palibhasa na bago sa kanya ang lahat ng ito. Pero dahil kaybilis tumugon ni Monique, sandali lang at nagliliyab na ang kanilang mga halik.

        Dahan-dahan siyang ibinuwal ni Kino nang pahiga sa kama. Sumunod ito. Hindi na naghubad ng kasuotan.

        Kung kanina ay sinuyod siya ng mga mata ng binata, ngayon nama’y sinuyod siya nito ng halik sa buong katawan. Para bang sabik na sabik itong tikman ang bawat pulgada ng kanyang balat.

        Wala itong kinaligtaan. Pati puno ng kanyang tainga ay pinanggigilan. Kinagat nang marahan. Lalo naman ang dalawang naghuhumindig na dunggot ng kanyang dibdib. Mas mariing mga kagat ang inabot ng mga iyon. Sapat para siya mapadaing, hindi sa sakit kundi sa kakaibang sensasyong gumuhit hanggang sa kanyang kaibuturan.

        Kahit iyong mga bahagi ng katawan niyang hindi niya akalaing sensuwal ay binuhay ni Kino. Sa paglalaro ng dila nito’y natuklasan niyang napakasensitibo pala ng kanyang mga palad at daliri.

        Pero ang pinagtuunan nito ng pinakamasusing atensiyon ay ang pinakasikreto niya. Hinawi ni Kino ang kanyang mga pag-aatubili at sinuyo ang pinakaubod ng kanyang paghahangad.

        Alun-along mga sensasyon ang lumukob sa kamalayan ni Monique. Hindi lang miminsan siyang dinala sa pinakamataas. Paghupa ay muli’t muling nagsimula na naman si Kino.

        “Kino... please... it’s too much...” daing niya pagkatapos  ng hindi na niya alam kung ilang ulit.

        Umahon nga ang binata pero para lamang bulungan siya.

        “Meron pa,” sabi nito bago mabilis na nag-alis ng mga suot.

        Mayamaya lang ay nakatunghay na uli ito sa kanya. Muli siyang hinagkan sa mga labi. Mas mapusok kaysa dati.

        Natikman ni Monique ang kakaibang lasa mula sa bibig nito.

        “That’s what you taste like,” bulong ni Kino. “Better than the best wine or aphrodisiac.”

        Napasinghap si Monique.

        Muling nilaro ni Kino ang magkabila niyang dibdib. Mas matindi ang reaksiyong gumuhit sa katauhan ni Monique.

        “Napaka-sensitive mo,” nakangiting sabi ni Kino.

        “Mas lalo na ngayon kaysa kanina,” daing niya. “Ikaw kasi, e.”

        “Ito nga talaga ang gusto kong mangyari,” bulong ng binata. “I wanted you to be so sensitive para mas tumingkad ang lahat ng madarama mo.”

        Sinuyo nito ang mga daliri ang kani-kanina lang ay iniwan na sugpungan ng kanyang mga hita.

        Napadaing na muli si Monique.

        Mayamaya’y iba na ang nadarama niyang humahaplos sa kanya roon.

        Napadilat si Monique.

        Nakatitig sa kanya si Kino.

        “Are you ready for me?” tanong nito.

        Bahagya siyang tumango.  Pero mas malinaw ang tugon ng kanyang mga bisig na humigpit ang pagkakayakap sa kaniig. At ang kanyang mga hitang kusang nagbigay ng daan.

        Sinabayan ni Kino ng paghihinang ng kanilang mga labi ang dahan-dahan pero makapangyarihan nitong mga pag-ulos.

        Tama nga ito. Naging napakasensitibo na ng bawat himaymay ng kanyang laman kung kaya’t ang hapdi na kanyang nadama ay nalunod ng kasabay na mga sensasyong hindi niya mailarawan. Sapat nang sabihing para siyang inaalimpuyo ng samut-saring sensasyon. Pagkaraan ng hindi niya mawaring panahon, naging mas makapangyarihan ang kanilang pag-indayog hanggang sa siya’y iniluwal sa maluwalhating kaganapan.

        Nang magbalik sa realidad ay nasumpungan ni Monique na nakatunghay sa kanya si Kino. Titig na titig sa kanyang mukha.

        “Thank you,” bulong nito. “Thank you for choosing me.” “Thank you, too,” sagot niya. “For making this first time so wonderful.”

        “No regrets?” tanong ng binata.

        Umiling siya.

        “None at all,” sagot niya.

        “I hope this won’t be the last,” sabi ni Kino.

        Nangiti si Monique.

        “Hmm, depende,” sagot niya. “Tingnan natin.”

        Agad na kumunot ang noo ng binata.

        “Bakit?” tanong nito.

        “No commitments, remember?” paalala ni Monique.

        Lalong nagsalubong ang mga kilay ni Kino.

        “Ibig mong sabihin, baka hindi na maulit ito?” sabi ng binata.

        Natawa nang marahan si Monique.

        “Depende kung paano mo ako yayayain,” pabirong sagot niya. “You have to remind me of how wonderful this first time was. Kapag naipaalala mo ito sa akin, I may not be able to resist your invitation.”

        Lumiwanag na ang mukha ni Kino.

        “Patas na tayo,” sabi nito. “Sa palagay ko kasi, you’re habit-forming. I can’t get enough of you. Magiging craving kita.”

        “Nasa Arte’t Kape lang naman ako palagi, e,” sagot ni Monique. “You know where to find me.”

        “Sandali nga pala,” sabi ni Kino.

        Bumangon ito’t pumunta sa banyo. Pagbalik ay may dala nang basinette na may mainit na tubig at face towel.

        “Aanhin mo ‘yan?” tanong ng dalaga.

        “Para sa iyo,” sagot ni Kino. “Para mabawasan ang discomfort mo mamaya.”

        Bago pa makapagtanong uli si Monique ay maingat na nitong naibuka ang kanyang mga binti.

        “Ay!” sabi ni Monique nang idampi ni Kino ang mainit na face towel sa kanyang kaselanan.

        “Para hindi ka maging masyadong sore,” sabi nito. “Kawawa ka naman, e. Masyado yata kitang pinahirapan.”

        Pero nanunukso ang ngiti nito.

        “Kasalanan mo nga iyan,” kunwa’y nakalabi namang sagot niya.

        “Kaya nga inaasikaso ko,” sagot ni Kino.  “Para mayamaya lang, okey ka na uli. Puwede na uli.”

        “Salbahe!” pakli ni Monique.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)