Abakada ng Pag-ibig: Julianna Chapter 5

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

CHAPTER 5

WALA pang mga bisita nang dumating sina Julianna at Jules sa Arte’t Kape.

        Manghang-mangha ang dalaga sa kanilang dinatnan. Sa labas pa lang, nagandahan na siya sa gusali.

        “Parang mga sinaunang building ang design,” sabi niya.

        “Sinunod talaga namin ang original architectural style ng building na ito,” paliwanag ni Jules. “Pati ang mga idinagdag namin na bagong elements, iniayon sa dating design.”

        Nang makapasok siya sa mismong cafe, lalo siyang humanga.

        “Puwede rin palang pagsamahin ang antigo at ang napaka-modern na style sa iisang lugar,” sabi niya. “At maganda ang kombinasyon.”

        “Eclectic talaga ang ginawa kong mix dito,” sagot ni Jules. “Kailangan kasing maging angkop sa iba’t ibang estilo ng art na ie-exhibit at pati na rin ang mga produkto nina Lyon na idi-display. Kailangang hindi mag-clash sa kabuuan.”

        Itinuro nito ang isang bahagi ng cafe kung saan naroroon ang display shelves ng Regalo, Abubot, atbp. Katabi iyon ng bahaging nasisilbing art gallery.

        May mga paintings ngang nangakasabit sa mga dingding ng gallery. May mga nililok ding mga obra na naka-display sa mga pedestal.

        “Two weeks na magtatagal ang bawat naka-display na obra,” sabi ng binata. “Pero hindi sabay ang pagpapalit-palit. Laging may bago. At hindi lang ito limited sa paintings at sculpture. Maaari rin kaming mag-display ng photographs, mixed media work o kahit na anong art expression.”

        Natigil si Jolen sa tapat ng isang painting.

        “Parang mga anghel,” sabi niya.

        Wala namang matutukoy na depinidong pigura sa kabuuan ng obra. Basta’t mga umiindayog lang na mga kulay – indigo, lilac, pale pink, sky blue, ilang strokes ng silver.

        Ewan kung bakit parang tinatawag siya ng mga kulay. Inaanyayahang lumipad, sumayaw sa kawalan.

        Sa pagtitig lang sa painting ay nakadarama na siya ng malalim na kapayapaan at ligaya.

        “Natumbok mo agad ang painting,” sabi ni Jules. “Si Ching Gutierrez ang lumikha niyan. She creates angel art. Inspirasyon niya ang mga anghel na nakikita niya sa bawat tao. Ayon sa kanya, every person is an angel within. Kailangan lang nating hanapin ang pinakapuro at pinakamalinis na bahagi ng ating sarili. And I believe that would be our soul.”

        Napakurap si Jolen.

        Para ngang may naririnig na kakaibang musika ang kanyang kaluluwa sa pagtunghay sa painting na iyon. Parang ibig ding sumayaw, magpakita’t magpakilala nang ganap sa kanyang gising na kamalayan.

        Malamlam ang kanyang ngiti nang bumaling sa iba pang mga obrang naroroon. Liban sa tatlo pang angel paintings ay magkakaiba na ang tema’t estilo ng natitirang mga painting at sculpture na iba-iba rin ang mga lumikha.

        Hindi halos malapitan ni Jolen ang isang malaking sculptured piece. Inukit iyon sa kahoy. Makintab. Parang kaydulas kapag hinipo. Ang nakalikok ay pigura ng hubad na lalaki – mula balikat hanggang hita. Walang anumang saplot o tapal. Kumpleto sa detalye. Totoong-totoo.

        Sinusulyap-sulyapan niya lang iyon mula sa kinaroroonan ng isa pang obrang mas “banayad” ang tema.

        “Babae rin ang sculptor ng piece na iyon,” biglang sabi ni Jules mula sa tabi niya.

        Halatang napansin nito kung saan nakatutok ang kanyang atensiyon. Pero patay-malisya naman itong nagpatuloy.

        “Madalas daw kasing babae ang ginagawang model sa mga nudes. Ang sabi ni Paula, she wants to return the favor. This time, she wants to pay homage to the beauty of the male body. At nagawa naman niya, hindi ba? Buhay na buhay.”

        “O-oo nga,” hiyang-hiyang sang-ayon ni Jolen bago siya sadyang bumaling sa isa pang painting na nasa kabilang direksiyon.

        Hindi tuloy niya napansin ang pigil na ngiting sumilay sa mga labi ng binata.

 

HUSTONG alas-sais ay nagsidatingan na ang mga kaibigang kinumbida ni Jules, kasama pati ang mga nahatak ng mga itong iba pang mga kaibigan.

        Napatunayan ni Jolen na tama nga ang sinabi sa kanya ng binata. Karamihan sa mga ipinakilala sa kanya ay mga dati nang kaibigan ng kanyang Kuya Lyon na naging kaibigan na rin ni Gwen. At tuwang-tuwa ang mga ito na makilala siya. Lalo pa nang malamang nakapanganak na ang kanyang hipag. Para na rin tuloy siyang dati nang kabarkada kung ituring ng mga ito.

        Tinotoo ni Jules ang pangakong hindi lalayo mula sa kanyang tabi. Ang nangyari tuloy ay isinama siya nito sa pag-iikot sa mga panauhin. Madalas ay nakahawak ito sa kanyang siko habang iginigiya siya patungo sa kung saang direksiyon.

        Pero iyong inaakala ni Jolen na maiilang siya sa karamihan ng mga taong makakasalamuha niya roon ay hindi nangyari. Sa halip, nagulat pa siya sa init ng pagtanggap ng mga ito sa kanya, at sa naging kaluwagan ng kanyang loob sa pagtanggap sa mga ito.

        Maaari ngang marami sa mga bisita ni Jules ay talagang kakaiba sa karaniwan.

        May mga sobrang kaswal ang suot para sa inaakala niyang medyo pormal na okasyon – naka-sando, naka-puruntong shorts, naka-Mojo sandals, puno ng beads sa leeg, sa mga braso at sa tainga.

        May mga punung-puno ng tattoo at may hikaw pa sa iba’t ibang bahagi ng katawan – tainga, ilong, dila, labi, dibdib o pusod.

        Mayroon din namang bihis na bihis pero hindi pa rin pangkaraniwan. Tulad n’ong naka-cowboy outfit, kumpleto mula bota hanggang sumbrero. At iyong babaing nakabihis-belly dancer na genie.

        May transgender na pagkaganda-ganda at pagkahinhin-hinhin kumilos at magsalita. Na ang kasama nama’y transgender ring nakabihis nang ubod nang sexy at vamp na vamp pati sa kilos at pananalita.

        Ang kakatwa’y wala siyang nadamang anumang negatibong enerhiya mula sa mga taong nakahalubilo niya nang gabing iyon. At kung ano man iyong mga dati niyang negatibong reaksiyon sa mga taong nakaayos nang ganoon ay parang natural na lang na nalusaw sa harap ng kanilang magandang pakikitungo sa kanya.

        Napatunayan ni Jolen na wala naman palang pagkakaiba sa pagitan ng mga taong naroroon na pangkaraniwan ang ayos at kilos at sa mga naroroon na may kanya-kanyang pansariling estilo.

        Napatunayan din niyang wala naman palang mga “pagwawalang” nagaganap sa mga lugar na ganoon. Kainan lang. May nag-iinuman pero hindi naman naglalasingan. At may mga inumin din para sa mga ayaw uminom ng alak – tulad niya.

        Ang pinakasentro ng pagtitipon ay ang interaksiyon ng mga tao. Kuwentuhan. Balitaan. Palitan ng kuru-kuro. Batuhan ng mga luma’t bagong ideya.

        Nang magsidatingan ang mga buwena manong umarkila ng mga function rooms sa pangalawa’t pangatlong palapag ng Arte’t Kape ay nagpanhikan na ang mga panauhin para makisali o manood.

        May isang grupo ng mga pintor na nagdaos ng painting session sa isang kuwarto. Babae ang modelo pero hindi naman nakahubad nang ganap. Nakatapi ito ng mahaba at malambot na telang puti.

        Sa kabila, nagkaroon ng pottery demonstration at mini-workshop – nakasentro sa paggawa ng mga mangkok at plorerang yari sa clay.

        Sa pangatlong silid naman ay may idinaos na launching ng isang sipi ng mga tula. Kasabay niyon ang isang poetry-reading session na batay sa mga nailathalang tula.

        Ang kabuuan ng pangatlong palapag ay ginamit para sa isang mini-concert ng iba’t ibang mga banda. Hinawi muna ang mga tanggaling dibisyon ng mga silid na naroon para makalikha ng isang malaking espasyo.

        Ang book launching lang ang natapos agad – inabot lang ng tatlong oras. Ang pottery workshop ay umabot hanggang alas-onse ng gabi. Ang painting session naman ay natapos nang maghahating-gabi. Pero kasalukuyan pa lang noon na nagkakasarapan ang jamming ng mga banda.

        Sa gitna ng kaguluhan ay kinausap ni Jules si Jolen.

        “It’s almost twelve. Baka napapagod ka na. Hindi ko rin alam kung may curfew ka. Ihahatid na ba kita?

        “Naku, iiwan mo ang iyong mga bisita?” sagot ni Jolen. “Huwag naman.”

        “Puwede naman iyon,” sabi ni Jules. “Priority kita, siyempre.”

        Iba ang dating ng mga salitang iyon kay Jolen. Pati na ang pagkakatitig ni Jules sa kanya. Para siyang tinamaan ng ilang boltahe ng kuryente.

        Hindi siya nagpahalata.

        “Wala naman akong curfew,” sabi na lang niya. “Tatawagan ko na lang muna si Daddy para hindi sila mag-alala.”

        “Halika, sasamahan kita,” sagot ni Jules. “Sa ibaba ka na tumawag para magkarinigan kayo. Sobra ang ingay dito.”

        Nang tawagan naman ni Jolen ang ama ay agad itong nagsabing walang problema kahit umagahin ang dalaga. Panatag naman daw ang loob nito na nasa pangangalaga siya ni Jules.

        “O, pumayag na si Daddy na tapusin ko ito,” masiglang pagbabalita niya sa binata.

        “Kaya mo pa ba?” pag-aalala ni Jules. “Hindi ka pa inaantok? Hindi ka yata sanay magpuyat, e.”

        “Nagpupuyat din naman ako,” sagot ni Jolen. “Sa pagbabasa nga lang o panonood ng films sa bahay. Inuumaga pa nga ako kung minsan, e.”

        “Ganoon naman pala, e,” sabi ni Jules. “Di let’s enjoy the rest of the party.”

        Alas-tres na ng madaling-araw naghiwa-hiwalay ang mga panauhin. Mag-aalas-kuwatro na nang maihatid ni Jules si Jolen.

        “Napasubo ka yata, a,” may pag-aalala uling sabi ng binata.

        “Nag-enjoy nga ako,” sagot ni Jolen. “Ang galing ng concept ng Arte’t Kape mo. Parang maliit na cultural center na abot na abot ng tao.”

        Tumingin sa kanya si Jules.

        “You really like the place?” parang paniniguro nito. “Hindi ka na-freak out sa mga events o sa mga tao?”

        Natawa si Jolen.

        “Nakakapanibago,” amin niya. “Pero eye-opener din para sa akin ang buong experience na ito. Parang mas lumawak ang tingin ko sa paligid.”

        “I’m glad,” nakangiting sabi ni Jules. “I’m really glad.”

        Pagdating nila sa bahay sa Paco, sinamahan ni Jules ang dalaga hanggang sa makapasok ng bahay.

        Lumabas sa salas si King nang maramdaman ang pagdating nila.

        “Pasensiya na kayo, Dad, inumaga kami,” sabi ni Jules.

        “Naku, bibihira namang magkaroon ng ganyan kahalagang okasyon, e,” sagot ng matanda. “Mabuti nga’t nakakalabas na ngayon itong si Jolen. At saka ikaw naman ang kasama kaya okay lang.”

        “Thank you ho,” sabi ng binata. “Sige ho, tutuloy na ako para makapagpahinga na rin kayo.”

        “Ihahatid ko na siya sa labas, Dad,” sabi ni Jolen.

        “Sige, ikaw na rin ang mag-lock-up, ha?” bilin ng matanda. “Papasok na uli ako.”

        Sinamahan ni Jolen si Jules hanggang sa tarangkahan.

        “Thanks for your all-out-support,” sabi ng binata bago tuluyang lumabas. “You really made the night very special.”

        “Sus, stand-in nga lang ako nina Kuya, e,” sagot niya. “Nagkaroon ka pa tuloy ng dagdag na inasikaso. In fact, ako ang dapat mag-thank you.  I really enjoyed the whole event.”

        “Kung ganoon, puwede uli kitang makumbidahan sa Arte’t Kape?” tanong ni Jules.

        “Of course,” mabilis na sagot ni Jolen. “Any time.”

        Nagtama ang kanilang paningin.

        Sa sansaglit na iyon, may kakaibang pakiramdam na lumukob sa pagkatao ng dalaga. Isang makapangyarihang puwersang nagtutulak sa kanya na yakapin at hagkan si Jules.

        Kasabay niyon ay nadama niyang ganoon din mismo ang iniisip ng binata.

        Pero kapwa sila nagbantulot. Nagpigil.

        At lumipas ang kritikal na sandali.

        “Tutuloy na ako,” sabi na lang ni Jules. “Sleep tight.”

        “Ingat,” bilin ni Jolen.

        Pakiramdam ni Jules ay nililipad niya ang daan pauwi sa Malate.

        Bukas ay kailangang makausap niya si Lyon.

 

KINABUKASAN, kahit linggo ay sumugod din si Jolen kay Monique sa dormitoryo ng Colegio de Sta. Maria.

        Sasabog yata ang kanyang dibdib kapag wala siyang nabahaginan ng kanyang niloloob.

        Isinawalat na niya ang lahat sa pinakamatalik na kaibigan.     Katulad ng pagkapahiya niya sa sarili dahil sa dati niyang mga panghuhusga sa sirkulo ni Jules.

        “Hindi naman pala porke mga artist ay wala nang mga direksiyon sa buhay,” bawi niya. “Iba nga lang silang mag-isip – pero nakakantriga. Katulad no’ng artist na gumagawa ng angel art. Ibang klase ang kanyang vision. Nakikita niya ang likas na kabutihan at pagiging sagrado ng bawat tao – kahit pa estranghero. At tulad din noong babaing eskultor na lumililok ng male nudes. Ang gaganda ng mga ginawa niya. Hindi naman pala malaswang tingnan ang ganoon kapag matino ang interpretasyon.”

        Ikinuwento niya ang mga ideya ni Jules tungkol sa Diyos at sa tao.

        “Gulat na gulat ako sa kanya. Siguro, ang ini-expect ko kasing marinig ay iyong hindi siya naniniwala sa Diyos. Iyon pala, mas malawak pa ang kanyang pananaw kaysa sa akin. And somehow, his ideas feel right. Dito, sa puso. Para bang kahit ngayon ko lang narinig ay dati nang alam ng damdamin ko.”

        “Lalo ka tuloy na-in love, ano?” panunukso ni Monique.

        “Ito na nga ba ito, Monique?” tanong pa rin niya.

        “Ano ba sa pakiramdam mo?” ganting tanong ng kaibigan.

        “Nakakanerbiyos, e,” sagot ni Jolen. “Basta ang alam ko, lumalim nang husto ang paghanga ko sa kanya. Ang pagpapahalaga ko sa kanya. Nakakabilib siya kung mag-isip. Hats off ako sa kanyang Arte’t Kape – lahat ng konsepto niya roon. Ibang klase rin siyang mag-relate sa mga tao. Para bang he brings out the best in people. Kasama na ako roon.”

        “Ganoon lang?” paniniyak ni Monique. “Paano naman ‘yong sa ibang level? Iyong physical attraction.”

        “Iyon pa nga ang nakakatakot, e,” amin na ni Jolen. “I feel like I’m a different person. Kilala mo naman ako, hindi ba? Cool na cool lang ako pagdating diyan. Hindi ako madaling ma-attract sa lalaki, kahit gaano kaguwapo o kaganda ang physique. Pero sa kanya, iba ang reaction ko. I’m having impure thoughts about him. Nakakahiya.”

        “Luka-luka! Ba’t ka mahihiya?” saway ni Monique. “Ngayon ka nga lang nagiging natural sa sarili mo. Normal lang ‘yan. Kahit nga taong hindi in love, puwedeng ma-turn on. Iyon pa kayang in love?”

        “Nakakaasiwa, e,” iling pa rin ni Jolen. “Bakit ganoon? Kung anu-ano ang nararamdaman ko. Para ngang ang hirap pigilin. Kaya pala maraming natutukso. Napakadali palang matukso.”

        “Nag-guilt trip ka na naman,” ingos ni Monique. “Juliana, kung kasalanan ang sensuwalidad, di wala na sanang nakarating sa langit liban sa mga taong manhid at walang pakiramdam. And besides, depende naman sa context kung magiging masama ang sexuality ng tao, e. Masama kung may nagsasamantala’t may pinagsasamantalahan. Masama kung may nasasaktan o naaapi. Pero kung dalawang taong nagmamahalan ang kasangkot, at walang naaapakan, walang masama roon.”

        “Pero ni hindi pa nga kami magkaanu-ano,” tanggi ni Jolen.

        “Ngayon, hindi pa,” sabi ni Monique. “Just you wait. Hindi na rin makakatiis iyan. Magtatapat na rin.”

 

NANG mga sandali ring iyon ay nagtatapat na nga si Jules – pero kay Lyon.

        Nagkita ang magkaibigan sa isang coffee shop matapos tawagan ni Jules si Lyon.

        “Ano’ng problema, pare?” nag-aalalang tanong ni Lyon. “Emergency yata ito, a.”

        “Hindi problema,” sagot ni Jules. “Kumpisal.”

        At inilahad na nga nito ang lahat ng nadarama tungkol kay Julianna.

        Pero hindi lang iyon. Idinagdag na rin ni Jules ang buong katotohanan tungkol sa naging relasyon niya kay Natasha Gomez.

        “Ayoko sanang ipagtapat kahit kanino ang tungkol doon dahil isinasaalang-alang ko pa rin ang privacy ni Natasha,” paliwanag ng binata. “Pero kailangan mong malaman at kailangang malaman ni Jolen ang katotohanan. The truth is, ngayon lang talaga ako na-in love. Kay Jolen lang. Everything else pales in comparison. Ibang-iba.”

        “Naiintindihan kita, pare,” nakangiting tango ni Lyon. “Naranasan ko na ‘yan, remember? After all my affairs, nagulat pa rin ako sa naramdaman ko noong nagkatagpo kami ni Gwen. In fact, medyo may napapansin na nga ako sa inyo ni Jolen, e. Naisip ko naman, kung simpleng physical attraction lang iyon na walang patutunguhan, alam kong ikaw na mismo ang aatras. Pero dahil kinausap mo ako ngayon, sigurado na akong sigurado ka na rin sa nararamdaman mo.”

        “So, I have your permission to court her?” tanong ni Jules.

        “Tinatanong pa ba iyon?” tumatawang sagot ni Lyon. “Kung pupuwede nga lang na bigyan kita ng letter of recommendation, gagawin ko.”

        “Then expect me to start this afternoon,” masayang pahayag ni Jules. “Wala nang patorpe-torpe ito, pare.”

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)