Abakada ng Pag-ibig: HIYAS Chapter 4

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 4

HINDI maganda ang pangyayaring naging dahilan para mapilitang magkita sina Hiyas at GM.

        Nabagsak ang mamahaling kamera na dala ni Hiyas isang hapong nasa Barasoain Church ang tour group. Semento ang binagsakan nito. Ayaw nang gumana pagkatapos.

        Kabadung-kabado ang dalaga. Hindi na puwedeng sa e-mail lang niya ikuwento ang pangyayari sa mga magulang. Kinailangan niyang tumawag nang long distance.

        Tulad ng inaasahan, nasermunan nga siya nang husto ni Puri.

        “I’m really sorry, Mommy,” paulit-ulit na sabi ni Hiyas. “Pero aksidente lang talaga.”

        “Ano pa nga ba ang magagawa natin?” pabutonghiningang sagot ng ina.

        “Paano ‘yan, Mommy, wala akong magagamit na kamera rito,” pamumroblema ng dalaga. “Ang sabi ng dealer na pinagdalhan ko, hindi nila mare-repair ito nang madalian. Mas mabuti raw kung diyan ko na ipa-repair. Diyan din naman kasi sila oorder ng spare parts. Paano na ako ngayon.”

        “Pasensiya ka,” sagot ni Puri.

        Mangiyak-ngiyak si Hiyas. Mas marami pa naman siyang gustong kunan ng litrato sa pagtatapos ng tour.

        Pero hindi naman pala siya ganap na tinikis ni Puri. Tinawagan nito si Marina.

        Tinawagan naman ni Marina si GM.

 

“LEND her my camera?” bulalas ni GM sa ina. “Sobra na yata iyon, ‘Ma. Hindi mumurahin ang camera ko. At napatunayan na niya kung gaano siya ka-iresponsable sa gamit. Bakit ko ipagkakatiwala sa kanya ang aking Canon?”

        “Aksidente nga lang ang nangyari, e,” giit ni Marina. “Huwag kang mag-alala, if anything happens to your camera, I’ll replace it. Mas mamahaling modelo ang ipapalit ko. Kailangang-kailangan lang talaga ni Hiyas ngayon na may magamit siya. Intindihin mo naman. She needs to capture every part of her experience on film. Mahalaga sa kanya ito.”

        Nahalata ni GM na hindi uli tatanggap ng pagtanggi ang ina.

        “Okay, okay,” sagot niya. “Sige, pahihiramin ko na.”

        “Ihatid mo agad sa kanya bukas ng umaga,” dagdag ni Marina. “Sayang din kung may ma-miss siya na pagkakataon, e. Make sure you catch her at the hostel before they leave for their trip for the day.”

        Inis na inis si GM pero wala siyang magawa. Bihira lang siyang mahilingan ng ina at kailangan niya itong sundin.

 

KATATAPOS lang na mag-almusal ni Hiyas. Paakyat na siya uli sa kanyang kuwarto nang magdaan siya sa lobby ng hostel.

        Nalampasan na niya ang reception desk nang hindi man iyon sinusulyapan nang marinig niya ang kanyang pangalan na sinasambit ng isang napakalamig na baritonong tinig.

        “I’d like to see Miss Hiyas Deltierro, please,” sabi ng mala-DJ na boses ng lalaki.

        Sa boses pa lang, naakit na si Hiyas. Bigla siyang natigil sa paglalakad. Umikot nang paharap sa reception desk.

        Kailangang makita niya kung sino ang nagmamay-ari sa tinig na iyon.

        Nakatalikod sa kanya ang lalaki pero kahit sa anggulong iyon ay maganda na ang dating nito. Matangkad. Matipuno ang pangangatawan. Maganda ang bihis – murang dilaw na long-sleeved shirt na nakalilis ang manggas, khaki na pantalon, magkaternong balat na sinturon at loafers.

        May kutob na siya kung sino ito. Ewan kung bakit kinakabahan siya nang husto.

        “Please tell her it’s George Milan,” pagpapatuloy ng lalaki.

        Napasinghap si Hiyas.

        “GM?” hindi niya napigil na maibulalas.

        Tama nga pala ang kutob niya.

        Mabilis na umikot ang lalaki, paharap sa kanya.

        Lalong namangha si Hiyas.

        Ito ba ang matandang binatang pinakaiiwas-iwasan niya? Buong akala niya’y mukha nang D.O.M. o kaya nama’y mukhang kinalimutan na ng panahon ang isang binatang tatlumpung taong gulang na.

        Pero ang kaharap niya ay isang guwapo at makisig na binata. Sa tindig at bihis, puwede itong maging modelo. Sa personalidad ay halatang executive. May awtoridad. Hindi pang-matinee idol ang tipo ng mukha pero mas kaakit-akit pa dahil lalaking-lalaki ang dating. Puno ng kumpiyansa ang buong pagkatao.

        “Hiyas?” kunot-noo at parang hindi makapaniwalang paniniguro nito.

        Mabilis lang ang pagpasada ng paningin nito sa kanya mula ulo hanggang paa pero hindi iyon nakalampas sa pansin ng dalaga.

        Mabuti na lang at nakabihis na siya ng panlakad. Presentable na ang kanyang ayos – puting tank top, low waist na maong at chunky sneakers.

        “Hi!” nakangiting sabi niya habang humahakbang nang palapit sa binata. “We finally meet... again.”

        Naglahad siya ng kamay.

        Parang wala sa sariling kinamayan siya ni GM. Pero mabilis lang. Agad nitong binitiwan ang kamay niya – para bang napaso.

        “You look different,” sabi nito.

        Nagdiwang ang loob ni Hiyas.

        “Siyempre naman,” natatawang sagot niya.  “After all, I’m no longer thirteen years old.”

        “I forgot,” umiiling na amin ng binata. “Nineteen ka na nga pala, sabi ni Mama. Dalaga na.”

        “Nadaan ka?” tanong niya. “Mabuti at inabutan mo ako. Mayamaya lang, paalis na kami, e.”

        “Talagang inagahan ko para umabot ito sa lakad mo,” sabi ni GM.

        Saka lang napansin ni Hiyas ang camera case na nakasukbit sa balikat nito. Ibinaba iyon ng binata at iniabot sa kanya.

        “Camera?” gulat na sambit niya.

        “I’m lending you my Canon,” paliwanag ni GM. “Itinawag sa akin ni Mama kagabi ang nangyari sa camera mo. Kailangang-kailangan mo raw ng replacement na magagamit these next few days.”

        “Ipagkakatiwala mo sa akin ito even after I broke my camera?” namimilog ang mga matang sabi ni Hiyas. “Gee, thanks.”

        Kinuha niya ang camera case at niyakap sa kanyang dibdib.

        “Promise, iingatan ko ito,” pangako niya sa binata.

        Napakurap-kurap si GM. Isinuklay ang isang kamay sa buhok.

        “Ahm... well... okay...” parang naiilang na sagot nito. “I better go now. Tawagan mo lang ako kung pauwi ka na sa Chicago so I can pick it up.”

        “Sure,” sabi ni Hiyas.

 

SA halip na tumuloy sa opisina ay nagkape muna si GM sa isang coffee shop sa Katipunan.

        Kailangan muna niyang ibalik sa dating balanse ang kanyang sarili.

        Hindi niya maintindihan ang nangyari sa kanya kanina. Ngayon lang siya nataranta nang ganoon sa buong buhay niya – dahil sa isang babae.

        Correction, sabi niya sa kanyang sarili. Dahil sa isang bata.

        Hindi na bata si Hiyas, pangongontra ng kanyang isip at damdamin. Hindi na menor-de-edad. Dalagang-dalaga na. Pagkaganda-ganda at pagkaseksi-seksing dalaga.

        “Ulol!” Minumura niya ang kanyang sarili. Mahiya ka naman, George Marron Milan. Labing-isang taon ang tanda mo sa dalagang iyon. At parang kapatid na dapat ang turing mo roon dahil sa relasyon ng mga pamilya ninyo.

        Siya pa naman itong naatasang mag-alaga kay Hiyas. At sariling ina pa man din niya ang nag-atas niyon. Pagkatapos, heto’t para siya ngayong teenager na tinamaan ng love at first sight.

        Hindi, iling niya sa sarili. Of course not. Ano’ng love at first sight? Pareho lang ito ng naging reaksiyon niya kay Krizha noon. Natural na reaksiyon ng isang normal na lalaki sa isang maganda at kaakit-akit na babae.

        Pero... iba, e.

        Ibang-iba.

        Hindi naman nang-aakit si Hiyas. Parang hindi nga nito alam na kaakit-akit ito. O na maganda ito.

        Wala itong make-up. Pero kayganda-ganda ng mukha ng dalaga. Mga matang mabibilog. Nangungusap. Mga labing natural na mamula-mula at kayganda ng hugis. Kutis na kaykinis.

        Nakalugay lang ang mahaba at alun-alon nitong buhok. Ang makintab na buhok na parang kaylambot at kaybango. Parang kaysarap suklayin ng mga daliri.

        Pangkaraniwang kasuotan na sunod sa uso ang suot nito. Pero sa kauna-unahang pagkakataon, naging seksi sa paningin ni GM ang puting sando, lawlaw na pantalong maong at makakapal na rubber shoes.

        Malayo sa pigura ni Krizha ang katawan ni Hiyas. Hindi ito gaanong matangkad. Hanggang balikat lang niya. At hindi gaanong makurba ang katawan. Pero kaninang niyakap ni Hiyas sa dibdib nito ang kanyang kamera, pinanuyuan siya ng lalamunan. Para bang siya iyong nasa lugar ng kamera. Parang siya iyong niyayakap nang padikit sa malambot na dibdib ng dalaga.

        Napailing si GM. Ano ba naman itong nangyayari sa kanya? Bakit pinagpapantasyahan niya ang isang disinuwebe anyos na dalaga? Tampalasang imahinasyon!

        Mukha pa namang inosenteng-inosente si Hiyas. Sa kilos nito’t pananalita ay nasasalamin nga ang sinasabi ng mama niya na pagpapalaki nina Puri at Lando sa paraang Pilipinung-Pilipino. Makabago man ito kung titingnan ay halata pa rin ang likas na pagkamahinhin.

        Bagay na lalo lang nagdadagdag sa pang-akit ni Hiyas sa kanyang paningin.

        Inubos ni GM sa isang lagok ang natitirang kape sa kanyang tasa. Kahit halos mapaso siya sa init ay tiniis niya. Para bang sadyang pinarurusahan niya ang sarili sa nadaramang hindi dapat.

        Marahas ang kanyang pagkilos nang nilisan ang coffee shop para magtuloy sa opisina. Para ilublob na muli sa trabaho ang kakaibang damdaming bumabagabag sa kanyang puso’t isipan.

 

HINDI mapakali si Hiyas. Kalahati lang ng kanyang atensiyon ang nakatutok sa kinabibilangan niyang tour. Ang kalahati ay hindi niya maalis sa pagkakatuon kay GM.

        Hindi siya makapaniwala na iyon ang matandang binatang pinakaiiwas-iwasan niya.

        Natawa sa sarili ang dalaga.

        Hindi nga pala bagay tawaging matandang binata si GM. Hindi pala ito iyong inaasahan niyang mukhang napag-iwanan ng panahon o kaya nama’y mukhang D.O.M.

        Mas nababagay pa siguro itong tawaging isa sa mga most eligible bachelor ng bansa.

        Sa tanang buhay niya, ngayon lang si Hiyas nakadama ng ganito katinding atraksiyon sa isang lalaki. Mas matindi ito sa lahat ng naranasan na niyang pagkaka-crush.

        At sino ang mag-aakalang si George Milan ang makapagpapadama sa kanya nang ganito?

        Ngayon siya nanghihinayang kung bakit hindi niya agad ito kinontak pagdating na pagdating pa lang niya sa Pilipinas. Kung kailan malapit nang matapos ang kanyang tour ay saka lang niya ito nakilala.

        At kung ibabatay sa mga salita ni GM, parang ang pangalawa’t huli nilang pagkikita ay sa pag-alis na niya – kapag isinoli niya ang ipinahiram nitong kamera.

        Hindi yata siya makakapayag na ganoon na lang iyon.

        Kailangang makita, makasama’t makausap niya nang mas matagal si GM. Iyon lang ang paraan para masubok kung ano talaga at hanggang saan itong nadarama niya para sa binata.

        Hindi siya puwedeng umuwi sa States nang bitin. Napakahalagang bagay nito para balewalain na lamang. May kutob kasi siya na si GM na ang lalaking hinahanap niya. Kailangang mapatunayan niya kung totoo ba iyon.

        Sa kabila ng kanyang determinasyon, inabot pa rin ng dalawang araw bago nakapag-ipon si Hiyas ng sapat na lakas ng loob para tawagan si GM.

        Sa bahay niya ito tinawagan. Gabi.

        “Hiyas?” gulat na ulit ng binata nang magpakilala siya. “O? Bakit? What can I do for you? Is there anything wrong?”

        “Hindi kasi ako mapalagay,” sagot niya. “It was so rude of me not to call you in person as soon as I arrived here. Pagkatapos, in just a little more than a week,  tapos na ang tour ko. Hindi naman yata maganda kung aalis na lang ako nang hindi man lang tayo nagkakakuwentuhan, lalo na after your very thoughtful gesture of lending me your camera. So I’d like to invite you for dinner. Puwede ka ba tomorrow night?”

        “You’re inviting me for dinner?” ulit ni GM.

        Pagkatapos, natawa ito nang marahan.

        “Teka... mali yata,” sabi nito pagkaraka. “I’m sorry, Hiyas. It’s my fault. I should be the one inviting you to dinner. Akala ko lang kasi, masyado kang busy diyan sa tour mo. Akala ko, pati sa gabi, may schedule kayo. But I should have asked. Nakakahiya naman itong ikaw pa ang unang tumawag at nangumbida sa akin.”

        “No... no...” agap ng dalaga. “It’s okay. Alam ko rin namang busy ka, e. Na-appreciate ko nga na sumugod ka pa dito sa campus nang maagang-maaga the other day para lang ihatid ‘yung camera mo. This is just my way of saying thanks.”

        “O, sige,” sagot ni GM. “Pero kailangan, treat ko. I’ll be taking you to dinner. Deal?”

        “Okay,” tuwang-tuwang sagot ni Hiyas.

 

INIITSA ni GM sa kama ang cordless phone pagkatapos na pagkatapos ng kanilang pag-uusap.

        Bumagsak ang kanyang mukha sa dalawang palad, nakatukod ang mga siko sa mga tuhod.

        Lumalaki ang kanyang problema.

        Hindi na nga niya mabura sa kanyang isipan si Hiyas Deltierro, tinawagan pa siya nito. At kinumbida pang lumabas bukas ng gabi.

        Ang konsolasyon na nga lang niya sa sarili nitong mga nakaraang araw ay hindi na niya muling makikita ang dalaga. Balak sana niyang ipa-pick-up na lang sa messenger ang kanyang camera kapag isosoli na nito. Hindi na kailangang magkaharap pa silang muli.

        Pero makakatanggi ba naman siya sa pangungumbida ni Hiyas?

        Ang lambing-lambing pa naman ng boses nito kahit na sa telepono. Pakiramdam niya’y bumubulong ito sa mismong tenga niya. Halos maramdaman na niya ang init ng hininga nito sa awditibo.

        Lalong luminaw ang napakagandang larawan ni Hiyas sa kanyang alaala.

        Ipinilig-pilig ni GM ang kanyang ulo.

        Paano kaya niya mairaraos ang gabi bukas nang hindi bumibigay sa kahibangang ito?

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)