Abakada ng Pag-ibig: BIANCA Chapter 8

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

LIHIM na nagpasalamat si Bianca na si Paolo na mismo ang pumutol sa kanilang naging kapusukan. Alam niyang wala siyang sapat na katatagan kanina para tumanggi ano pa man ang tinangka nitong gawin. Kung nagkataon ay baka kung saan na sila umabot.

        Mabuti na rin lang at nauwi sa tawanan ang tagpong iyon.

        Walang ibinigay na paliwanag si Paolo sa mga taga-hotel. Hindi naman nag-usisa ang mga ito. Hindi na marahil nagtaka. Baka sanay nang nagkakaroon ng mga weird na pangyayari sa mga bagong kasal na nag-honeymoon suite. Hindi naman eskandaloso ang nangyari sa kanila.

        Hagikhikan pa rin sina Bianca at Paolo maging nang makapasok na uli sila sa kuwarto.

        Sabay silang dumiretso sa kinalalagyan ng kanilang mga sapatos.

        Sneakers na puti ang isinuot ni Bee. Moccasins naman ang kay Paolo.

        Kanya-kanya silang kuha ng wallet sa kanilang mga maleta.

        “O, ang susi,” paalala ni Bianca.

        Kinuha iyon ni Paolo mula sa side table ng loveseat.

        “Magdala ka ng jacket o blazer,” sabi naman nito. “Baka gabihin tayo sa labas.”

        “Ba’t ngayon mo lang sinabi?” pagmamaktol kunwari ni Bee.

        Paano’y magbubukas na naman siya ng maleta. Pero sumunod din naman siya.

        Kumuha rin ng sariling jacket si Paolo.

        “Baka sipunin ka riyan sa suot mo,” sabi nito.

        Parang sando na may maninipis na spaghetti straps kasi ang estilo ng tank top ni Bianca.

        “And I feel kind of jealous and possessive about my wife,” nakangiting dagdag ni Paolo.

        “Naku, ha,” sagot ni Bee. “Don’t tell me na didiktahan mo na ako sa isusuot ko.”

        Pero sa isang banda ay kinilig siya sa tinuran nito.

        “No, I won’t do that,” iling ni Paolo. “You look beautiful in everything. Kahit na ano ang isuot mo, pagtitinginan ka pa rin. Magseselos pa rin ako. At least I can be proud that I’m your husband. Ipangangalandakan ko iyon.”

        Punung-puno na talaga ang puso ni Bianca. Parang puputok na sa kasiyahan.

        “Tena na nga,” sabi na lang niya.

        Bago binuksan ni Paolo ang pinto, tumigil ito nang sandali at bumaling sa kanya.

        “Thank you for that kiss,” seryosong sabi nito.

        Namula nang husto si Bianca. Wala na naman siyang masabi.

        Napansin ni Paolo ang parang pagkapahiya niya kaya sinundan nito iyon ng biro.

        “Puwedeng isa pa nga?”

        “He!” mabilis na pakli ni Bianca.

        At siya na mismo ang nagbukas ng pinto.

        Tatawa-tawang sumunod nang palabas si Paolo.

 

ANG una nilang hinanap ay ang sleeping bag na gagamitin ni Paolo.

        Inikot na nila ang lahat ng tindahan sa Glorietta pati na rin sa Shoemart, Rustan’s at Landmark pero wala silang mahagilap na sleeping bag na sapat sa pangangatawan nito. Laging bitin sa haba at masikip sa lapad.

        “Hindi din ako makakatulog sa mga iyan,” sabi ni Paolo. “Magiging para akong suman. Mas mabuti pang magladlad na lang ako ng kumot sa carpet.”

        “Kumuha kaya tayo ng extra bed sa hotel,” mungkahi ni Bianca.

        “Ano?” sagot ni Paolo. “Nakakahiya naman iyon para sa akin. Naturingan pa naman tayong honeymooners. Talagang magtitiyaga na lang ako sa carpet kaysa pagtawanan ako ng buong staff ng hotel.”

        “Bahala ka,” pagkikibit-balikat ni Bianca.

        “Halika, magmeryenda na muna tayo,” yaya ni Paolo. “Ginutom ako sa kalalakad natin.”

        “Ano’ng gusto mong kainin?” tanong ni Bee. “Ako, coffee lang muna.”

        “Gusto ko rin ng coffee at light sandwich,” sagot nito. “Diyan kaya sa Le Couer de France.”

        “Sige,” sabi ni Bee.

        Nang kaharap na nila ang kanilang mga order sa pandalawahang mesa ng maliit na French cafe, naghamon si Bianca.

        “Walang sisihan kapag sumakit ang likod mo’t mangati ka sa carpet mamayang gabi, ha?”

        “Talaga bang matitiis mo ako?” tanong ni Paolo.

        Nakangiti na naman ito nang mapanukso.

        “Talagang magtitiis kita,” sagot naman ni Bianca.

        Nakairap pa.

        Kahit ang totoo’y hindi naman siya sigurado.

        Nang matapos sila’y may naisip namang gawin si Paolo.

        “Mag-browse tayo sa bookstore,” sabi nito. “Type mo?”

        “Aba, oo,” listong sagot niya. “Paborito kong puntahan iyan.”

        Naglakad-lakad sila sa pagitan ng mga estante sa pinasukang bookstore. Nagawi sila sa mga coffeetable books.

        Kinuha ni Paolo ang isang libro tungkol sa mga country houses. Binuklat.

        “Ang gaganda, ano?” sabi ni Bianca.

        “Parang gusto kong magkabahay sa Tagaytay,” sabi ni Paolo. “Iyong simpleng bahay lang. Gawa sa bato at kahoy. Maraming accents na kahoy. Maaliwalas. Hindi kalakihan pero malawak ang garden. Iyong puwedeng pagtamnan ng fruit-bearing trees, mga bulaklak, mga gulay at herbs.”

        “Herbs?” gulat na sabi ni Bianca.

        “Oo, bakit?” pakli ni Paolo. “Maraming gamit ang herbs, a. Masarap nang isama sa pagluluto, may medicinal properties pa.”

        “Alam ko,” tango ni Bianca. “Matagal na akong interesado sa herbs, e. Nagulat lang ako na familiar ka rin pala roon.”

        “Nagkainteres ako sa herbs at aromatherapy noong nasa UCLA,” sagot ni Paolo. “Nagpatuloy iyon kahit after college. Kapag sinisipun-sipon o inuubo, mas gusto kong mag-tsaa na lang ng natural herbs kaysa uminom ng gamot. Mas mura na, hindi pa nakakalabo ng utak. Hindi nasisira ang konsentrasyon ko sa computer. Ikaw, paano kang naging interesado sa herbs?”

        “Pinag-aaralan ko ang kanilang medicinal properties, lalo na sa cosmetic angle,” paliwanag niya. “Iyong pagiging natural na beauty aids. Uso iyon ngayon, hindi ba? At bilang isang chemist, interesado akong mag-develop ng ganoon. Mga all-natural products para sa buhok at sa kutis. Iyon nga ang isa sa mga pangarap ko kapag nakaipon na ako. Gusto kong mag-venture sa ganoon on my own. Sarili kong kompanya. Sarili kong formulation.”

        “Magagawa mo iyon dito,” sabi ni Paolo. “Dito nga maraming natural resources para sa ganyang proyekto, hindi ba?”

        “Marami ngang natural resources, wala naman akong financial resources,” sagot ni Bianca. “Kailangan ko munang kumita ng dollars para makapag-ipon ng kapital.”

        “E kung may tutulong sa iyo sa pangkapital,” sabi ni Paolo. “Ibig sabihin, puwedeng hindi ka na magpunta sa States?”

        Napatingin siya kay Paolo. Masyadong sensitibo para sa kanya sa mga sandaling iyon ang ganoong usapin.

        “Ha?” kunwa’y natatawang sabi niya. “E bakit pa tayo nagpakasal kung hindi rin lang ako pupunta ng States?”

        “Doon mo ba talaga gustong manirahan?” seryosong tanong nito. “Hindi na magbabago ang isip mo? Ano’ng mayroon doon na wala rito?”

        Nagkibit-balikat si Bianca.

        “Ewan ko,” amin na rin niya. “Noong maliit pa ako, natuwa ako sa lahat ng nababasa ko’t napapanood sa TV at sine tungkol sa States. Lahat ng cartoons, iyon ang setting. Lahat ng magagandang TV shows at pelikula, ganoon din. Siguro, naging idealized ang tingin ko sa Amerika. Lalo pa dahil wala namang magandang nangyari sa akin dito. Gusto ko lang sigurong takasan ang naging kapalaran ko rito. Nagbabakasakaling doon ako sasaya. Pero ewan ko na rin.”

        “You don’t have to go kung hindi ka na sigurado,” sabi ni Paolo.

        “Ngayon mo pa sasabihin iyan,” sagot ni Bianca. “Ikinasal na nga tayo, e.”

        “So what?” sabi nito. “May karapatan ka pa ring magbago ng isip. Ano’ng masama kung magpasya kang dumito na lang?”

        Natigilan si Bianca.

        May ganoon ba siyang opsyon?

        “Walang divorce sa Pilipinas,” paalala niya kay Paolo.

        “Alam ko,” sagot nito bago isinoli sa estante ang hawak na libro.

        Pagkatapos ay parang balewalang lumakad ito patungo sa kabilang estante.

        Naiwang nag-iisip si Bianca.

        May gusto bang ipahiwatig si Paolo? Naguguluhan na siya.

        Sinundan niya ito.

        “Ano naman ang gagawin ko kung mananatili ako rito?” pagpapatuloy niya. “Bagot na bagot na ako roon sa trabaho ko.”

        “Di simulan mo na nga iyang project mo na herbal beauty products,” sagot ni Paolo habang nagbubuklat ng libro tungkol sa aromatherapy. “Parang ganito, o.”

        “Wala nga akong kapital,” sabi niya.

        “Bibigyan kita,” parang walang anumang sagot nito.

        “Bibigyan?” nakataas ang kilay na ulat ni Bee.

        Nagkibit-balikat si Paolo.

        “Pauutangin,” sabi nito. “Kung mas gusto mo ang ganoong arrangement.”

        “Bakit?” tanong ni Bianca. “Bakit mo ako pauutangin? Bakit parang kinukumbinse mo akong dumito na lang?”

        “Nag-aalala ako kung nag-iisa ka sa States, e,” sagot ni Paolo na sa libro pa rin nakatingin. “Bakit ka pa makikipagsapalaran doon kung makakakuha ka rin naman ng fulfillment sa iyong talent dito? Isa pa, gusto kong gamitin ang pera ko para makatulong sa ekonomiya ng ating bansa. Gaya ng itatayo kong kompanya. Ganoon din naman itong magiging kompanya mo kung sakali. Bentahe sa lahat, hindi ba?”

        “Pero magkakaproblema ka,” sabi ni Bianca. “Kung pareho tayong nandito, paano na itong kasal natin? Wala ngang divorce dito.

        “Bakit, may gusto ka bang pakasalan na iba?” tanong ni Paolo.

        Nakataas ang kilay nito sa kanya.

        “Hindi ka pala seryoso, e,” irap ni Bianca. “Maniniwala na sana ako.”

        “Seryoso ako,” biglang bawi ni Paolo. “Pauutangin talaga kita. Tutulungan pa kitang mag-set up ng kompanya. Magri-research tayo tungkol sa mga pasikut-sikot ng industriyang iyan. Iyon namang isyu ng kasal, totoong hindi problema iyon unless may gusto ka nang pakasalang iba.”

        “O kung ikaw din ang may gusto nang pakasalan nang totoo,” sagot niya.

        “Totoo na itong kasal natin, remember?” paalala ni Paolo.  “At wala akong balak na pakasal uli. Masyadong matrabaho. Nakakapagod ang paghahanda.”

        “Nagbibiro ka na naman, e,” reklamo ni Bee.

        “Hindi,” tumatawang iling nito. “Pinasasaya lang kita. Pero totoo ang mga sinasabi ko.”

        “Bakit ngayon mo lang sinabi sa akin ito?” tanong ni Bianca. “Kung noon ko pa nalaman ang mga ganitong posibilidad, baka hindi na ako nagpakasal sa iyo. Inutangan na lang sana kita.

        “Kaya nga ngayon ko lang sinabi, e,” sagot ni Paolo.

        “Ano?” sabi ni Bee.

        “Wala,” sagot nitong bumabaling sa kabilang estante.

        “Ang gulo mong kausap ngayon,” pansin ni Bianca.

        “Naguguluhan ka pa nga kasi,” sagot ni Paolo. “May isa pa akong proposal. Isasama muna kita sa States. May mga kailangan pa rin naman akong ayusin doon. We can stay for as long as you like. Tingnan mo ang lifestyle doon. Mas magkakaroon ka ng sapat na batayan sa iyong pagpapasya.’

        Napakunot-noo si Bianca.

        “Masyado mo namang inilalagay ang sarili mo at my disposal,” sabi niya. “Lahat na lang, to my advantage. Pati ang mga plano mo, on hold.”

        Ngumiti si Paolo.

        “You’re my wife,” sagot nito. “I’m a responsible husband.”

        Nagbibiro lang siyempre ito, naiisip ni Bee. Pero ano namang klaseng biro iyon? At hindi pa rin niyon nasasagot ang kanyang tanong.

        “Bakit mo ginagawa ito, Paolo?” diretsahan na niyang tanong.

        “You deserve it,” seryosong sagot nito. “Think about it.”

        Hindi na kumibo si Bianca.

        Sinisisi niya ang kanyang sarili. Kung bakit naman kasi sa sansaglit na iyon ay pinayagan niya ang kanyang sarili na umasa – na sana’y iba ang isagot ni Paolo. Na ginagawa nito ang lahat ng iyon dahil sa pag-ibig. Dahil umiibig na ito sa kanya.

        Hayun, nasupalpal na naman tuloy siya.

        “You deserve it.” Naaawa lang pala ito sa kanya. Gustong ipagkaloob ang mga bagay na ipinagkait sa kanya ng tadhana. Mga bagay. Hindi kasama ang damdamin. Hindi ganoon kadaling ipagkaloob ang pag-ibig.

        At iyong tungkol sa kasal nila ay maaari ngang hindi nito gaanong pinoproblema. Baka tulad din siya nito noon – walang balak na makipagrelasyon kaninuman dahil marami pang gustong gawin sa buhay.

        “Kunin natin ito,” sabi ni Paolo na ang tinutukoy ay ang hawak na libro tungkol sa aromatherapy. “May mga herbs dito na hindi ko pa kilala.”

        Nagkibit-balikat si Bee.

        Alam niyang hindi niya dapat seryosohin ang paggamit ni Paolo ng salitang “natin”. Bukambibig lang nito ang ganoon. Ang totoo’y may kanya-kanya pa rin silang buhay. Parang “inampon” lang siya’t “kinupkop” nito ngayon.

        Hindi na ibinalik ni Paolo ang usapan sa kanyang pananatili sa Pinas. Parang walang anuman na niyaya siya nitong umikot pa sa ibang bahagi ng bookstore.

        Inabot din sila nang dalawang oras sa pagtingin-tingin sa mga libro. Kunwa’y marami ring pinagkakainteresan si Bianca. Hindi niya ipinahahalatang ginugulo pa rin ang kanyang isip ng mungkahi ng asawa.

        Bandang alas-sais ay sa iba naman nagyaya si Paolo.

        “Gusto mong mag-Hard Rock Cafe?”

        Wala nang pakialam si Bianca saan man sila magpunta. Tuloy pa rin ang pag-iisip niya.

        “Okey lang,” sagot niya.

        Sa Hard Rock Cafe na nga sila naghapunan at umistambay hanggang maghatinggabi. May live band kasing tumutugtog at nagugustuhan ni Paolo ang Pinoy mellow rock na tinutugtog nito.

        Nagpasalamat si Bianca na ganoon ang lugar na pinuntahan nila. Hindi na sila kailangang mag-usap liban sa pangilan-ngilang pagkokomentaryo sa kanilang pinapanood at pinapakinggan.

        Nagkaroon siya ng pagkakataon na mas sistematikong rebisahin at analisahin ang takbo ng mga pangyayari.

        Aminadung-aminado na siya, mahal niya ang lalaking ito. Kaya nga biglang naglaho ang kanyang kagustuhang manirahan sa Amerika. Ayaw na niyang mapag-isa roon kung narito naman si Paolo sa Pilipinas.

        At kaya rin sa kabila ng ayaw na niyang maging American citizen ay nagpakasal siya kay Paolo. Gusto niyang maranasan ang maging Mrs. Paolo Cordero, kahit panandalian lang at kahit hindi naman totohanan.

        Ngayong nag-aalok ito ng pagkakataon na manatili siya sa Pilipinas at magtagal pa ang kanilang pagsasama, makakatanggi ba siya?

        Hindi na iyong pagpapautang ni Paolo ang pinagkakainteresan niya. Hindi na rin ang pagkakataong matupad ang pangarap niyang makapagtayo ng sariling kompanya at magamit nang husto ang kanyang napag-aralan. Sekondaryo na lamang ang mga iyon sa patuloy na ugnayan nila ni Paolo.

        Pero paano nga ba ang magiging relasyon nila? Mananatili silang mag-asawa dahil walang diborsiyo sa Pilipinas. Patuloy ba silang magpapanggap sa harap ng iba?

        At mapaninindigan ba niya sa ganoon kahabang panahon ang pagiging “purely business” ng kanilang relasyon?

        Ngayon pa nga lang ay parang bibigay na siya.

        At dahil alam niyang naroon pa rin ang matinding pisikal na pagkagusto ni Paolo sa kanya, malamang ay patuloy siya nitong tutuksuhin at kukumbinsihing bigyang kaganapan ang kanilang pagiging mag-asawa.

        May pintong nagbukas sa puso ni Bianca.

        Bakit nga hindi? May basbas na naman sila ng legalidad at ng simbahan, hindi ba? Ano pa ang dahilan para ipagkait niya sa sarili ang bagay na hinahangad at inaasam din naman niyang maganap?

        May sumagot sa isang bahagi ng puso niya. Alam nito ang dahilan. Hindi siya iniibig ni Paolo. Pagnanasa lang ang nadarama ni Paolo para sa kanya. Sapat na ba iyon?

        Gumuhit ang hapdi sa damdamin ni Bianca. Masakit ang katotohanan.

        Pero ano ang magagawa niya kung hanggang doon lang talaga si Paolo? Hindi niya ito mapipilit na umibig sa kanya.

        Hindi na baleng gusto lang siya ni Paolo. Pagkakasyahin na lang niya ang ambon na iyon ng atensiyon. Iipunin niya ang kahit kaunti nitong pagtingin.

        Kahit paano, alam niyang mabibigyan niya ito ng kasiyahan kapag naging ganap ang kanilang pagiging mag-asawa. Mapapaligaya niya ito kahit sa ganoong paraan lamang.

        Nabuo ang pasya ni Bianca.

        Magiging tunay na honeymoon ang una nilang gabi ni Paolo. At maging ang susunod pang mga araw.

        Napansin niyang nakakatatlong bote na ito ng beer. Alam naman niyang hindi ito sanay uminom.

        “Tama na iyan,” sabi ni Bianca na pinigilan ang kamay nitong mag-aangat na sana ng beer mug. “Baka ma-tipsy ka na.”

        “Mabuti nga, para makatulog agad ako,” sagot ni Paolo.

“Hindi kita kayang iuwi sa hotel kung dito pa lang ay mahilo ka na,” paalala niya.

        Hindi na nga lumagok uli si Paolo.

        Tumingin si Bianca sa kanyang relo. Alas-onse’y medya na pala.

        “Tayo na,” sabi niya.

        “Gusto mo nang bumalik sa hotel?” tanong ni Paolo.

        Tumango siya.

        Pero hindi niya kayang salubungin ang nanunuri nitong titig.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)