Mga Nobela ni Maia Jose: Abakada ng Pag-ibig: BIANCA Chapter 9

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

NAG-TAXI silang pabalik sa hotel. Kahit nasa Makati lang din iyon ay delikado nang lakarin sa ganoong oras ng gabi.

Malakas ang radyo ng taxi kaya hindi na nila kailangang mag-usap.

Nang nasa elevator na sila’t paakyat sa kuwarto, pakanta-kanta naman nang marahan si Paolo. Ginagaya iyong mga kanta ng banda sa Hard Rock.

“Lasing ka na ba?” tanong ni Bianca.

“Hindi pa nga, e,” sagot nito. “Mas delikado itong kalagayan ko ngayon. Mabuti pa siguro kung hinayaan mo na lang akong malasing nang husto.”

“Bakit naman delikado?” pag-aalala niya.

Hindi siya bihasa sa epekto ng alak sa katawan. Mas masama ba iyong medyo nakainom lang kesa sa tunay na nalasing?

“Mas mahirap ito dahil gising na gising ako,” sagot ni Paolo. “At lalo pa yata akong nawalan ng inhibitions.”

Namula si Bianca. Hindi na siya kumibo.

Pagdating sa kuwarto, inunahan na niya ito. “Ako na muna sa banyo, ha?”

“Go ahead,” sagot ni Paolo. “Take your time.”

Mabilis siyang kumuha ng bihisan sa kanyang maleta. At tumalilis na siya sa banyo.

Pagdating naman doon ay naupo lang muna siya sa nakasarang palikuran. Nakatukod ang mga siko sa mga tuhod. Nakatakip ang mga palad sa mukha.

Nangangatal siya sa nerbiyos.

Hindi pala ganoon kadaling gawin ang iniisip niya.

A, siguro, hindi muna siya dapat mag-isip. Damdamin na lang muna ang paiiralin niya.

Bahala na.

Mabilis na naghubad si Bianca.Tumapat sa dutsa. Siniguro niyang maging mabangung-mabango siya. Pagkatapos, nagsepilyo pa muna siya bago nagbihis.

Ang pantulog niya ay maluwang na t-shirt na hanggang tuhod ang haba. Light pink. Napakalambot ng telang cotton. May nakasulat sa harap na “Sweet and Sexy!”

Ang tanging panloob niya ay puting bikini panty.

Paglabas ni Bianca ng banyo ay nakabalot ng tuwalya ang kanyang basang buhok.

“May nakita akong hairdryer diyan sa drawer ng dresser,” sabi ni Paolo pagkakita sa kanya.

“Thanks,” sagot niya.

Tinungo niya ang dresser. Pagkakuha sa dryer ay umangat ang kanyang paningin sa kaharap na salamin. At nakita niyang nakatitig pa sa kanya si Paolo. Bumaba pa ang mga mata nito sa harapan ng t-shirt niya. Namamakat nang bahagya sa magkabila ng mga letrang naroon ang kanyang dibdib.

Namula si Bee.

“I need a cold shower,” sabi ni Paolo.

Nagkonsentra na lamang si Bianca sa mabilis na pagpapatuyo ng buhok. Makapal ang buhok niya’t kahit sa pamamagitan ng dryer ay hindi madaling tuyuin.

Halos nagsabay lang sila. Papalabas ng banyo si Paolo ay isinosoli naman niya sa drawer ang hairdryer.

Nakahubad si Paolo. Naka-boxer shorts lang.

“I hope you don’t mind,” sabi nito. “Hindi ako sanay matulog na may suot. Nag-boxer shorts na nga lang ako for your sake. I usually sleep with nothing on.”

“Hindi ka ba giginawin?” sagot niyang nag-iiwas ng tingin.

Natawa si Paolo.

“Wala akong heater sa attic room ko noon,” sagot nito. “And I still slept in the buff.”

“Kaya pala kinailangan mo ng herbal medicine sa madalas mong pagkakasipon,” patuyang sabi ni Bianca.

Lalong tumawa si Paolo.

Sabay silang lumapit sa kama. Sa magkabilang tabi.

Kumuha ng unan si Paolo.

“A... ano... h-huwag ka na lang sa sahig,” nagkakandautal na agap ni Bianca.

Natigilan si Paolo. Tumingin nang diretso sa kanya.

“Saan ako matutulog?” diretsahan ding tanong nito.

“M-maluwang naman dito,” sagot niyang nakatutok sa kama ang paningin.

Katahimikan.

Kumilos si Paolo para patayin ang ilaw sa kisame. Naiwan ang malamlam na ilaw ng table lamp sa gilid ng loveseat. Sapat lang iyon para magkaroon ng liwanag sa silid na hindi naman nakakasilaw sa mata.

Wala pa ring imik na nahiga si Paolo. Sumukob sa makapal na kumot na nakalatag sa kabuuan ng kama.

Hindi malaman ni Bianca ang susunod niyang gagawin.

“Huwag mong sabihing ikaw ang matutulog sa carpet?” pabirong sabi ni Paolo.

Napangiti na rin siya.

Itinaas ni Paolo ang kumot. Nag-aanyaya.

Sumukob si Bianca.

Pero nanatili siya sa pinakagilid ng kama. Iyong halos mahuhulog na.

“Umusod ka naman dito,” sabi ni Paolo. “Naligo naman ako, a. At saka nag-toothbrush.”

Lumalim ang pamumula ni Bianca.

Umusod siya nang kaunti. Pero malayo pa rin sa katabi.

Si Paolo ang umusod papalapit sa kanya. Tumagilid ito nang paharap sa kanya. Nakatukod ang isang siko sa kama.

“Nangako akong walang gagawing labag sa kalooban mo,” sabi nito.

Bumagsak ang loob ni Bianca.

Pero hindi pa pala tapos si Paolo.

“Kaya humihingi ako ng permiso,” dagdag nito. “I want to make love to you, Bianca. Kung ayaw mo, all you have to do is say no. Rest assured, susunod ako.”

Natigilan siya.

Unti-unting lumapit ang mukha ni Paolo sa mukha niya.

“Please... please don’t say no,” pabulong na hiling nito.

Napapikit si Bianca.

Hinintay niyang lumapat ang mga labi ni Paolo pero walang nangyari.

Dumilat ang dalaga.

Nakatitig sa kanya si Paolo. Parang nagsusumamo ang mga mata.

“Does that mean yes?” tanong nito.

Napakagat-labi si Bianca. Tango na lang ang kaya niyang gawin.

Tumuloy sa paglapit si Paolo at napapikit siyang muli. Ang mga labi niya’y kusang umawang at tumanggap sa pinananabikang kaulayaw.

Balewala pala iyong pagtigil nila kanina. Parang walang namagitang panahon magmula noong hagkan siya ni Paolo sa loveseat. Kung saan sila tumigil ay doon din sila nagsimulang muli. Ganoon na agad kainit. Ganoon na agad kapusok.

At hindi lang ang mga labi ni Paolo ang nangahas sa pagkakataong ito. Mula sa pagkakahapit sa kanyang beywang ay dumausdos ang kamay nito pababa sa laylayan ng kanyang t-shirt. Pumasok sa pagitan ng kanyang mga hita. Bago mabilis na hinablot ang kanyang t-shirt nang paitaas.

Itinigil lang ni Paolo nang saglit ang kanilang halik para ganap na alisin ang kanyang t-shirt.

Nagulo ang buhok ni Bianca at lalong sumabog sa unan.

“Beautiful,” bulong ni Paolo habang nakatingin sa kanyang buhok.

“So beautiful,” dagdag nito habang pinagagapang ang paningin sa kanyang mukha, pababa sa nakalantad na niyang kahubdan.

Pagdako ng tingin nito sa kanyang dibdib ay para itong nakakita ng hindi matatanggihang pagkain. Agad na yumuko at tumikim. At hindi nasiyahan sa hanggang tikim lang. Umayos na ito ng pagkakapuwesto at waring nagpakasasa.

Hindi kilala ni Bianca ang mga sensasyong sumalakay sa kanyang buong pagkatao. Basta’t alam niyang iyon na yata ang pinakamasarap na mga sensasyong nadama niya sa kanyang buong buhay. Napapaliyad siya na parang ibig pang lalong ihain ang sarili sa mga labi ni Paolo.

Kaso’y may inihahatid pa iyong bagong antisipasyon sa kung anong hindi niya matukoy. Kung bakit kasi sa mga dunggot ng dibdib niya nagsisimula ang kuryente pero gumagapang at nag-iipon ang init sa sugpungan ng kanyang mga hita.

Para namang nahulaan ni Paolo ang kahulugan ng hindi mapakaling pagkilos ng kanyang mga binti. Bumaba ang isang kamay nito’t kaybilis na naililis ang kanyang panloob. Nang ganap na iyong matanggal ay dumapo ang kamay nito sa pinakamainit na bahagi ng kanyang katawan. Sa pinakasentro ng lahat ng nadarama niya ngayong mga sensasyon. Nang-alo. Sinuyo ang pinakatagu-tago niyang hiyas.

Lalo lang nag-alimpuyo ang damdamin ni Bianca.

“Paolo...” daing niya.

Sinundan ng mga labi ni Paolo ang mga daliri nito.

Hindi makapaniwala si Bianca sa tinutungo ng gumagapang na mga halik ng asawa.

“Paolo...” sambit niyang parang ibig umawat.

Hindi naman niya maikipit ang kanyang mga hita dahil nakapigil na sa magkabila ang mga kamay ni Paolo.

At ang iniwan ng mga daliri nito’y agad na narating naman ng mapanukso nitong paghalik.

Singhap na lamang ang nagawa ni Bianca.

At nang mula sa panunukso ay lalong lumikot at naging ganap nang mapang-angkin ang bibig ng asawa ay tuluyan na siyang nawalan ng kontrol sa sarili. Isinuko na niya ang kanyang kamalayan na nakababaliw na kaganapan.

Kamuntik na siyang panawan ng ulirat.

Pero hindi pa nahihimasmasan si Bianca ay naramdaman niyang lumatag naman sa kanyang katawan ang katawan ni Paolo.

At nadama rin niya sa napakasensitibo pang sugpungan ng kanyang mga hita ang kahandaan nito. Wala nang saplot. Para pa siyang tinutudyu-tudyo.

Napadilat si Bianca.

Nakasalubong niya ang nag-aapoy na titig ni Paolo.

“Say yes,” hiling nito uli.

“Yes,” paanas na sagot niya.

Parang kibot na lamang ng bibig. Kinakapos ng hininga.

Iyon lang ang hinihintay ni Paolo. Ganap na siyang nilukob.

Hindi akalain ni Bianca na may mas matindi pala sa nadama niya kanina. May mas tago pa palang bahagi ng kanyang pagkatao na ngayo’y naabot sa kauna-unahang pagkakataon, at nang makanti ay nagpakawala ng mas malalakas na boltahe ng kuryente sa kanyang katauhan.

At hindi lang minsan iyon kinanti ni Paolo. Paulit-ulit, sa isang ritmong pabilis nang pabilis, patindi nang patindi. Hanggang sa sabay na silang umigtad, nagsalubong sa isang makapangyarihang tulos. Nagbitiw ng di mapigil na mga ungol at daing.

Pagkatapos ay bumagsak si Paolo nang padapa sa kanya. Waring tinakasan ng lahat ng lakas.

Ganoon din ang pakiramdam ni Bianca. Parang hindi niya maikilos ang alinmang bahagi ng kanyang katawan. Lahat ay nanlalata. Lahat ay nakadarama pa ng mga kikibut-kibot na kuryente.

Kapwa sila naghahabol ng hininga.

Maya-maya’y bumaling si Paolo sa kama sa tabi niya. Siya naman ang hinila nitong payakap. Ikinulong siya sa mga bisig nito.

Naramdaman niyang hinahagkan siya ni Paolo sa buhok, sa ituktok ng kanyang ulo. Masuyo.

Kung bakit naman iyon pa ang naging senyal para bumaha ang luha sa mga mata ni Bianca. At kahit pinipigil niya’y sumikdo ang hikbi sa kanyang lalamunan. Yumugyog ang kanyang mga balikat.

“Bee?” pag-aalala ni Paolo.

Marahan siya nitong inilayo para silipin sa mukha.

“Umiiyak ka?”

Hindi siya makasagot. Pilit niyang pinapalis ang kanyang mga luha. Pero lalo pang dumarami. Lalo pang nangatal ang kanyang katawan sa pigil na hikbi.

“Bee...” natataranta nang sabi ni Paolo. “Bee... bakit?”

Umiling na lamang siya. Hindi siya makapagsalita.

Paano niya sasabihing napakaganda ng naganap, pinakamaganda nang kaganapan sa buong buhay niya, pero pinakamasakit din. Dahil napakasakit pala nang maalala niya na walang ibang kabuluhan ang lahat ng iyon para kay Paolo.

Mabilis namang namang naupo si Paolo.

“Bee, did I hurt you?” mariing tanong nito na parang sinusuri siya ng tingin mula mukha pababa sa katawan.

Lalo siyang nagpakailing-iling.

Hindi naman siya nasaktan nang pisikal. At anumang sakit itong nadarama niya ngayon sa damdamin ay hindi rin kasalanan ni Paolo. Hindi niya ito sinisisi. Alam niyang wala itong pag-ibig sa kanya at siya ang sumige.

Hinatak ni Bianca ang kumot na nasiksik na sa paanan ng kama. Ipinantakip niya iyon sa kanyang kahubdan. Parang bigla siyang nahiya kay Paolo.

“Bee, nagsisisi ka ba?” Biglang nag-iba na ang tono ni Paolo. Mahinahon pero may kakaibang emosyon. “Napilitan ka lang ba? Na-pressure? Ano ba iyon, gratitude? Pasasalamat? I feel like a monster.”

At patalikod itong umalis sa kama. Pinulot sa lapag ang boxer shorts at mabilis na isinuot.

“Paolo,” habol ni Bianca. “Paolo, wala kang kasalanan.”

“Because you didn’t say no?” sagot nitong bumabaling uli sa kanya. “Pero napilitan ka lang ba?”

Umiling si Bee.

“Kusang-loob iyon,” sagot niya sa mahinang tinig.

Kahit ang pag-aming iyon ay nakapanliliit sabihin.

Umupo uli si Paolo sa tabi niya.

“Bakit?” tanong nitong nanunukat na naman ang pagtitig sa kanya. “Why did you do it? Dahil ba inakala mong iyon ang hinihingi kong kapalit ng lahat ng inialok kong tulong sa iyo? Hindi ganoon iyon, Bee. You didn’t have to.”

“Umiiyak ako dahil masakit isipin na walang kasamang pag-ibig ang naganap sa atin,” bulalas ni Bianca.

Nakita niya ang pagngiwi ng mukha ni Paolo na para ba itong tumanggap ng pagkasakit-sakit na sampal.

Bumagsak ang balikat nito, kasabay ng pagyuko nito na parang talunan.

“Walang pag-ibig,” ulit nito. “I’m sorry, Bee. Ginawa ko na ang lahat. Inihain ko na sa iyo ang lahat. Akala ko pa naman, nagtagumpay na ako. Akala ko, napaibig na rin kita, kahit paano. Akala ko, ang pagtugon mo sa halik ko’y pagtugon mo rin sa pag-ibig ko. Hindi mo pa rin pala ako magawang ibigin.”

Napatda si Bianca.

“A-ano ‘kamo?” sabi niya. “Ano’ng pagtugon ko sa pag-ibig mo? Kailan mo ba sinabing mahal mo ako?”

Nagtaas ng mukha si Paolo.

“Hindi pa ba obvious iyon sa lahat ng ginagawa ko?” sagot nitong nakakunot ang noo. “I’m so in love with you, Bee. Ginawa ko na nga ang lahat para mapalapit sa iyo. Para makumbinse kang manatili sa piling ko. Para maging husband and wife tayo in the real sense of those words.”

“W-wala ka namang sinasabi,” nababaghang iling ni Bianca.

“Dahil inakala kong my actions speak louder than words,” katwiran ni Paolo. “I’m so sorry na hindi ko nasabi. But I’ll say it again and again. I love you, Bianca. I love you so very much. At ang akala ko, natutunan mo na rin akong mahalin. Akala ko, ang naganap sa atin kanina ay dahil mahal mo na rin ako.”

Bumulwak na naman ang mga luha ni Bianca.

“B-but I do love you, Paolo,” amin niya. “Tama ka. I gave myself to you out of love. Kahit ang akala ko’y hindi mo naman ako mahal. Akala ko, you just wanted me physically. Iyon ang iniiyak ko, e. Ang inakala kong pagiging one-sided ng sitwasyon.”

Bigla siyang kinabig ni Paolo. Niyakap nang pagkahigpit-higpit.

“Bianca, I’m so sorry that I didn’t say the words,” iling nito habang nakasubsob ang mukha sa buhok niya. “Pero ang totoo’y nasisira na ang ulo ko sa pag-ibig ko sa iyo. Natataranta na akong maghagilap ng paraan para hindi na tayo kailangang maghiwalay. Kung hindi ka nga payag na magbalik dito sa Pilipinas, nakahanda na akong magtiyaga sa States para lang manatili sa tabi mo. Talagang hindi kita titigilan ng panunuyo hangga’t hindi kita napapaibig.”

Tumingala si Bianca. Nakangiti na sa kabila ng patuloy na pagluha. Mga luha na ngayon ng kaligayahan.

“Ang sarap pakinggan,” sagot niya. “Bakit kasi ngayon mo lang sinabi.”

“I’m really sorry,” pagsisisi uli ni Paolo. “Naduwag ako noon. Naghintay muna akong makasilip ng kahit kaunting pag-asa. Kanina naman, akala ko hindi na kailangang bigkasin. Akala ko, nararamdaman mo na ang nararamdaman ko. Pero magmula ngayon, sasabihin ko na nang maliwanag sa iyo every chance I get. I love you. Mahal na mahal kita, Bee. And don’t you ever doubt that again.”

EPILOGO

HINDI na nakarating ng Baguio sina Bianca at Paolo. Paano’y hindi sila nagising nang maaga kinabukasan. Tinawagan sila ng hotel concierge sa kuwarto pero hindi pa talaga nila kayang bumangon.

Naging maunawain naman ang administrasyon ng New Haven. Pumayag na sa Makati na gugulin ng mga bagong kasal ang mga araw na dapat sana’y nasa Baguio sila.

“It doesn’t matter naman kung nasa Baguio tayo o Makati, e,” nakangiting sabi ni Paolo sa kabiyak. “Magkukulong lang din naman tayo sa kuwarto.”

Pilyang bungisngis ang itinugon ni Bianca, sumasang-ayon.

Hindi na rin tuloy sila nagpunta ng Subic at Batangas.

Napilitan lang silang tumuloy sa Cebu. Paano’y hinihintay sila roon nina Fiona, Francesca at iba pang mga kamag-anak ni Bianca.

Bago umalis ay tinawagan muna ni Bee si Catlyn.

“I have good news,” sabi niya sa kaibigang pinsan na rin niya ngayon. “Totohanan na kami ni Paolo, Cat. We’re in love with each other.”

“In love?” parang pagdududa pa ni Catlyn. “Sigurado ka? Baka naman hanggang honeymoon lang iyan. Loka, baka nagpapauto ka lang diyan kay Paolo. Lagot siya sa akin.”

“Hindi na nga ako kukuha ng American citizenship, Cat,” sagot niya rito. “We’re settling down here. For good.”

Saka lang natuwa ang dalaga.

“Talaga?” kinikilig nang sabi nito. “Ay naku, salamat naman. Dininig din ang katakut-takot kong pagdarasal. Hindi na ako magi-guilty sa kinalaman ko sa love story ninyo.”

Natawa si Bianca.

“O paano, bahala ka nang magbalita sa dalawa, ha?” bilin niya.

“TAMA si Edric,” sabi ni Alexandra nang makausap ni Catlyn. “Ang tantiya nga niya noon pa kay Paolo, in love na talaga kay Bee.”

“Ako pa itong hindi nagtiwala sa pinsan ko,” pagsisisi ni Catlyn. “Akala ko kasi, palibhasa mukha na siya ngayong man of the world, hindi na niya tototohanin si Bianca. Hindi nga pala ako dapat naging judgmental. Magtatanda na ako magmula ngayon.”

“Nagkatotoo rin iyong pagkakasalo ni Bianca sa bridal bouquet ko, ano?” naalala ni Alex. “Siya nga ang sumunod na ikinasal. At tunay na tunay na ang kasalang iyon ngayon.”

“Ibig mo ba’ng sabihin porke’t ako ang nakasalo sa rose ni Bianca noong kasal niya, ako naman ang kasunod?” kinakabahang tanong ni Catlyn.

Tumawa si Alex.

“Naku, lagot ka,” sagot nito. “That day, binalewala natin iyon dahil nga inakala nating fake na kasalan lang iyon. Ngayon, valid na iyon. Patay kang bata ka.”

“ANO? Ibig mong sabihin mauunahan mo pa rin ako?” maktol ni Desiree nang ikuwento ni Catlyn ang lahat. “Hindi na yata talaga kami ikakasal ni Arman. Kami pa naman ang unang-unang nagkarelasyon.”

“Huwag ka ngang magsalita nang ganyan at baka lalo kayong mausog,” sagot ni Catlyn.

“Nakakainggit naman sina Bee,” sabi ni Desiree. “Kita n’yo na, pag-ibig lang pala ang kailangan para makalimutan ng babaing iyon ang obsession niyang tumira sa States.”

“Pero kakatwa na dahil lang din sa obsession na iyon kaya sila nagkakilala ni Paolo,” pansin ni Catlyn. “Parang full circle.”

“Oo nga ano?” sang-ayon ni Desiree. “Pero bakit kaya sa kaso namin, hindi pa sapat na dahilan ang pag-ibig para bumalik na dito si Arman sa tabi ko?”

“Hmmm, tama ka na nga riyan sa pagsesentimyento,” saway ni Catlyn.

“Kapag na-in love ka, talagang magiging sentimental ka,” sabi ni Desiree. “Makikita mo.”

“Parang masarap nga yatang ma-in love ano?” sagot ni Catlyn. “Ako na lang pala sa atin ang hindi nakakaranas niyon. Sana, ako rin.”

WAKAS

May sariling mga kuwento ng pag-ibig sina Alexandra, Catlyn at Desiree.

Abakada ng Pag-ibig: Alexandra

Abakada ng Pag-ibig: Catlyn

Abakada ng Pag-ibig: Desiree

Basahin ang kwento ng pag-ibig

ng kapatid ni Bianca sa