Abakada ng Pag-ibig: CATLYN Chapter 2

FREE TAGALOG ROMANCE NOVELS

MASAKIT na masakit ang ulo niya. Pakiramdam niya’y umiikot ang buong mundo. Nang subukin naman niyang dumilat ay kadiliman ang sumalubong sa kanya.

        Tinangka ni Catlyn na magsalita pero nakabusal ang kanyang bibig. At naramdaman niyang nanunuyo na ang kanyang lalamunan at bibig.

        Maya-maya lang ay nagbalik na sa kanya ang lahat. Ang biglaan nilang pagpreno sa highway dahil sa nakaharang na mga sasakyan. Ang pagsulpot ng mga armadong lalaki. Ang pagkakabaril kay Mang Gener.

        Nanghilakbot si Catlyn. Naisip niyang bihag siya ngayon ng mismong mga taong bumaril kay Mang Gener. Diyos ko! Bakit? Ano’ng gagawin nila sa kanya?

        Pero sa halip na sumigaw uli ay halos pigilin pa niya ang kanyang paghinga. Ayaw niyang mapansin ng kanyang mga kidnaper na nagkamalay na siya.

        Nasaan kaya siya? Ano’ng nangyari sa kanya?

        May busal ang kanyang bibig. May piring ang kanyang mga mata. At naramdaman niyang nakatali ang kanyang mga kamay at paa.

        Nakahiga siya sa semento. Patagilid. Nakadikit sa malamig na semento ang kanyang pisngi. Nakabaluktot ang kanyang katawan at mga binti. Salamat na lang at sa harap niya nakatali ang kanyang mga kamay. Mas mahihirapan siya kung sa likod niya nakapilipit ang mga iyon.

        Pero sino ang may kagagawan nito? At para ano?

        Nangilid ang mga luha ni Catlyn. Takot na takot siya.

        Narinig niyang may nagbukas ng pinto sa malapit. Hindi siya kumibo. Kunwa’y wala pa rin siyang malay.

        “Ayan,” sabi ng isang tinig-lalaki.

        Magaspang.

        “Iyan? Sino iyan?” tanong ng isa pang tinig-lalaki.

        Mas pino. Pero may awtoridad. At mas mabalasik.

        “May ID kaming nakita sa wallet niya,” sagot ng unang lalaki. “Catlyn Mesias. Ni hindi Garchitorena ang apelyido. Hindi man lang yata kamag-anak ng mga Garchitorena ‘yan.”

        “E ba’t n’yo pa binitbit dito?” tanong ng pangalawang lalaki. “Wala naman yatang pakinabang ‘yan. At bakit wala roon si Gwen? Kalinaw no’ng nakuha nating tip, a. Siguradung-sigurado raw na ngayong umaga bibiyahe si Gwen Garchitorena.”

        “Nagkaroon siguro ng biglaang pagbabago,” sagot ng unang lalaki. “Ewan ko. Nataranta rin nga kami, e. Ayaw namang tirahin ni Carding iyan nang wala ka raw order. Dinala na namin. Nakahanda na rin naman iyong panyong may gamot na pantapal sa mukha. Baka kahit paano, may makuha rin tayo kapalit ng babaing iyan. May nakalagay na Mesias Traders doon sa isang calling card niya. Malay natin, may sariling negosyo ang pamilya niyan. Kahit isa o dalawang milyon lang, makakuha tayo. Kahit nga ilang daang libo lang, pambawi rin iyon sa gastos natin.”

        “Nasaan ang mga gamit nito na nakuha n’yo?” tanong ng pangalawang lalaki.

        “Andiyan sa kabila, boss,” listong sagot ng unang lalaki.

        Narinig ni Catlyn ang papalayong mga yabag. Pero hindi na uli naisara ang pinto.

        Muli siyang nanghilakbot. Si Gwen pala ang balak kidnapin ng mga taong ito. Naka-schedule nga namang kasama niya si Gwen kanina. Nagbago lang ito ng travel plans. Siya tuloy ang napahamak.

        Paano na siya ngayon?

        Nang muling magsalita ang mga lalaki, dinig pa rin niya kahit mula sa medyo malayo.

        “Small time ito,” inis na sabi ng pangalawang lalaki. “Tingnan n’yo naman ang mga damit. Panay lokal. Itong nakuha ninyong relos, Swatch. Itong singsing at hikaw, hindi man lang mamahalin. Baka kahit isang milyon hindi nito kayang magbigay. Dedoin na lang natin. Huwag na nating patagalin. Baka matulad pa kay Didit Ong. Wala na nga tayong nakuha, kamuntik pa tayong sumabit.”

        Nangatal si Catlyn sa narinig.

        Nabasa niya sa diyaryo ang tungkol sa nangyari kay Didit Ong, mga dalawang buwan pa lamang ang nakakaraan. Anak ito ng Chinese billionaire na si Dennis Ong. Kinidnap. Humingi ang mga kidnapper ng sampung milyong pisong ransom. Lihim namang nakipag-ugnayan ang pamilya Ong sa militar. Naamoy iyon ng mga kidnapper kaya tumakas ang mga ito kahit hindi pa nakukuha ang pera. Iniwang bangkay na lamang ang dalagang hostage.

        Ito rin pala ang mga taong gumawa ng karumal-dumal na krimeng iyon. Diyos ko! Ganoon din ba ang kahihinatnan niya?

        “Boss, baka may mapiga pa rin tayo kahit paano,” giit ng unang lalaki. “Kung minsan, mas mabuti pa iyang maliliit na isda. Mas nagbibigay. At walang masyadong kontak iyan kaya hindi malakas ang loob na makipag-cooperate sa militar. Kung may negosyo iyan, may umiikot na pera. Subukan lang natin. Kapag pumalag ang pamilya, e di saka natin tirahin at iwan.”

        “Hmm,” ungol ng pangalawang lalaki. “Sige. Subukan. Pero alamin muna natin kung ano itong Mesias Traders na ito. Sasama na ako sa pag-iimbestiga. Baka mabulilyaso na naman kayong mga ugok kayo. Siguradong nakaalerto na ang mga iyon at alam nang nakidnap ang babaing ito.”

        “Okay, boss,” sagot ng unang lalaki. “Iiwan ko rito si Carding. Mahusay magbantay iyon.”

        “Dalhin mong lahat iyang mga gamit, lalo na iyang singsing,” utos ng pangalawang lalaki. “Kung magpapadala tayo ng sulat sa pamilya, kailangang kasama ‘yan. Pruwebang hawak natin ang hostage.”

        At narinig na ni Catlyn na papalayo pang lalo ang mga yabag.

        Maya-maya’y may narinig siyang nagbukas-sara na pinto. Makailang beses. Pagkatapos, tunog ng papaalis na sasakyan.

        Nanlalamig na siya. Naninigas na sa takot. Pero pinipigil niyang mamanhid ang kanyang utak. Ayaw niyang mawalan ng pag-asa. Kailangang mag-isip siya ng paraan. Kailangan niyang makatakas.

        Ayon sa narinig niya, isa lang ang maiiwang magbabantay sa kanya. Iyong Carding. Ito na ang pagkakataon niya. Kapag nakabalik ang iba pang mga kidnapper, hindi na talaga siya makakaalpas pa.

        Sinubok niyang igalaw ang kanyang mga paa. Sobrang higpit ng pagkakatali. At sa pakiramdam niya ay ilang ulit na pinaikut-ikot sa mga paa niya ang panali.

        Sinubok niyang igalaw ang kanyang mga kamay. Ganoon din.  Parang imposibleng makalag o mapaluwag man lang ang mga taling iyon. Pero sinubok pa rin niyang ikuskos ang kanyang mga paa’t kamay sa semento. Baka sakaling unti-unting magnisnis ang panali sa gaspang ng semento.

        Mga kinse minutos na sigurong ginagawa iyon ni Catlyn nang may mga kamay na biglang pumigil sa kanyang mga kamay.

        “Hmph!” pagtatangka niyang sigaw.

        Nanlaban siya. Nanulak. Nanipa.

        Umiiyak na siya sa matinding pagkatakot.

        Diyos ko! sigaw ng isip niya. Tulungan mo ako! Ayoko pang mamatay! Iligtas mo ako!

        “Miss!” sabi ng isang tinig-lalaki. “Miss, teka. Sandali. Hindi kita sasaktan.

        At binitiwan siya nito.

        Nanginginig si Catlyn. Hindi niya mapigil.

        Hindi niya kilala ang tinig. Iba sa naunang dalawa kanina.

        “Miss, makinig ka muna,” sabi nito. “Makinig ka’t nakasalalay rito ang iyong kaligtasan.”

        Ano pa nga ba ang magagawa niya kundi ang makinig?

        “Pakakawalan kita,” sabi ng lalaki. “Tutulungan kitang makatakas.”

        Hindi makapaniwala si Catlyn. Totoo ba ang kanyang narinig? Pero bakit? Bakit biglang-bigla? Anong milagro ito? Baka nilalansi lang siya. Pinaglalaruan. Ano na namang parusa ito?

        “Pakakawalan kita dahil kung hindi, p-papatayin ka rin nila tulad ni Didit Ong,” sabi ng lalaki sa gumagaralgal nang tinig. “A-ayoko na. H-hindi ko na kaya. Sabi nila noon, malinis na pagnanakaw lang ang gagawin namin. No sweat. Walang papatayin. Pagkatapos, unang job pa lang, m-may... may pinatira na sila sa akin. Kasamahan pa namin. Pangalawa ‘yung k-kahero. Pangatlo ‘yung d-drayber mo.”

        “Diyos ko!” sambit ni Catlyn sa isip niya. “Ito pala iyong lalaking bumaril kay Mang Gener.”

        Lalo siyang nanghilakbot.

        “Sharpshooter ako, Miss,” sabi ng lalaki. “Kaya nakasisiguro ako, tinamaan ko lang ang drayber mo sa balikat. Flesh wound lang. Hindi niya ikamamatay kung may makakasaklolo sa kanya’t hindi siya mauubusan ng dugo. Ganoon na lang ang magagawa ko para sa kanya. Tulad ng ginawa ko rin doon sa una’t pangalawang pinatira nila sa akin. Hindi ko naman kasi puwedeng tanggihan ang utos nila. Kapag umayaw ako, ako naman ang titirahin nila. Palagay ko naman, may nakasaklolo agad sa drayber mo sa highway. S-sana. Tulad ng ipinagdarasal kong may nakasaklolo rin doon sa mga una kong tinira. P-pero namatay ‘yung isa. Iyong k-kahero. Hindi na kaya ng konsensiya ko kung may susunod pa.”

        Unti-unting nakatanaw ng pag-asa si Catlyn.

        “Iyong si Didit, hindi ako ang bumaril sa batang iyon,” sabi pa ng lalaki. “Si Boss ang tumira sa kanya noong paalis na kami. Awang-awa ako sa bata. Hindi ko siya m-makalimutan. Kaya ayokong mangyari iyon sa iyo.”

        Diyos ko, sana  pakawalan na nga niya ako, dasal ni Catlyn.

        “Pakakawalan kita at tatakas na rin ako,” sabi ng lalaki. “Pakiusap ko lang, sabihin mo sa mga pulis na si Carding ang tumulong sa iyo. Sabihin mo rin ang mga ipinagtapat ko sa iyo. Makabawas man lang sa mga kasalanan ko sakaling mahuli rin ako.”

        Tumango si Catlyn. Mabilis. Paulit-ulit.

        “Kakalagan kita sa kamay,” sabi ni Carding. “Bahala ka nang magkalag sa tali mo sa paa. Mag-iiwan ako ng kutsilyo sa may labas ng pinto para magamit mo. Pero bigyan mo ako ng ilang minuto para makalayo. Kailangang magkahiwalay tayo ng pupuntahan. Hahanapin tayo ng mga iyon, e. Mas may tsansa tayo kung magkahiwalay. Mag-iingat ka. Lumayo ka agad dito. Huwag kang titigil sa paglayo.”

        Pagkasabi niyon ay sinimulan nang kalagin ni Carding ang tali niya sa kamay.

        Hindi na halos humihinga si Catlyn. Takot na takot siyang baka magbago pa ang isip ng lalaki. O baka magbalik ang mga kasama nito’t madatnan sila. Tuluy-tuloy ang tahimik niyang pananalangin.

        Maya-maya’y naramdaman niyang libre na ang kanyang mga kamay. Dahan-dahan niyang iginalaw ang mga iyon.

        Lumayo na si Carding.

        “Mauuna na ako,” sabi nito. “Magbilang ka hanggang dalawampu bago mo alisin ang piring mo sa mata. Pagkatapos, madaliin mo rin ang pagtakas.”

        Nagsimulang magbilang si Catlyn.

        Wala pa siya sa sampu ay narinig na niyang nagbukas at nagsara ang pinto na sa tantiya niya ay palabas ng kung anong gusaling iyon.

        Hindi na siya nakapaghintay pa. Hinablot na niya ang piring niya sa mata. Kasunod ang busal niya sa bibig.

        Nasa isang maliit na silid pala siya. Sementong walang pintura ang sahig at mga dinding. May rehas na bakal ang bintanang jalousies. May pintong nakabukas.

        Maliwanag pa sa labas pero di na kainitan ang araw. Tantiya ng dalaga ay mga alas-kuwatro o alas singko na ng hapon.

        Nagkukumahog siya sa pagkalag ng tali niya sa mga paa. Pero hindi niya magawa. Sobrang higpit ng pagkakabuhol ng panali.

        Naalala niya ang kutsilyong binanggit ni Carding.

        Pagapang niyang tinungo ang nakabukas na pinto. May kutsilyo ngang naghihintay sa tabi niyon.

        Nanginginig ang mga kamay ni Catlyn nang putulin niya ang makapal na gapos sa kanyang mga paa. Hindi pala madaling gawin. Kahit matalas ang kutsilyo ay nagtagal din siya.

        Sa wakas ay naalis din.

        Kamuntik na niyang itapon ang kutsilyo sa isang tabi, kasabay ng tali. Naalala niyang kakailangin niya ng kahit na anong pananggalang sa kung ano man.

        Hawak ang kutsilyo, lumabas siya ng silid.

        Isang maliit na bungalow pala ang kinaroroonan niya. Unfinished. Walang pintura. Pero kumpleto na.

        At halatang iyon ang kuta ng mga kidnaper. May mga sleeping bag sa gawing salas. May plastic na mesa’t mga silya sa gawing komedor. May two-burner gas stove at iba pang gamit at pagkain sa kusina.

        Agad na naghanap ng tubig si Catlyn. Ni wala kasi siyang malunok sa laway. Tuyung-tuyo ang bibig at lalamunan niya.

        Nakakita siya ng pitsel. Parang tubig ang laman. Inamoy niya. Walang amoy. Isinawsaw niya ang isang daliri at tinikman iyon. Tubig nga. Uminom siya. Naubos niya ang halos nangangalahating laman ng pitsel.

        Parang nabuhayan ng lakas si Catlyn.

        Hinanap ng kanyang mga mata ang pintong papalabas ng bahay.

        May isang pintong katabi ng pinagmulan niya – papasok sa isa pang maliit na kuwarto. May isang pintong katabi  ng kusina na nakaawang, patungong banyo’t kasilyas. Dalawa ang pintong papalabas. Isa sa bandang salas. Isang palabas sa likod-bahay.

        Ang huli ang pinili ni Catlyn. Ayaw niyang makasalubong ang mga kidnaper sakaling bumalik ang mga ito.

        Nanginginig pa ang kanyang mga tuhod pero pinilit niyang tumakbo. Tumakbo siya nang tumakbo hanggang sa matawid niya ang hawan na nakapaligid sa bahay at marating niya ang kagubatang nasa likuran nito.

        Kailangan niyang magkubli sa kagutaban. Kailangan niyang makalayo.

        Wala siyang iniisip na direksiyon. Ni hindi niya alam kung saan gumawi si Carding. Basta takbo lang siya nang takbo.

        Biglang-bigla, mula sa likuran ng isang puno, may lalaking sumulpot at humarang sa kanyang harapan.

        Hindi agad nakahinto si Catlyn. Nabangga siya sa sa dibdib ng estranghero. Nabitiwan niya ang hawak niyang kutsilyo.

        At agad na yumakap ang mga bisig nito sa kanyang beywang. Mahigpit.

        Tumili si Catlyn.

(Kapag hindi lumabas ang kasunod na chapter pagkatapos nito, pindutin ang > o kaya’y ang Mga Lumang Mga Post na link.)

 

(Link sa listahan ng iba pang mga nobela.)