FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS
BIYERNES ng
umaga. Parang nagulat pa si Edric nang lumabas ng bahay si Alex na handa nang
pumasok sa opisina.
“Okay ka lang?” tanong ng binata.
“Of course,” taas-noong sagot niya.
“Bakit, akala mo ba’y magmumukmok ako’t mag-iiiyak na lang sa kuwarto? No way.”
“Good,” tango ni Edric.
Pero wala na silang ibang pinag-usapan
pa. Tahimik lang sila sa kotse hanggang makarating sa opisina.
Pagdating naman doon ay hindi nagtagal
si Edric sa audio visual room.
Nang makita ni Alex ang dalawang plorera
ng rosas sa kanyang mesa (ang isa ay kahapon pa ng umaga naroon) ay agad niyang
dinampot ang mga ito at pabalibag na itinapon sa basura.
Gulat na gulat tuloy sina Simon at
Gomer.
Maya-maya lang ay pasimple nang lumabas
ang dalawa para mabigyan siya ng espasyo kahit na hindi pa alam kung ano ang
kanyang pinuproblema.
Nang mapag-isa ay agad na tinawagan ni
Alexandra si Dwight.
“O, hi!” tuwang-tuwang sabi nito nang
makilala siya. “Mabuti’t tumawag ka. Ilang araw na kitang miss na miss, a.”
Ni hindi na niya pinatulan ang pambungad
nito.
“Mag-usap tayo,” pormal na sabi niya.
“Right now. In person.”
“Right now?” gulat na ulit ng lalaki.
“I’ll expect you here in thirty
minutes,” dagdag pa ni Alex. “Paliparin mo ang kotse mo kung kinakailangan.”
At ibinaba na niya ang awditibo ng telepono.
Pagkatapos ay pumunta siya kay GM.
“Magpapaalam lang akong lumabas,” sabi
niya. “It’s a personal matter. Quite urgent.”
“Of course,” tango agad nito. “Are you all
right?”
Tumango rin siya.
“I’m fine,” sagot niya. “Thanks, GM.”
Dala na niya ang bag niya kaya tuluy-tuloy
na siyang bumaba ng gusali. Hindi na siya nagpaalam kay Edric o sa iba pang mga
kaopisina.
Hindi niya alam na namataan siya ng
kababata habang papalabas ng pinto ng opisina.
INABANGAN niya
si Dwight si lobby.
Sa loob nga ng kalahating oras ay nakarating
ito.
“What’s the rush?” tanong agad nito nang
makita siya. “Ano’ng nangyari?”
“Doon tayo mag-usap sa garden,” sagot
niya.
Ang Hexagon Towers ay may swimming pool
na napapaligiran ng garden sa gawing likuran ng gusali.
Nanguna na siya sa pagpunta roon.
Sumabay naman si Dwight.
Doon niya piniling kumprontahin ang
lalaki para magkaroon naman sila ng privacy. Kapag ordinaryong araw kasi at
oras pa ng trabaho ay walang katau-tao sa lugar na iyon.
Tumigil si Alex sa bandang kalagitnaan
na ng hardin. Hinarap niya si Dwight.
“Okay,” sabi ng lalaki. “Now tell me.
Ano’ng problema mo? Tutulungan kita. I’m here for you, babe.”
At nagtangka pa itong yakapin siya.
Itinulak ni Alexandra ang lalaki.
“Ikaw!” sagot niyang nanggagalaiti sa
galit. “Ikaw mismo ang problema. Walanghiya ka.”
“Ano’ng sinabi mo?” mataas na agad ang
boses na sabi ni Dwight. “Huwag mo akong mumurahin, Alexandra!”
“At bakit hindi?” sagot ng dalaga. “Manloloko
ka. Sinungaling. May asawa’t anak ka na pala, walanghiya ka. Ano’ng binabalak
mong gawin sa akin, ha?”
Natigilan si Dwight. Namutla.
“P-paano mong nalaman?” tanong nito
kapagdaka.
Mababa na ang boses nito.
“Di inamin mo rin,” sagot ni Alex. “Walanghiya
ka talaga.”
Pero mabilis na nakakuha uli ng balanse si
Dwight. Nagawa pa nitong ngumiti. At nang muling magsalita ay makumpiyansa na
uli ang boses.
“Pinaimbestigahan mo ako,” hula nito.
“Ikaw talaga. Well, I can understand that. Ganoon din naman ako kaseryoso sa
iyo, Alex. Kaya nga hindi ko agad masabi-sabi ang problema. Aayusin ko na lang
sana on my own. Legalidad na lang naman ang kulang para ma-annul ang kasal
namin ng babaing iyon, e.”
Lalong nanggalaiti si Alexandra.
“Napakasinungaling mo talagang lalaki
ka,” sabi niya. “Anong annulment ang pinagsasabi mo samantalang apat ang anak
ninyo at hindi naman kayo hiwalay? Bistasdo ka na, magpapalusot ka pa. At huwag
ka nang mag-ilusyon tungkol sa akin, ano? Dahil kahit pa binata ka, wala ka rin
namang pag-asa. Naghihintay lang ako ng pagkakataon para sabihin sa iyo na
tantanan mo na ako. Ayoko nga lang sanang masaktan ka kaya hindi kita binabara.
Pero ngayong alam ko na ang kawalanghiyaan mo, good riddance, Mr. Jaro.”
At padabog niyang tinalikuran ang lalaki
para iwan. Pero nahagip siya nito sa braso at marahas na kinabig.
“Punyeta ka, Alexandra,” sigaw ni Dwight
bago siya pinagtangkaang yakapin at hagkan.
Nanlaban si Alex. Nanulak. Nanipa.
Nangalmot. Sumigaw.
Nagulat na lamang siya nang bitiwan siya
ni Dwight.
Pagkatapos ay nakita niyang hinablot
pala ito ni Edric. Pinagsususuntok nito si Dwight.
Ni hindi na nga nagawang lumaban ng isa.
Hindi man lang ito nakaganti ng suntok. Napalugmok na lamang ito sa lupa.
Mga security guard na ang pumulot kay
Dwight. Kasunod lang ni Edric ang mga ito.
“Alex... Alex, ano’ng ginawa niya sa
iyo?” tanong agad ni Edric sa dalaga.
Umiling siya.
“Wala,” sagot niya. “Wala.”
“Narinig ko ang sigaw mo,” sabi ni
Edric. “Nakita ko – pinupuwersa ka niya.”
“Okay, iniligtas mo ako. Maraming
salamat uli. Maraming salamat din sa ginawa mong pagpapaimbestiga sa lalaking
iyon. O, may kulang pa ba? May utang pa ba akong pagpapasalamat?”
Wala nang ibang masulingan si Alexandra
kundi ang pagtataray. Baon na baon na kasi siya sa kahihiyan kay Edric.
Taranta naman sa pagpapaliwanag ang
binata.
“Nakita kitang bumaba. Kinutuban akong
makikipagkita ka sa kanya. Na kukumprontahin mo nga siya. E wala talaga akong
tiwala sa lalaking iyon. Kaya sinundan kita.”
“Mabuti na lang, ano?” sarkastiko pa ring
sagot ni Alex. “Ang tigas kasi ng ulo ko, e. Ang tanga-tanga ko talaga.”
At tinalikuran na niya si Edric.
PUMANHIK uli sa
opisina si Alexandra.
Alam niyang mabilis na kakalat ang
balita sa gusali. Maraming nakakita sa bandang hulihan ng mga pangyayari. Lalo
na sa pagsasakay kay Dwight sa police car.
Kailangang siya na mismo ang magsabi kay
GM. Obligasyon niya iyon.
Tuluy-tuloy nga siya sa tanggapan nito.
Nakasunod naman si Edric.
“Alex, what happened?” tarantang sabi ni
GM pagkakita sa kanya.
Noon lang din napansin ni Alex ang ayos
niya – gulo ang buhok, umiiyak, lukot ang damit. Kaya pala pinagtitinginan siya
ng lahat ng madaanan niya.
Tiyak na lalo pang madaragdagan ang mga
usap-usapan.
Dire-diretsong isiniwalat niya ang lahat
sa presidente ng Millenium Advertising. Kung paanong alam ng lahat na nililigawan
siya ni Dwight Jaro pero hindi pa niya ito sinasagot.
Kung paanong nalaman ni Edric na may
asawa’t apat na anak si Dwight sa Bicol – at ang estado ng mga ito.
Kung paano niyang tinawagan ang lalaki
at kinumpronta sa hardin.
At ang lahat ng mga sumunod pang
pangyayari.
“I’m sorry, GM,” pagtatapos niya. “This
will ruin the campaign. Magre-resign na lang ako. Kumuha na kayo ng ibang image
model at spokesperson. I’m sorry na nasayang lang ang lahat ng efforts sa
Baguio, Subic at Batangas.”
Umiiyak na pala uli siya.
Nilapitan siya ni GM at niyakap.
Napayuko si Edric.
“Ano’ng magre-resign?” galit na sabi ni
GM. “Kakasuhan natin ang demonyong Dwight Jaro na iyon. Kakausapin ko si Mr.
Gotiangko. I’m sure he’ll support us. Hindi ka namin pababayaan, Alex. Sabi ko
naman sa iyo, you’re like a sister to me...”
Biglang napataas ang mukha ni Edric. May
pagkagulat sa mukha ng binata.
Yakap pa rin ni GM si Alex.
“P-paano ang campaign?” hikbi ng dalaga.
“It may have to wait a while,” sagot ni
GM. “Mapag-uusapan iyan. Ang mahalaga ngayon ay mailagay ka sa ayos. We will
let the truth be known para hindi ikaw ang malagay sa alanganin. Wala kang
kasalanan. Niloko ka. And you were assaulted in broad daylight. Mabuti na lang,
nakapanlaban ka. At dumating si Edric. Ilalabas natin iyan. Ikakalat natin.
Buburahin natin ang anumang mantsang idudulot ng pangyayari sa iyong pangalan
at reputasyon.”
Pagkarinig sa lahat ng iyon ay kung
bakit naman lalo pang napaiyak si Alex. Parang saka lang siya talagang bumigay.
Binitiwan na niya ang pagtatapang-tapangan.
“Shh,” sabi ni GM. “Tama na. You’re safe
now. Heto na si Edric, o.”
At tinanguan nito si Edric.
Lumapit naman ang binata.
Maingat na inilipat ni GM si Alexandra
sa mga bisig ni Edric.
“Take her home,” sabi ng presidente.
INAKAY muna
siya ni Edric pabalik sa audio visual room.
Bukas ang pinto ng silid ni GM habang
nag-uusap sila kaya dinig ng karamihan sa mga empleyado ang lahat ng
napag-usapan nila. At lahat din ng mga ito’y nakikiisa sa binitiwang
paninindigan ng presidente.
“Kaya natin ito, Alex,” sabi pa ni
Louella pagdaan nila ni Edric sa tapat nito.
Tumango ang dalaga kahit bahagya lang.
Nadaanan din nila sina Simon a Gomer.
Tahimik na sumenyas ang dalawa kay Edric.
Kung sasama raw ba ang mga ito sa audio visual room.
Bahagyang iling ang isinagot ni Edric.
Pagpasok nga nila sa silid ay inilapat
ng binata ang pinto.
Iniupo siya ni Edric sa sarili niyang
silya. Pagkatapos ay naglabas ito ng panyo na ipinampunas sa kanyang mukha.
Umiwas si Alex.
“Kaya ko na,” sabi niya.
Parang bigla na naman siyang nagkaroon
ng lakas na magtaray.
“Tumigil ka nga,” sagot ng binata.
“Bakit kung si GM ang nakayakap sa iyo, pumapayag kang magpa-asikaso?”
“May gusto ka na namang ipakahulugan
doon?” hamon ni Alex.
“Oo na, inaamin kong nagkamali ako
tungkol kay GM,” sagot ni Edric. “Nasupalpal ako kanina noong marinig kong
kapatid lang ang turing niya sa iyo.”
“Mabuti naman, narinig mo,” ismid ng
dalaga.
“Disappointed ka yata na ganoon lang ang
turing niya sa iyo, e,” pahabol ni Edric.
“Gago!” sagot niya.
Pero siya man ay nabigla sa sarili niya.
Hindi kasi siya sanay na magmura nang ganoon. Lalo pa kay Edric.
Nagulat din ang binata. Napataas ang
kilay.
“I-ikaw kasi, e,” pangangatuwiran ni
Alex. “Kung anu-ano ang ibinibintang mo sa akin. Hindi naman totoo. May
katangahan nga ako, pero hindi kasama si GM.”
“Si Dwight lang,” sagot ni Edric na
medyo may pagkapikon.
“Hoy, wala akong gusto sa taong iyon,
ano?” mariing pahayag ng dalaga. “Nungka.”
“E, bakit mo binigyan ng motibo?” tanong
ni Edric. “Bakit hindi mo agad diniretso na ayaw mo sa kanya? Pinaasa-asa mo
pa. Ano ka, kulang sa pansin?”
“Siguro nga,” mahinang sagot niya.
“Ano’ng siguro nga?” sabi ni Edric.
“Ikaw pa? E lahat na yata ng lalaki, nagkakandarapa sa iyo. Pati na nga iyong
may asawa’t mga anak. Ano pa ba ang hinahanap mong pansin.”
“Wala. Hindi mo talaga maiintindihan,”
sagot niya. “Manhid ka kasi. Walang pakiramdam,” hindi na niya napigil na
sabihin.
Lalong napikon si Edric.
“Ako pa ngayon ang manhid,” sabi nito.
“Ako na nga itong kandahirap na maghanap ng kalalagyan ko. Naku, kung hindi
lang kita mahal...”
Si Alex naman ang napika pagkarinig sa
salitang “mahal”. Kung pagmamahal-kapatid din lang ang tinutukoy ni Edric,
huwag na lang.
“Mahal? Anong klaseng mahal?” sumbat
niya. “Iyong ipagduldulan mo ako kay GM? Akala mo ba nakakatuwa iyon? Kung
hindi ako nagalit sa iyo, hindi ko naman pagbabalingan ang Dwight na iyon, a.”
Nagsalubong ang mga kilay ni Edric.
“Ang ibig mong sabihin, sinadya mong i-entertain
ang panliligaw ng lalaking iyon dahil lang nagalit ka sa akin?”
Hindi sumagot si Alex. Sapat nang
kumpirmasyon ang panunulis ng nguso niya.
Hinawakan siya ni Edric sa magkabilang
braso. Parang gusto siyang yugyugin.
“Ano ba’ng gagawin ko sa iyo, Alexandra?”
nakatiim-bagang na sabi nito. “Hindi pa ba sapat na mahalin kita?”
“Hindi ko kailangan ng kuya,” sagot
niya.
“Ano?” sabi ni Edric.
“Kung ikaw, naghahanap ng baby sister,
puwes ako, hindi nangangailangan ng kuya,” ulit ni Alexandra. “Kaya itigil mo
na iyang pagmamahal na ipinangangalandakan mo.”
Nagsisimula nang pumiyok ang boses niya.
Mangiyak-ngiyak na uli siya.
“Kung sana nga naging baby sister lang
ang tingin ko sa iyo,” iling ni Eldric.
Mahina na ang boses nito. Parang
talunan.
Binitiwan na rin siya. Nakayuko na lang
ito sa harap niya. Nakahawak ang mga kamay sa armrest ng silyang kinauupuan
niya.
Unti-unting nanuot sa pang-unawa ni Alex
ang kahulugan ng huling tinuran ng kababata.
“B-bakit... a-ano ba ang tingin mo sa
akin?” lakas-loob nang tanong niya.
Tinitigan siya ni Edric.
“Magalit ka na kung magagalit ka,” sagot
nito. “Pero mahal kita. I love you. I’m in love with you. Higit sa kanilang
lahat ako itong nangungunang nagkakandarapa sa iyo. Ayan. Masaya ka na,
Alexandra?”
Nanghahamon ang titig ni Edric.
Para bang hinihintay nito na magalit nga
siya. O magtawa.
Pero hindi nakakibo si Alexandra.
Nanatili siyang nakatitig lang din sa kababata habang unti-unting sumilay ang
ngiti sa kanyang mga labi.
Ngiting walang kahit katiting na bahid
ng pang-uuyam. Bagkus, nag-uumapaw sa kaligayahan.
Unti-unti ring nabasa ni Edric ang
mensaheng ipinaaabot ng kanyang mga mata. Nagbago ang ekspresyon ng mukha nito.
Bahagyang kumunot ang noo. Parang hindi makapaniwala.
“A-Alex...?” nag-aatubiling tanong nito.
Tumugon ang kanyang mga braso. Kusang
yumakap sa leeg ng binata.
“Edric...” parang pagsusumamo niya.
Pagkarinig sa daing niya’y agad siyang
niyakap ni Edric. At dumiretso ito ng tayo, kasama na siya.
Hindi umaalis ang mga mata nila sa isa’t
isa. Humihingi ng kumpirmasyon. Kapwa hindi makapaniwala sa kanilang
natuklasan.
Hanggang sa ang mga labi na nila ang kusang naghinang at nagpatunay sa isa’t isa. Totoo nga!
(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya'y Mga Lumang Mga Post na link.)
(Link
sa listahan ng iba pang mga nobela.)