Abakada ng Pag-ibig: Lorraine Chapter 2

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 2

 

“PAANO, girls, bahala na muna kayo rito sa flower shop, ha?” paalam ni Lorraine.

        “Sige, Ate,” sagot ng assistant niyang si Lyn. “Kayang-kaya na namin ito.”

        “Basta pabasa rin niyang pocketbook kapag tapos ka na, ha, Ate?” paglalambing naman ng assistant niyang si Beng.

        “Oo naman, as usual,” sagot ni Lorraine. “Lahat ng pocketbooks ko ni Dana ipinahihiram ko sa inyo, hindi ba? Maingat kayo, e. Marunong kayong mag-alaga ng libro. At alam ninyo kung gaano kahalaga sa akin ang koleksiyon ko.”

        “Siyempre naman, Ate,” sabi ni Lyn. “Fans din yata kami ni Dana Amor.”

        “O, sige, maiwan ko na kayo’t excited na akong mabasa itong latest novel niya,” sabi ni Lorraine. “Tutuloy ako sa cottage.”

        “Saan pa nga ba?” nakangiting sagot ni  Beng. “Happy reading, Ate.”

        Kabisado na ng dalawang assistant ni Lorraine ang sistema niya. Kapag may bagong libro si Dana Amor, maaga siyang umaalis ng flower shop. Nagtutuloy siya sa kanyang maliit na cottage sa farm para mapag-isa at magbasa.

        Isang taon pa lang ang cottage niyang ito. Ang itinuturing niyang sanctuary. Personal space. Pahingahan ng isip, emosyon at katawan.

        Hanggang ngayo’y nakatira pa rin naman ang dalaga sa piling ng kanyang mga magulang, kapatid at tiyahin sa lumang bahay na ipinundar pa ng kanilang mga ninuno. At masaya siya roon.

        Pero sa kabila ng pagkakaroon ng masayang tahanang inuuwian ay nakadama rin si Lorraine ng pangangailangan na magkaroon ng sariling hideaway bukod sa kanyang silid-tulugan.

        Iyon nga kasing bahay nila ay antigo na. Sinauna ang disenyo. Siyempre, kahit ano pa ang gawin ni Lorraine na pag-aayos sa sarili niyang silid, hindi naman niya iyon puwedeng baguhin nang husto. Ayaw rin naman niyang sirain ang makasaysayang orihinalidad ng bahay.

        Isa pa’y parang nararamdaman niya kung minsan na may mabigat na enerhiya na nakalambong sa bahay nila. Pinag-usapan nga nila iyon ni Irene. At napagkuro nilang ang nararamdaman nila’y naipong enerhiya ng maraming henerasyong nabuhay sa bahay na iyon. Parang nag-iwan ng kanya-kanyang tatak ng bawat kaluluwang natira roon.

        Hindi nga kasi maganda ang pinagsimulan ng bahay na iyon. Ipinundar iyon ng Lolo ng ama ni Lorraine para sa maybahay nito na pinilit lamang na maipakasal dito. Hindi naging masaya ang pagsasama ng mag-asawa. Namatay ang kanilang Lola Irenea na may baong malalim na kalungkutan dahil iba ang minamahal.

        Hindi naman haunted house ang bahay ng mga Castillo. Wala pa namang nakita o narinig si Lorraine na dapat niyang ikatakot. Isa lang ‘yong pakiramdam na hindi niya matukoy.

        Kaya naisipan niyang magtayo ng sariling cottage sa kanyang flower farm. Iyong kanyang-kanya lang. Siya mismo ang magdidisenyo’t mag-aayos ayon sa kanyang personalidad.

        Nasa malayong dulo na ng kanilang malawak na lupain ang flower farm. At walang nakatira roon. Pinupuntahan lang ng kanilang mga tauhan ang taniman ng mga bulaklak para asikasuhin.

        Hindi ipinalagay ni Lorraine ang kanyang cottage sa mismong kalagitnaan ng taniman. Ang hinahanap nga kasi niya ay privacy. Pumili siya ng lugar na kung saa’y natatanaw  niya ang kanyang flower fields pero may sapat pa ring distansiya para hindi maistorbo ng mga nagtatrabaho roon. Siniguro rin niyang napapaligiran ng mayayabong na mga puno at malalagong halaman ang kanyang ipinatayong bahay.

        Maliit lang naman ang cottage. Iisang palapag. Anim na metro kuwadrado. May isang silid tulugan, modernong toilet and bath na may bathtub pa, kitchenette, dinette, sala at front porch.

        Yari ito sa kahoy at pininturahan ng puti. Maaliwalas at napaka-feminine ng dating. Karamihan ng muwebles ay gawa sa rattan. Floral ang disenyo ng mga dekorasyon. Laging puno ng sariwang bulaklak ang buong bahay.

        Puwedeng-puwedeng ilaban ang cottage ni Lorraine sa mga litrato ng summer cottages na inilalathala sa mga de-klaseng magasin.

        Ang permanenteng nakatira sa cottage ay si Kitten – ang puting pusang alaga ng dalaga. Iniregalo ito sa kanya ni Irene kasabay ng blessing ng cottage.

        Dahil na rin kay Kitten, araw-araw ay nasa cottage si Lorraine. Sa umaga, mula sa bahay ay dumadaan muna siya rito para pakainin at kalaruin ang kanyang alaga bago magtuloy sa flower shop. Sa hapon naman, dumadaan din muna siya sa cottage bago umuwi.

        Magmula nga nang maipagawa niya ang cottage ay nakadama na ang dalaga ng kakaibang uri ng kalayaan. Maaari kasi siyang magpunta rito para mapag-isa anumang oras niyang naisin. At narito ang lahat ng mga pinakamamahal niyang posesyon. Pangunahin na si Kitten, at siyempre pa ang mga koleksiyon ng mga romance novel ni Dana Amor.

        Talagang dito siya nagpupunta para magbasa. Kahit nga wala pang bagong nobela ang paborito niyang author ay pumaparito siya para ulit-ulitin nang basa ang mga luma nitong nobela.

        Isa sa mga natatanging kaligayahan ni Lorraine sa buhay ang makapagbasa ng mga nobela ni Dana. Dito lang kasi niya nararanasan kung paano ang ma-in love.

        Sa mga karakter ng mga kuwento ni Dana, nakikita ni Lorraine ang kanyang sarili. Kuhang-kuha ng manunulat ang kanyang emosyon. Parang alam na alam nito ang kanyang mga minimithi at pinapantasya.

        Sa mga karakter din ng mga kuwento ni Dana, nakikita ni Lorraine ang lalaking kanyang pinapangarap. Isang lalaking hindi lang guwapo at makisig kundi matalino at may prinsipyo rin. Isang lalaking hindi natatakot lumihis sa agos ng karaniwan.

        Kapag umibig ang lalaking ito ay walang hangganan. Walang mga patakaran. Walang makahahadlang.

        Sa unang pagkakita pa lamang niya sa lalaking ito’y bibilis na ang pintig ng kanyang pulso. May kakaiba kasi itong aura. Malakas ang tiwala sa sarili. Sigurado sa pagkilos. Banayad ang pananalita pero may awtoridad. Malamlam ang mga mata pero makahulugan ang bawat mga sulyap. Kapag tumitig ay nakakapaso.

        Malapit na ngang maubusan si Lorraine ng pag-asa na may makakatagpo siyang lalaking ganito. Ni minsan kasi ay wala pang lalaking nakaapekto sa pintig ng kanyang pulso.

        Hindi bale. Narito naman ang mga nobela ni Dana Amor. Pumupuno sa kanyang puso.

        Pagtigil ng jeep na minamaneho ni Lorraine sa tapat ng cottage, agad na lumabas si Kitten. Nakakalabas-pasok ito ng bahay kahit nakakandado ang pinto dahil may ipinasadya ang dalaga na swinging door na pagkakasyahan lang ng pusa. Wala iyong lock kung kaya’t nakakapamasyal ang kanyang alaga sa hardin at doon na rin dumudumi. Hindi naman ito lumalayo sa cottage. Madalas ay nagpapaaraw lang sa front porch.

        Pag-ibis ni Lorraine ay lumapit at kumiskis sa kanyang binti ang pusa, sabay ngiyaw.

        “Hi, Kitten,” nakangiting sabi ng dalaga. “May pasalubong ako sa iyo na canned tuna. Halika, ise-serve ko na para manahimik ka habang nagbabasa ako.”

        Pumasok sila sa cottage. Binuksan agad ng dalaga ang malalapad na mga bintana para maglagus-lagusan ang preskong hangin. Naka-screen ang mga iyon kaya’t hindi nakakapasok ang mga lamok at mga insekto.

        Tumuloy sila sa kitchenette. Binuksan ni Lorraine ang de-lata at isinalin sa mangkok ng pusa. Pinalitan  din niya ang tubig nitong inumin.

        “Ayan, ha, may suhol na ako sa iyo,” sabi niya habang  inilalapag sa sahig ang pagkain at inumin. “Huwag mo muna akong iistorbohin sa pagbabasa, okay?”

        Nang makapaghugas ng kamay ay binalikan na ni Lorraine ang kanyang bag na inilapag sa mesita sa munting salas. Inilabas niya ang pocketbook. Pagkatapos ay naghubad siya ng sandalyas at nahiga sa sopa. Sinimulan na niya ang pagbabasa...

 

LUMABAS si Laura mula sa kanyang silid. Madilim ang kusina’t komedor. Ang salas ay naaaninag lang mula sa liwanag ng buwan na tumatagos sa bintanang salamin.

        Nasa salas pa si Don. Nakaupo sa silyang nasa pinakamadilim na sulok. Halos hindi nga niya ito makita.

        Nilapitan ni Laura ang asawa.

        “Ano’ng kailangan mo?” malamig na tanong nito bago pa man siya makalapit nang husto.

        “Naglalasing ka na naman,” sagot niya.

        “Umiinom lang,” sagot ni Don. “Iba naman ang umiinom sa naglalasing. I never get drunk. I know my limits.”

        “Pero napapadalas ang inom mo,” sabi ni Laura. “Gabi-gabi na. Makakasama rin iyan sa iyong katawan.”

        “Napapansin mo pala,” pakutyang sagot ni Don. “Akala ko, wala kang pakialam sa akin. Wala na tayong pakialamanan, hindi ba? Iyon ang kondisyon na inilatag mo sa pagtira ko uli dito sa bahay mo. So why the sudden concern for my health?”

        “Nagmamagandang-loob lang ako,” taas-noong sabi ni Laura.

        “Spare me your kindness,” sarkastikong asik ni Don. “Hindi ko kailangan ang pagmamagandang-loob mo. Kung gusto mo akong tulungan, invite me to your bedroom. Make love to me. Iyon ang kailangan ko ngayon. At sa tantiya ko, iyon din ang kailangan mo.”

        Napahumindig si Laura.

        “How dare you...” ngatal ang tinig na sagot niya.

        “I dare,” sagot agad ni Don. “Asawa pa rin kita. Hindi annulled ang kasal natin. Hindi tayo legally separated. At sa pagkakaalam ko’y wala pang diborsyo sa Pilipinas.”

        “May kasunduan tayo,” paalala ni Laura, “Pinayagan kitang magbalik sa bahay na ito pero walang mamamagitan sa atin bilang mag-asawa.”

        “E, di isipin mo na lang na hindi mo ako asawa. Think of me as your lover,” nakangiting sabi ni Don. “I can be anything you want me to be. Hindi mo na kailangan ang mga DI na binabayaran mo.”

        “Napakarumi talaga ng isip mo,” nanggagalaiting sagot ni Laura. “Wala akong ginagawang masama. Purely professional ang pakikitungo ko sa mga DI na nagtuturo sa akin ng ballroom dancing. Libangan ko lang iyon. Kailangan ko ng outlet sa aking mga problema.”

        “Lilibangin kita kung iyon ang gusto mo,” sabi ni Don. “Kaya kitang i-entertain. Makakalimutan mo ang lahat ng iyong problema.”

        “Ikaw ang pinakamalaki kong problema,” sagot ni Laura.

        “Bakit? Dahil nami-miss mo rin ang mga yakap ko at halik?” tanong ni Don. “Iyan din ang problema ko, e. Hindi ko makalimutan ng mga intimate moments natin. At kapag ganitong abot-kamay ka lang, matinding torture.”

        “Kung babastusin mo rin lang ako, diyan ka na,” galit na sagot ni Laura. “Uminom ka hanggang gusto mo.”

        Tumalikod siya’t humakbang nang palayo.

        Pero sumunod pa si Don. Pinigil siya nito sa braso.

        “I’m sorry...” seryoso nang sabi nito.

        Natigilan si Laura. Napabuntonghininga.

        “Hindi kita binabastos,” pagpapatuloy ni Don. “Hinding-hindi ko magagawa ‘yon. Sagrado sa akin ang mga alaala nating dalawa. Kahit binabalewala mo ‘yon.”

        “Oh come on Don,” sagot niyang bumubulwak na ang luha. “Huwag mo na akong bolahin. Alam natin pareho kung bakit mo ako pinakasalan. Sumunod ka lang sa utos ni Papa, kapalit ng pagpapamana niya sa iyo ng kalahati ng kompanya. Nabisto na kita, remember?”

        Hanggang ngayo’y sariwang-sariwa pa sa alaala’t damdamin ni Laura ang gabing iyon kung kailan niya nadiskubre ang panloloko ng asawa. Ang pinakamasakit ay katatapos lang nilang magtalik nang makita niya sa attache case ni Don ang papeles na nagsasaad ng huling habilin ng kanyang papa, at nangangako ng pagsalin sa lalaki ng kalahati ng kanilang kompanya oras na mapakasalan siya.

        “Hindi mo na kailangang magkunwari pa,” pagpapatuloy niya kay Don. “Ipinauubaya ko na nga sa iyo ang iyong mana, hindi ba? Hindi mo na kailangang magpatali pa sa akin. Kung hindi nga lang dahil dito sa ating kinakaharap na business crisis, ipapa-annul ko na ang kasal natin. Rest assured, as soon as malampasan natin itong krisis na ito, makakalaya ka na nang ganap.”

        “Hindi ganoon kadali iyon,” iling ni Don. “Akala mo, pinakasalan kita dahil sa kompanya. The truth is, I don’t really care about the company as a possession, Laura. Ang pinagmamalasakitan ko ay ikaw at ang papa mo. Pinaghirapan niya ang kompanyang ito. Pinalaki mula sa wala para maipanustos sa kanyang kaisa-isang anak. Ngayong nasa kabilang buhay na siya, ito ang isang napakakonkretong simbolo ng pagmamahal niya sa iyo. Ayokong mapunta sa wala ang lahat ng kanyang pinaghirapan. Iyon ang dahilan kung bakit tinanggap ko ang responsibilidad na pagyayamanin ang kompanya bilang president and chief executive officer, kapalit niya. Alam ko kasing wala kang hilig sa business. I would gladly do the work for you.”

        “Siyempre naman,” ismid ni Laura. “Ibinigay yata sa iyo ang kalahati ng kompanya. Natural gusto mong pangalagaan at palaguin pa.”
        “Sanay akong mabuhay nang simple lang,” nakatiim-bagang na sagot ni Don. “Mas gusto ko ngang mabuhay nang ganoon. Iyong walang isinusumbat sa akin maya’t maya. Akala mo ba, madali sa akin ang sumunod sa kagustuhan ng papa mo? Akala mo, hindi masakit sa akin ang tawaging gold digger? Maipapaliwanag ko ba sa lahat ng tao ang tunay na dahilan kung bakit ko gustong sagipin ang Delmundo Enterprises?

        “Masasabi ko ba sa lahat na ginagawa ko lang ito dahil mahal ko si Laura Delmundo? Na gagawin ko ang lahat – kahit isuko ko ang aking pagkatao – para sa kanyang kapakanan? Kaya nga heto pa rin ako ngayon. Kahit ipinagtabuyan mo na ako noon at tinawag na ahas, narito pa rin ako sa oras ng iyong pangangailangan. Pumayag akong magbalik sa bahay na ito sa ilalim ng iyong mga kondisyones para lang maipakita sa business community na hindi on the rocks ang ating marriage. Na matibay at matatag pa rin ang Delmundo Enterprises at hindi kayang lamunin ng mga nagtatangkang bumura sa ipinundar ni Don Diego Delmundo.”

        “Ginagawa mo ‘yan dahil ayaw mong malugi ang kompanyang ipinamana sa ‘yo,” sumbat ni Laura.

        “I’ll make you a deal, Laura,” sagot ni Don. “Ibibigay ko sa iyo ang ipinamana sa akin. Isosoli ko nang buung-buo. Para naman talaga iyon sa iyo, e. Ang hinihiling ko lang ay i-retain mo ako bilang president and CEO. Suwelduhan lang. Mapangalagaan ko lang ang ibinilin sa akin ng papa mo. Para rin sa iyo.

        Napamaang si Laura.

        “Gagawin mo ‘yan?” sabi niya pagkaraka.

        “I’ll put it in writing, signed and notarized, bukas na bukas din,” sagot ni Don. “Huwag mo lang munang ipagkakalat para hindi makaapekto sa ating business.”

        “P-paano ka?” naguguluhang tanong ni Laura.

        Natawa si Don.

        “Sobra-sobra na sa akin ang sinusuweldo ng isang president and CEO ng kompanya,” sagot nito. “Alam mo naman ang lifestyle ko. Simple lang.”

        Napailing si Laura.

        “No, it’s too good to be true,”  sabi niya.

        “Hindi ka makapaniwala?” nakakunot ang noong tanong ni Don. “Hindi ka makapaniwalang nagsasabi ako ng totoo? Mas gusto mo pang paniwalaan na niloloko lang kita. Na walang halaga ang mga pinagsaluhan nating mga sandali.”

        Napakagat-labi si Laura.

        “May isa pa pala akong kondisyon,” pahabol ni Don.

        “Sinasabi ko na nga ba,” sabi ni Laura. “There has to be a catch somewhere.”

        “Ibabalik ko sa iyo ang kabuuan ng kompanya pero mananatili tayong mag-asawa,” sabi ni Don. “Pipirma tayo ng agreement na wala akong magagalaw ni isang kusing sa iyong kayamanan, pero magiging mag-asawa uli tayo sa lahat ng bagay. Hindi ko kailangan ang iyong pera, but you’ll be mine again, Laura. All mine. The way you own me – body, heart and soul.”

        Nakatitig sa kanya si Don. Ipinaaabot ng mga mata nito ang katotohanang ipinahahayag ng mga salita.

        Gustong umiwas ni Laura dahil napapaso siya, nadadarang. Pero hindi niya magawang magbawi ng tingin. Hindi niya kaya.

        Hinaplos ng hintuturo ni Don ang kanyang pisngi.

        “Mahal na mahal kita,” bulong nito.  “Ikaw ang mahalaga sa akin. You’re the only treasure I ever wanted. The only one I’ll ever want.”

        Muling bumagsak ang mga luha ni Laura.

        “Don’t cry,” sabi ni Don habang pinapalis ng mga daliri ang kanyang mga luha. “Ang tangi kong ginusto ay ang mapaligaya ka. I never meant to hurt you. I’m sorry... I’m so sorry...”

        “I’m sorry, too,” pahikbing sagot niya. “Alam kong nasaktan ka sa mga sinabi ko.”

        “Puwede ba tayong magsimulang  muli?” tanong ni Don. “Burahin natin ang lahat ng hinanakit. Balikan natin ang ating pag-ibig. It will see us through everything.”

        Hilam sa luha na tumango si Laura bago kusang yumakap sa asawa.

        Hinagilap ng mga labi ni Don ang kanyang mga labi. Puno ng pananabik ang halik nito. Muli’t muling nagpapahayag ng damdamin.

        Sabik na sabi na rin si Laura sa mga yakap at halik ng kanyang asawa. Ng tanging lalaking kanyang minahal. Kaytagal niyang iniyakan ang alaala ng mga sandali nilang ganito. Na akala nila’y hindi na mauulit pa.

        Sinalubong niya ng init ang mga labi ni Don. Tinugon niya ang nag-aalab nitong damdamin.

        Pero maya-maya’y kumalas ang mga labi ni Laura.

        “Welcome home, love,” bulong niya sa kabiyak. “Tena sa bedroom natin...”

 

HILAM din sa luha ang mga mata ni Lorraine nang ibaba niya nang pataob sa kanyang dibdib ang pocketbook. Humugot siya ng malalim na buntonghininga para pagluwagin ang kanyang dibdib na naninikip sa emosyon.

        “You did it again, Dana,” bulong niya. “You’ve written another winner.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)