Abakada ng Pag-ibig: Krizha Chapter 8

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 8

 

MULA Lunes hanggang Biyernes, hindi nakakaligtaan ni Krizha ang kanyang meditasyon bago matulog. Hindi rin naman pumapalya ng pagdating si Gabriel sa kanilang dalampasigan.

        Marami silang napagkuwentuhan.

        Minsan, nagtanong ang dalaga.

        “Paano mong nalaman kung ano ang mga dapat itanong sa akin noong tinulungan mo ako sa aking self-examination? Tinanong mo pa ako tungkol sa tunay kong mga magulang. Pati tungkol kina Tita Diding at Tito Bert. Paano mong nalaman ang lahat ng iyon.”

        “Tinawag mo ako, hindi  ba?” sagot ni Gabriel. “Humingi ka ng tulong sa akin. Sa ginawa mong iyon, nagbigay ka rin ng pahintulot na mabasa ko ang iyong kamalayan. Nang mga sandaling iyon, naging parang open book sa akin ang iyong buong buhay. Highlighted na agad iyong mga bagay na kailangan mong maproseso. Kaya rin iyon ang mga ipinaaalala ko sa iyo.”

        “Alam mo na pala ang lahat,” sabi ni Krizha. “Nakakahiya. Kapag binabalikan ko ngayon, I realize kung gaano kakitid ang naging pag-iisip ko noon. Nakakatawa ‘yung mga ikinilos ko. Imagine, para akong bold star na sadyang nang-provoke ng mga lalaki. Mabuti na lang, hindi ako napahamak.”

        “Huwag kang mahihiya,” sagot ng binata. “Lahat naman tayo, may pinagdaanang pagkakamali. Ako man, naging makitid din ang isip noon. Alam mo ba kung ano ako bago ko natutunan ang meditation?”

        “Isa kang scholar na champion pa sa martial arts,” sagot ni Krizha.

        “Hindi lang iyon,” sabi ni Gabriel. “Ang totoo niyan, may masamang motivation ang lahat ng iyon. Gusto kong ipaghiganti ang eldest brother namin. Eight years older siya sa akin. Nasa grade five pa lang ako noong magpakamatay siya. Nasa third year college siya noon.”

        “Nagpakamatay?” nanghihilakbot na ulit ni Krizha. “Bakit?”

        “Masyado siyang in-love sa kanyang girlfriend,” pagkukuwento ni Gabriel. “Ang masakit, biglang na-in love naman ‘yung girl sa iba. May nakilala kasi na mas matalino sa kuya ko. Mas magaling pa sa sports. Pakiramdam ni Kuya, wala na talaga siyang pag-asa. So he ended his life.”

        “How sad,” iling ni Krizha.

        “Nagalit ako nang husto noon,” pagpapatuloy ni Gabriel. “Nangako akong mag-aaral na mabuti para maging topnotcher palagi sa klase. Pumili rin ako ng sport kung saan ako magiging champion. Iyong pinaka-macho na sport. Kaya nga martial arts ang pinasok ko. As expected, naging attractive ako sa mga babae. At doon ko na ipinaghiganti si Kuya. Ako naman ang nagpaibig nang nagpaibig ng mga babae. Kung kailan naman in-love na in-love na sila sa akin, I dropped them just like that.”

        Nagulat si Krizha.

        “Sounds familiar,” sabi niya. “Magkapareho lang pala tayo noong araw.”

        “Ang hindi ko lang ginawa ay iyong pagsamantalahan nang pisikal ang babae,” sabi ni Gabriel. “I never went that far. I never touched any of them.”

        “Kahit pa,” sagot ni Krizha. “Kasintindi rin naman ang emotional pain ng rejection kahit walang namagitan sa inyo.”

        “I know,” tango ni Gabriel. “Pero natauhan lang ako noong may doctorate na ako’t marami nang hawak na championships sa martial arts. May naging girlfriend akong abogada. Ang yabang ko dahil nakaloko ako ng ganoon katalinong babae. Then, like all the others, I dropped her. Sa tindi ng sama ng loob, tinangka niyang magpakamatay.”

        “Oh no,” sambit ng dalaga.

        “Mabuti na lang, naagapan,” pagpapatuloy ni Gabriel. “Dinala siya ng parents niya sa States para makalimot. Ang laking pasasalamat ko na nabuhay pa siya. Doon ako nagising. I realized that what I was doing was wrong. Inosente ang mga babaing sinaktan ko.

“Isa pa, walang kinalaman sa kinabukasan ko ang nangyari kay Kuya. In the first place, hindi siya dapat nagpakamatay. At ang kahinaan niyang iyon ay dinugtungan ko pa ng mas maraming pagkakamali.

“Noong mamulat ako sa katotohanan, naghanap ako ng paraan para maituwid ang aking sarili. That was when I  discovered meditation and prayer. So you see, wala kang dapat ikahiya sa akin.”

        “That makes me feel a lot better,” sagot ni Krizha. “Mas naiintindihan ko na rin ngayon kung bakit napakaingat mo sa pakikitungo sa akin. Ganyan ka na siguro sa lahat ng babae, ano? You’re always the perfect gentleman.”

        “Ayoko nang makasakit ng damdamin ninuman, lalo na ng babae,” amin ni Gabriel. “Talagang nag-iingat ako.”

        Sa pamamagitan ng ganoong mga kuwentuhan, mas nakilala pa nina Krizha at Gabriel ang isa’t isa.

        Pagkatapos ng kuwentuhan, sabay rin nilang itinuloy ang seryosong pagninilay-nilay. At palagi, si Gabriel ang tagapagpaalala kung oras nang bumalik sa kani-kanilang reyalidad.

        Sa araw naman, sa pagitan ng kanyang pagtatrabaho, ipinagpapatuloy ni Krizha ang pagbabasa ng tungkol sa mga paksang sakop ng gawain ni Gabriel. Nang matapos niya ang mga librong ipinahiram nito, namili pa siya ng iba sa bookstore.

        Sa pamamagitan ng pagbabasa, natutunan niya ang maraming bagay tungkol sa astral travel, telekinesis, visualization, natural healing, crystals,  herbal medicine at marami pang iba. Kapag mayroon siyang mga katanungan, itinatanong niya kay Gabriel sa kanilang pagtatagpo sa meditasyon.

        Sabado ng hapon, pagkatapos ng session ni Krizha ng reflexology at full body massage kay Manang Susan, doon na niya pinakain ng tanghalian ang matrona sa kanyang townhouse. Pagkatapos ay sabay  silang nagpunta sa bahay ni Gabriel.

        “Lagi na nating gawin ang ganito,” udyok niya kay Manang Susan.  “Sa bahay ka na lagi mananghalian. Tutal naman, iisa rin ang pupuntahan natin pagkatapos.”

        “Aba, di lagi pala akong makakalibre ng pananghalian,” tuwang-tuwang sagot ng matrona. “Payag ako. Pero ipagdadala rin kita ng mga luto ko.”

        “Kung ganoon, yayain na rin natin si Niandra na makisalo sa atin,” dagdag ni Krizha. “Lagi ring nag-iisa iyon sa bahay, e.”

        “Papayag iyon,” tango ni Manang Susan.

        Pero maging sa matrona ay hindi ikinuwento ni Krizha ang tungkol sa kakaibang mga pagkikita nila ni Gabriel – kahit pa alam niyang hindi na nito ikagugulat ang ganoong kababalaghan.

        Napakaraming tao sa bahay ng binata pagdating nila roon. Sa kabila ng kaabalahan, sinalubong sila ni Gabriel sa tarangkahan. Malayo pa lang ay nakangiti na ang binata kay Krizha.

        Kakaiba naman ang pakiramdam ng dalaga. Para bang sabik na sabik siyang makasama si Gabriel.

        Bakit ganoon? Gabi-gabi naman silang nagkikita’t nagkakausap sa kanilang kamalayan. Bakit parang lalo iyong nakapagpasabik sa kanya na makapiling ang binata sa reyalidad?

        At sa nakikita niya sa mukha ni Gabriel ay parang ganoon din ang nadarama nito sa mga sandaling iyon.

        “Heto na ang hinihintay mo,” may panunuksong sabi ni Manang Susan paglapit ng binata.

        Talagang malakas din ang pandama ng matrona.

        “Hi, Manang Susan,” sagot ni Gabriel. “Hello, Krizha.”

        “Hi,” parang biglang nahihiyang sagot niya.

        “Halika, ipakikilala kita sa kanila,” sabi ng binata.

        “Paano, ikaw na ang bahala kay Krizha, ha?” sabi ni Manang Susan. “Tutuloy na ako sa grupo ko.”

        “Sige ho,” sagot ni Gabriel.

        “Sige lang, Manang,” sabi rin ng dalaga.

        Iniikot siya ni Gabriel sa mga naroroon.

        “Iba’t ibang grupo ito,” paliwanag ng binata.
”Depende sa paksang pinag-aaralan.”

        Sari-saring tao ang naipakilala sa kanya. May disisais anyos pa lamang. May otsenta anyos na. May mga estudyante sa kolehiyo. May mga propesyunal. May elementarya lang ang natapos. May mahirap. May mayaman.

        Ang lahat ay sabik na matuto. Handa rin namang magbahagi ng anumang nalalaman. Nagtutulungan.

        “Ang sarap naman pala talagang makihalubilo rito,” sabi ni Krizha. “Tama ka. Kailangan ko nga ito. Malaki ang maidadagdag ng ganitong interaction sa mga natututunan ko sa iyo sa meditations natin.”

        Tiningnan siya nang matiim ni Gabriel.

        “Hindi ka pa ba nagsasawa sa presence ko sa beach mo?” tanong nito. “Baka overstaying na ako roon?”

        “Ako naman ang tumatawag sa iyo, di ba?” sagot niya. “Baka nga ako na ang masyadong nakakaistorbo sa iyo. Sabihin mo lang.”

        “Hinihintay ko na nga ang tawag mo gabi-gabi,” amin ng binata. “Sinisiguro ko na maaga akong magpapahinga para laging handa ako sa tawag mo.”

        Nangiti si Krizha. Maligayang-maligaya.

        Sa maghapong iyon, naupo siya sa iba’t ibang grupo. Saan man naroroon si Gabriel ay isinasama siya nito. Palibhasa’y napakarami na rin niyang nabasa’t napag-aralan sa nakaraang linggo, hindi nahuli ang dalaga sa mga pinag-uusapan. Marami pa nga siyang natutunang mga karagdagang kaalaman.

        Nang mag-uuwian na’y kinumusta siya ni Gabriel.

        “Naulit ba ang sakit ng ulo mo?”

        Kagabi lang kasi ay naikuwento niya rito na sumakit na naman nang hapong iyon ang kanyang ulo – peo hindi gaanong matindi.

        “Hindi na naulit,” sagot ni Krizha. “Baka huling hirit na iyon.”

        “Kapag sumakit nang grabe, tawagin mo ako sa isip mo,” bilin ng binata. “Aalalayan kita. Hangga’t maaari, huwag ka munang iinom ng pain killer.”

        “Sige,” sagot naman niya.

        Martes ng tanghali ay nangyari nga. Nasa opisina si Krizha. Tanghaling tapat. Lunchbreak.

        Bigla ang dating ng sakit ng ulo niya. Katatapos lang kasi ng isang mabigat na meeting tungkol sa advertising campaign para sa Quadrant Group of Companies. May mga ipinadalang bagong instruksiyon si William Lizano na nagpapabago sa ilang mahahalagang bahagi ng kampanya. Malaking problema iyon dahil patapos na ang orihinal nilang presentasyon. Uulitin na naman.

        Ang mas nakaapekto pa kay Krizha ay ang ideyang maaaring gumaganti lang sa kanya si William Lizano kaya nito pinapahirapan ang Millennium Advertising.

        Kung hindi na lang kasi sana niya ito pinikon noon. Tinanggihan na lang sana niya ang lalaki sa paraang hindi ito masyadong nasupalpal. Pero ano pa nga ba ang magagawa niya ngayon?
        Pagkatapos na pagkatapos ng meeting ay sumakit na nga ang ulo ni Krizha.  Matindi.

        Tinanggihan na niya ang anyaya nina GM na mananghalian sa labas. Sa halip ay nagkulong siya sa kanyang pribadong opisina.

        Gusto na nga sana niyang uminom ng gamot at magbuhos ng Oil of Wintergreen sa kanyang anit. Pero naalala niya ang bilin ni Gabriel.

        Sumandal siya sa swivel chair. Pumikit. Huminga nang malalim.

        “Gabriel...” tawag ng isip niya. “Gabriel...”

        Hindi nagtagal at naramdaman niyang parang may umaakay sa kanyang kamalayan. At nagisnan na lang niya ang kanyang sarili sa dalampasigan. Kasama si Gabriel.

        Nakaupo siya sa buhangin. Nakaupo rin ang binata sa tabi niya.

        “Relax...” bulong nito habang minamasahe ang kanyang mga sentido at noo.

        Doon pa lamang ay parang naginhawahan na nang malaki si Krizha.

        Minasahe pa ni Gabriel ang kanyang ulo mula bumbunan hanggang sa may batok. Minasahe ang kanyang mga balikat. Ang kanyang buong likod. Ang kanyang mga braso. Pati na ang kanyang mga palad at mga daliri. Maingat pero mariin ang mga hagod nito. Hindi nagmamadali.

        Unti-unting parang nalusaw ang sakit na kanina lang ay nakadaklot sa ulo ni Krizha.

        Hanggang sa natapos si Gabriel. At natagpuan ng dalaga ang kanyang sarili na nakasandal sa dibdib nito.

        “Wala na ang sakit,” sabi niya. “Napagaling mo ako.”

        “Tense na tense ka lang kanina,” sagot ng binata. “Marami ka na namang mga ipinagsisintir.”

        Ikinuwento ni Krizha ang naganap sa pinanggalingan niyang meeting. Ang tungkol kay William Lizano.

        “Hayaan mo na ‘yon,” payo ni Gabriel. “Kaya naman siguro ng kompanya ninyo na umangkop sa kanyang demands. Huwag ka nang ma-guilty sa ginawa mo. Tapos na iyon. Alam mo nang mali and you’ve learned your lesson. Tanggapin mo na lang ang consequence na ito and go on from here. Next time, alam mo na kung paano mong iha-handle ang mga tulad niya. Hindi ka na maaapektuhan nang personal.”

        “Hindi na talaga ako tatanggap ng ganoong tipo ng meeting, kahit pa business-related,” pasya ni Krizha. “Ipapasa ko na lang kay GM. Basta ako, hanggang legitimate meetings na lang kapag office hours at sa tamang lugar.”

        “O, ‘ayan, relaxed ka  na,” sabi ni Gabriel. “At dahil nauunawaan mo ang puno’t dulo ng iyong headache, sa palagay ko’y hindi mo na mararanasan ang dating kasunod niyan na panghihina at pananakit ng katawan. Resolbado na ang pinuproblema mo, e.”

        “Thanks, Gabriel,” sabi ni Krizha. “Ang dami ko nang perhuwisyo sa iyo. Katulad ngayon, tanghaling tapat, inistorbo kita. Teka, oras nga pala ng meditation mo ngayon, a.”

        “Kaya nga madali rin kitang narinig,” sagot ng binata. “Mabuti na nga lang at ganoon. Naagapan natin ang headache mo.”

        “Lagi na lang kitang hinahatak,” iling ni Krizha. “Nakakahiya na sa iyo.”

        “Alam mo, sa palagay ko’y alam ko na kung bakit napakabilis ng connection natin,” sagot ni Gabriel. “Nagkataon din kasi na sa tuwing tinatawag mo ako, iniisip naman kita. Talagang in tune tayo sa isa’t isa.”

        Natigilan si Krizha.

        “G-ganoon ba iyon?” sabi niya pagkaraka.

        “Ahm... nasa opisina ka nga pala, hindi ba?” bigla namang pagbabago ng binata ng paksa. “I think it’s time to go back. Kailangan mo ring mag-lunch. Baka sumakit naman ang ulo mo niyan dahil sa gutom.”

        “Oo nga pala,” sagot niya. “Ikaw rin, hindi ka pa siguro kumakain.”

        “See you tonight?” tanong ni Gabriel.

        “Of course,” sagot ng dalaga.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)